Ξεκίνησε η νέα θεατρική σεζόν για εμένα με μια εξαιρετική παράσταση.
Κομμάτια και θρύψαλα ο τίτλος. Θα έλεγα ότι περίμενα να δω μια κωμική παράσταση. Όμως, είδα κάτι που με άφησε άφωνη.
Η παράσταση παίζεται δεύτερη χρονιά και δικαίως, μιας και ασχολείται με την κατάσταση που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος-πολίτης όχι μόνο της Ελλάδας αλλά παγκοσμίως.
Από την πρώτη ατάκα, μια φράση είχε κολλήσει στο μυαλό μου. Ποια ήταν αυτή; «Μια μικρογραφία του σημερινού κόσμου.» Το βλέμμα και η προσοχή μου κολλημένα στους ηθοποιούς που ζούσαν την κάθε τους σκηνή.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ζούμε ίσως στους έσχατους καιρούς, θα έλεγε κάποιος, ίσως σε μια παράνοια που υπάρχει ποινή χρηματική για την κακοποίηση σκύλου και όχι για την κακοποίηση ενός ανθρώπου.
Το έργο δεν είχε κομματικό χρώμα, κάτι που εκτίμησα πολύ. Το κείμενο ήταν δυνατό, αφυπνιστικό ήθελες δεν ήθελες, συμφωνούσες δεν συμφωνούσες, την σφαλιάρα της φρικτής πραγματικότητας την έτρωγες.
Γιατί αυτό πραγματεύεται η παράσταση, μια πραγματικότητα που δεχόμαστε δίχως άλλο και μας τρώει σιγά σιγά, καταστρέφει τη ζωή και το μέλλον μας, μα πιο πολύ το μέλλον των παιδιών μας.
Το κείμενο ζωντανό, η αφήγηση πειστική. Οι ηθοποιοί ανατριχιαστικά καλοί, φανερώνουν μέσα από τις θεατρικές πράξεις τον σάπιο κόσμο που ζούμε, τον φόβο μας για τον συνάνθρωπο ενώ την ίδια ώρα παραθέτουμε στις διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες τα πάντα για τη ζωή μας.
Σας προτείνω να σπεύσετε να δείτε αυτή την πραγματικά ξεχωριστή παράσταση. Σίγουρα θα φύγετε με πολλή τροφή για σκέψη.
Δεν είμαι κριτικός θεάτρου είμαι μια ονειροπόλος που γράφω τις ιστορίες του μυαλού μου. Όμως όταν μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω για τέτοια έργα νιώθω τυχερή, όχι μόνο που το παρακολούθησα αλλά και γιατί μπορώ να μετατρέψω όλο αυτό που βίωσα, μέσω της παράστασης, σε ένα μήνυμα ελπίδας – γιατί υπάρχει ελπίδα.
Με εκτίμηση,
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
