Ατμοσφαιρικό δικαστικό θρίλερ εποχής με την υπογραφή της μάστερ του αστυνομικού, της Άγκαθα Κρίστι, και με έναν αξιόλογο θίασο. Έτσι θα περιέγραφα με μια φράση την παράσταση Μάρτυρας κατηγορίας σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Κι αν είστε βιβλιόφιλοι και τυχαίνει να έχετε διαβάσει το βιβλίο μην σκεφθείτε ότι δεν θα έχει ενδιαφέρον· σας διαβεβαιώνω πως πέρασα πολύ όμορφα παρακολουθώντας την ιστορία τής μετρ.
Ας τα πιάσουμε από την αρχή. Στην υπόθεση, ένας άντρας κατηγορείται για τον φόνο μιας ηλικιωμένης χήρας την οποία επισκέπτονταν τακτικά, με τον ίδιο να δηλώνει κατηγορηματικά αθώος ενώ όλα τα στοιχεία είναι εναντίον του. Στη δίκη θα προσκληθούν διάφοροι μάρτυρες για να φωτίσουν το πεδίο, όμως ένας μόνο είναι ο μάρτυρας-κλειδί που είναι σε θέση να αλλάξει άρδην τα πάντα. Πρόκειται για θρίλερ με συνεχείς εξελίξεις και ανατροπές κατά τις οποίες η ζυγαριά τη μια γέρνει προς όφελος του κατηγορουμένου και την επόμενη στιγμή εναντίον του, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ενώ μόνο στο τέλος βλέπουμε πραγματικά τι έχει συμβεί, την απόλυτη αλήθεια που τόσο αναζητούν οι χαρακτήρες.
Στα πρόσωπα του έργου θα γνωρίσουμε δικηγόρους υπεράσπισης ή κατήγορους, διάφορους μάρτυρες, μια γραμματέα, την πρόεδρο του δικαστηρίου, μια γυναίκα-αίνιγμα αλλά και τη σύζυγο του κατηγορούμενου η οποία παρουσιάζεται μέσα σε ένα πέπλο μυστηρίου. Ποιος από όλους αυτούς κρατά το «κλειδί»; Τι συνέβη πραγματικά; Ποια είναι η αλήθεια που οδήγησε στο έγκλημα;
Μην μπορώντας να αναλύσω την ιστορία, θα αρκεστώ να αναφέρω ότι πρόκειται για εξαίσιο δείγμα αστυνομικού θρίλερ του οποίου είναι αδύνατο να μαντέψεις την έκβαση αφού το φινάλε είναι άκρως αποκαλυπτικό. Μάλιστα, αυτό το φινάλε έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πιο απροσδόκητα και συναρπαστικά φινάλε που γράφτηκαν ποτέ, σύμφωνα με το δελτίο τύπου – αλλά κανείς δεν θα υποστηρίξει ποτέ ότι δεν είναι έτσι.
Στην παράσταση τώρα, τα όμορφα, λειτουργικά και πολυμορφικά σκηνικά από την Αγγελίνα Παπαχατζάκη βοήθησαν τα μάλα στην πραγμάτωση του έργου ενώ το εύρημα με τις δώδεκα θέσεις των θεατών-ενόρκων, που τοποθετήθηκαν πάνω στη σκηνή, προσφέρει μια γεμάτη δικαστική αίθουσα κατά τη διάρκεια της δίκης αλλά και μια ξεχωριστή εμπειρία για αυτούς τους θεατές που καλούνται να συμμετέχουν ενεργά!
Η πρωτότυπη μουσική από τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο είναι ιδανική για το είδος και η απόδοση του Αντώνη Γαλέου «πατάει» πάνω στα ελληνικά δραματουργικά μονοπάτια όπως τα έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας, φέρνοντας το έργο πιο κοντά σε όσα μας είναι πιο οικεία θεατρικά. Τα κοστούμια εποχής από την Ιωάννα Καλαβρού βοηθούν το σύνολο όπως και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα που δομούν τις κατάλληλες ατμόσφαιρες.
Όλοι αυτοί οι συντελεστές και μαζί και ο λαμπερός αυτός θίασος, που αποτελείται από τους: Μελίνα Βαμβακά, Χάρη Γρηγορόπουλο, Ευγενία Δημητροπούλου, Γιάννη Δρακόπουλο, Κώστα Κόκλα, Θανάση Κουρλαμπά, Νίκη Παλληκαράκη, Όμηρο Πουλάκη και Νικορέστη Χανιωτάκη –και η Βαρβάρα Μακράκη– ζωντανεύουν επί σκηνής το κείμενο με δοτικότητα, ενέργεια και χάρη.
Αξίζει να σημειωθούν οι στιγμές χιούμορ που, διάσπαρτες εδώ κι εκεί, εντείνουν την ανάλαφρη «ματιά» του συνόλου, που δεν «ποντάρει» στο ψυχογράφημα ή στο δράμα –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έργο γίνεται κωμικό– δηλαδή δεν μεγιστοποιείται το βαρύ κλίμα της μυθοπλασίας και παράλληλα προσφέρουν στη διασκέδαση και την ψυχαγωγία του θεατή χωρίς να χαλούν τίποτα από την αγωνία. Άλλωστε, προσωπικά έχω τοποθετηθεί πολλάκις για την αξία του (καλού) χιούμορ σε αυτό το είδος των θεατρικών ή γενικότερα των λογοτεχνικών έργων. Επίσης, είναι ένα από τα έργα εκείνα που προτείνονται για όλες τις ηλικίες καθώς είναι κατάλληλο για όλους αλλά και το είδος του προσφέρεται για όλα τα γούστα.
