Πάντα με έπνιγε αυτή η άναρχη ανάγκη έκφρασης των συναισθημάτων μου…Κοίμησα τους φόβους και τις ανησυχίες μου, βάζοντας τις λέξεις σε σειρά…Και ξύπνησα θύμησες λησμονημένες…Κι έκανα τις σκέψεις μου στιχάκια της στιγμής.Κι αυτή είναι η μοναδική, η απόλυτή μου δύναμη.
Αυτά μας γράφει στο οπισθόφυλλο της ποιητικής της συλλογής η Μιράντα, με ειλικρίνεια, ευαισθησία και αισιοδοξία, παρουσιάζοντάς μας το πρώτο της έργο.
Μία νέα συγγραφέας, λοιπόν, που τώρα ξεκινάει το ταξίδι της στον χώρο της λογοτεχνίας. Μία νέα συγγραφέας με μια πένα μαγική και πολλά υποσχόμενη. Λένε πως ποιητές δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Λένε πως είναι δύσκολο να ντύνεσαι τη φορεσιά του ποιητή. Και αυτή είναι η παγίδα. Η ποίηση κατοικεί μέσα μας και ολόγυρά μας. Ένα είδος ποίησης είναι η ίδια μας η ζωή. Πώς γίνεται λοιπόν να βρισκόμαστε τόσα χιλιόμετρα μακριά της, επειδή η ιστορία της ανθρωπότητας ανέδειξε μεγάλα ταλέντα κατά το ένδοξο παρελθόν; Και γιατί το παρελθόν πρέπει να ορίζεται πάντοτε ανώτερο και καλύτερο από το παρόν; Ή και το μέλλον;
Συναισθήματα, εμπνεύσεις, σκέψεις και μελωδίες που παίρνουν τη μορφή λέξεων, οι οποίες μπαίνουν σε μια σειρά για να αποτυπωθούν και να ταξιδέψουν ως τα χέρια και τις καρδιές μας. Αυτό είναι η ποίηση· χωρίς αυτό να σημαίνει πως την κατέχουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Άλλωστε, η φύση μιλάει στις καρδιές μας παίρνοντας πολλές και διαφορετικές μορφές.
Ωστόσο, για να επανέλθω στη σημερινή παρουσίαση, η Μιράντα με παρέσυρε σε πολλά και διαφορετικά ταξίδια, τόσο κοινωνικά όσο και συναισθηματικά ‒ και όχι μόνο. Τα περισσότερα ποιήματά της δεν έχουν ομοιοκαταληξίες, κάτι που θεωρώ πως έχει τον δικό του βαθμό δυσκολίας, πόσο μάλλον όταν πετυχαίνει με τόση ευκολία τον σκοπό του. Έπειτα από αρκετό καιρό, και έχοντας την ανάγκη να βυθιστώ στον κόσμο της ποίησης, οι Νυχτερινοί Ψίθυροι ήταν μια όμορφη συντροφιά τις πρώτες βραδιές του φετινού φθινοπώρου.
Μιράντα μου, καλώς όρισες στο koukidaki. Για αρχή, για να σε γνωρίσουν καλύτερα και όσοι δεν σε ξέρουν, θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
Μιράντα Χρυσοστόμου: Καλώς σε βρήκα, Ελένη μου. Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λεμεσό, όπου εργάζομαι και ζω. Σπούδασα παιδαγωγικά και τα τελευταία χρόνια εργάζομαι ως νηπιαγωγός. Η επαφή με τα παιδιά είναι αυτό που διατηρεί την ψυχή μας καθαρή και γεμάτη αγάπη. Είχα την ευλογία να γίνω μαμά και έχω μια υπέροχη κόρη 12 χρόνων. Μέσα από τα μάτια της Ελένης μου, βλέπω τον κόσμο με μια νέα ματιά και μαθαίνω αδιάκοπα! Αγαπώ τη μουσική, παίζω κιθάρα και τραγουδώ. Ανά διαστήματα κάνω κάποιες μουσικές εμφανίσεις, που έχουν κυρίως φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Η συγγραφή ήταν από παιδί η έξοδος κινδύνου μου και δεν θυμάμαι να υπάρχει φάση της ζωής μου που να μη γράφω.
Πότε άρχισες να γράφεις για πρώτη φορά;
Μ.Χ.: Όπως προανέφερα, η συγγραφή είναι κάτι που υπάρχει στη ζωή μου από τότε που έμαθα να γράφω. Πάντα κυκλοφορούσα με τετράδιο και στιλό και κατέγραφα ό,τι μου κινούσε το ενδιαφέρον. Και όλα όσα με έκαναν να νιώθω άνθρωποι και καταστάσεις. Πλέον το κινητό είναι το μυστικό μου τετράδιο, που καταγράφω τις σκέψεις μου.
Τι είναι για σένα γενικότερα η συγγραφή και ειδικότερα η ποίηση; Υπάρχει κάποια συγγραφική ρουτίνα που ακολουθείς;
Μ.Χ.: Η συγγραφή για μένα είναι τρόπος έκφρασης. Διέξοδος. Ίσως είναι ο τρόπος μου να διατηρώ την ισορροπία του μυαλού μου... Την ποίηση την αγάπησα από παιδί, μέσα από τα μαθητικά βιβλία στην αρχή κι αργότερα διαβάζοντας ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Ένα παιδικό όνειρο είναι να φτάσει κάποια μέρα που η συγγραφή θα είναι η αποκλειστική μου ασχολία. Να ζω απομονωμένα σε ένα ξύλινο σπιτάκι κάπου κοντά στη θάλασσα και να γράφω.
