Είχα πάρα πολύ καιρό να πάρω την τράτα μου και να κατηφορίσω σε κάποιο θέατρο. Θες κάτι οι δουλειές, θες η παύση της ενεργής ενασχόλησής μου στον χώρο, θες ότι δεν είχε τύχει, ήταν πολλά τα εμπόδια. Αλλά όταν προέκυψε η ευκαιρία και τα άστρα έμοιαζαν σωστά ευθυγραμμισμένα, δεν είχα κανένα δίλλημα. Απλά έκανα μια συνειδητή επιλογή. Θα έκανα την εμφάνισή μου στην παράσταση, σαν έναν περαστικό που θα στεκόταν απ' έξω, θα κοίταζε τη μαρκίζα και θα έλεγε «γιατί όχι, τι έχω να χάσω;». Ούτε προετοιμασία για το έργο, ούτε μελέτη, ούτε σημειώσεις, ούτε τίποτα. Και θα έγραφα μετά όσα ακριβώς μου άφησε το έργο, χωρίς καν να θυμάμαι ή να αναζητήσω στοιχεία από το ίδιο, τους συντελεστές, τον συγγραφέα ή οτιδήποτε άλλο είχε σχέση μ' αυτό. Μόνο συναισθήματα.
Το θέατρο ήταν το Studio Κυψέλης, γνώριμο και ζεστό μέρος, μου θύμισε όμορφες στιγμές του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος μου, ένα μικρό θέατρο με ιδιαίτερη όμως ομορφιά και μαγεία. Οι συντελεστές πολλοί για τον χώρο, σκέφτηκα. Αλλά είχα ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα, οπότε οι απορίες μου θα λύνονταν λίαν συντόμως.
Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, έζησα μαζί με τους ηθοποιούς τις εκάστοτε ιστορίες τους (βοηθάει και η σκηνή η οποία ουσιαστικά είναι ενωμένη με τις θέσεις). Καθότι δημότης Αθηναίων 49 συναπτά έτη, πέρασε μπροστά από τα μάτια μου σχεδόν όλη μου η ζωή: ως έφηβος, ως ενήλικας, ως μεσήλικας πλέον σε αυτή την πόλη. Διότι όλα τα μονόπρακτα που παρακολούθησα, ήταν καθημερινές ιστορίες αυτής της πόλης, όχι αληθοφανείς όπως κάποιος θα μπορούσε να πει, αλλά αληθινές, όπως άνετα θα μπορούσα μέχρι και να ορκιστώ σε δικαστήριο. Πέρασε από μπροστά μου όλη η μαυρίλα της πόλης μου, όλα τα σκοτωμένα όνειρα που ίσως σκότωσα κι εγώ στο παρελθόν, όλες οι ελπίδες και αναζητήσεις της μισής ζωής μου, όλα τα αδιέξοδα που αντιμετώπισα ή είδα άλλους να το κάνουν, με επιτυχία ή και όχι, όλοι οι καταδικασμένοι απ' τη μοίρα έρωτες που αντίκρυσα να σβήνουν. Όλοι οι χαρακτήρες κυκλοφορούν καθημερινά γύρω μας, ίσως κάποτε να ήμουν (ή να ήθελα να είμαι) κι εγώ ένας απ' αυτούς. Το έργο κάλλιστα θα μπορούσε να γραφτεί αύριο, ούτε καν χθες. Περιγράφει με ακρίβεια τη ζωή σε ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης μου, μακριά απ' τη χλιδή των προαστίων ή των trendy σημείων, έχει βαθιά κοινωνικά και πολιτικά (αλλά επ' ουδενί κομματικά και στρατευμένα) μηνύματα, υπάρχει και αναδύεται μπόλικη ύβρις αλλά και νέμεσις, και φυσικά, κάτι που ζούμε καθημερινά όλοι μας, αρκετή τραγική ειρωνεία, στα όρια του απίστευτου. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται άσχημα, μάλλον δεν ζείτε σε αυτή την πόλη. Δεν λέω ότι είναι και όμορφα, λέω ότι είναι απλά έτσι. Ο ωμός ρεαλισμός κυριαρχεί και κυριεύει το κοινό. Οι συντελεστές είναι όλοι γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής, και πείθουν τον θεατή ότι παρακολουθεί κάτι που άνετα θα έπαιζε και στα δελτία ειδήσεων. Τι λέω; Εκεί υπάρχει μεγαλύτερη ωμότητα και λιγότερο ταλέντο, κάτι που εδώ υπήρχε και φαινόταν από μακριά.
Δεν νομίζω ότι πρέπει να γράψω κάτι περισσότερο, νομίζω ότι αξίζει τον χρόνο και το χρήμα σας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