Ρουτίνα δεν υπάρχει στο τρόπο που γράφω. Συνήθως η έμπνευσή μου έρχεται τις μεταμεσονύκτιες ώρες... Πολλές φορές ακόμα και στον ύπνο μου. Ξυπνάω, γράφω και συνεχίζω τον ύπνο μου. Για μένα πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Από μια εικόνα στο διαδίκτυο, μια τυχαία συζήτηση που άκουσα στον δρόμο, ένα πρόσωπο, ένα σύννεφο ή ένα τοπίο. Κυριολεκτικά το οτιδήποτε.
Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος;
Μ.Χ.: Σίγουρα! Θα ήθελα σε κάποια φάση να γράψω ένα μυθιστόρημα. Ένα παιδικό παραμύθι. Προς το παρόν, η ποίηση είναι αυτό με το οποίο νιώθω ότι μπορώ να εκφράζομαι καλύτερα.
Ας εστιάσουμε τώρα στην ποιητική συλλογή σου. Τι είναι οι Νυχτερινοί Ψίθυροι;
Μ.Χ.: Οι «Νυχτερινοί Ψίθυροι» ήταν μια διέξοδος από την κλεισούρα τον καιρό της πανδημίας και του εγκλεισμού. Κάποια από τα ποιήματα της συλλογής είναι βιωματικά και κάποια άλλα προϊόντα μυθοπλασίας. Είναι ο κόσμος μέσα από τα μάτια μου... Ο κόσμος μέσα από την καρδιά μου.
Τι έχεις να πεις σε όσους αναφέρουν συχνά ότι στην εποχή μας δεν υπάρχουν ποιητές;
Μ.Χ.: Θεωρώ ότι υπάρχουν εξαιρετικοί σύγχρονοι ποιητές! Ο κόσμος δεν διαβάζει εύκολα ποίηση. Αυτή είναι η «κατάρα» των σύγχρονων ποιητών κι αυτό είναι που τους αφήνει στην αφάνεια. Αν ψάξει κάνεις θα δει ότι αρκετοί είναι αντάξιοι των γνωστών ποιητών μας.
Πώς ήταν η πρώτη σου εμπειρία στον χώρο των εκδόσεων;
Μ.Χ.: Όλα κύλησαν ομαλά. Με σεβασμό στο έργο μου. Αλλά και με χρήσιμες επισημάνσεις και συμβουλές. Η συνεργασία με την επιμελήτριά μου, την κυρία Βαρβάρα Παξινού, ήταν άψογη. Όπως και με τον κύριο Γιώργο Αναστασάκη.
Ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά βήματά σου;
Μ.Χ.: Ετοιμάζω τη δεύτερή μου ποιητική συλλογή και ευελπιστώ ότι σύντομα θα ολοκληρωθεί για να φύγει για εκτύπωση.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας ένα ποίημα που με κάποιον τρόπο ξεχωρίζεις από τη συλλογή σου;
Μ.Χ.: Ένα από αυτά που ξεχωρίζω είναι το «Κλουβί».
Με τρομάζει εκείνο που δεν έχει βρει ακόμα τις λέξεις για να ειπωθεί...Με τρομάζει εκείνο το τέρας που κατοικεί μέσα στο σώμα μου...Τρέμω στην ιδέα πως κάποτε θα πάρει τα ηνία και θα κάνει κουμάντοΖηλεύω τα σύννεφα που τρέχουν ελεύθερα χωρίς να κοιτάζουν πίσω τους...Κι εκείνο το παγωμένο πρωινό αεράκι που κάνει το σώμα να ανατριχιάζει πατόκορφα!Σήμερα λέω να αιχμαλωτίσω ένα σύννεφο!Γυάλισα το χρυσό μου κλουβί, άνοιξα διάπλατα την πόρτα και περίμενα!Πέρασαν μέρες...Πέρασαν νύχτες...Άλλαξαν οι εποχές μα το σύννεφο δεν λέει να πιαστεί!Με τρομάζει εκείνο που δεν έχει βρει ακόμα τις λέξεις για να ειπωθεί...Με τρομάζει εκείνο το τέρας που κατοικεί μέσα στο σώμα μου!Με τρομάζει η αγάπη όταν δειλιάζει και το βάζει στα πόδια...Ζηλεύω εκείνο το σύννεφο που τρέχει λεύτερο να προφτάσει την αγάπη!Όλοι κρύβουμε μέσα μας λίγο φόβο. Όλοι λίγο πολύ παλεύουμε με τους δαίμονές μας. Όλοι κουτσά στραβά βρίσκουμε τον τρόπο να δαμάζουμε τα πιο σκοτεινά μας ένστικτα.
Τέλος, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες μας;
Μ.Χ.: Να βρίσκετε πάντα χρόνο να χάνεστε μέσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και δύσκολη. Να αγαπάτε τον εαυτό σας και να κάνετε ταξίδια... εντός σας και εκτός σας!
Μιράντα μου, σε ευχαριστώ πολύ που ήσουν στην παρέα μας. Σου εύχομαι κάθε επιτυχία, μέσα από την καρδιά μου!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου