Το θέατρο Σταθμός συνεχίζει την πολύ καλή πορεία του με ιδιαίτερες παραστάσεις, με σκοπό να αγγίξουν ιδιαίτερες χορδές στο κοινό που θα τις παρακολουθήσει.
Μία ακόμα τέτοιου είδους παράσταση παρακολούθησα με τον τίτλο Η κασέτα της Λούλας Αναγνωστάκη, μια συγγραφέα με μια πολύ ανατρεπτική γραφή, που τολμά να γράφει τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς υπεκφυγές και αόριστα συμπεράσματα που βλέπουμε σε πολλών τη γραφή. Ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί και αυτή την παράσταση, όπως και τόσες άλλες θεατρικές παραστάσεις, της Αναγνωστάκη.
Με μια πλειάδα νέων και παλιών ηθοποιών που έχουν επιλεγεί προσεκτικά από τον σκηνοθέτη για να δημιουργήσουν στην σκηνή όσα θέλει να πει η διάσημη συγγραφέας.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης ερμηνεύει τον βασικό πρωταγωνιστή και είναι πάρα πολύ καλός στον ρόλο του Παύλου. Μαζί του οι εξαιρετικοί Σμαράγδα Σμυρναίου, Βάσω Καμαράτου, Ερμίνα Κυριαζή, Γιώργος Ζιόβας, Γιώργος Δεπάστας, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη και ο Γιάννης Τσουμαράκης σε ρόλους που αγγίζουν, με την εξαιρετική μουσική του Γιώργου Ανδρέου.
Η υπαρξιακή αναζήτηση του Παύλου, που νιώθει ότι χάνει την υπερηφάνεια του, το εγώ του και διαλύεται μέσα σε μια θάλασσα από «πρέπει», από μικροαστικούς κανόνες που μετατρέπει το άτομο σε μια ομάδα κατευθυνόμενη από το περιβάλλον, χωρίς προσωπικές αναζητήσεις, χωρίς προσωπικά «θέλω», χωρίς πολιτικές κοινωνικές –ακόμα και ηθικές αναζητήσεις! Επίκαιρο και τόσο καινούργιο παρόλο που γράφτηκε το 1982· αφορά και το τώρα και το αύριο.
Όλοι οι ρόλοι έχουν να παρουσιάσουν μια ιδιαίτερη προσέγγιση, δίνοντας ένα δυνατό και απόλυτα ταιριαστό σύνολο ανθρώπων με διαφορετικά πιστεύω και επιθυμίες.
Όλοι οι υπόλοιποι καταπιέζουν τον Παύλο με τις δικές τους επιθυμίες έτσι ώστε να καταλήξει κάποιος που δεν γνωρίζει ποιος είναι.
Έντονη θεατρική παράσταση που εμένα μου άρεσε πολύ διότι πετυχαίνει το ζητούμενο της συγγραφέα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Γιώργος Δεπάστας, Γιώργος Ζιόβας, Βάσω Καμαράτου, Μάνος Καρατζογιάννης, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Ερμίνα Κυριαζή, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γιάννης Τσουμαράκης
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Σκηνικά - Κοστούμια: Άγγελος Αγγελής
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Ηχητικός σχεδιασμός: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρύσω Χαραλάμπους
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Σημείωμα συγγραφέα:
Τα πρόσωπα του έργου προέρχονται από τον οικείο γύρω μας κοινωνικό χώρο. Μετέωροι, ανάμεσα στην πρωτόγονη ύπαιθρο, απ' όπου κατάγονται και το αφιλόξενο τοπίο της πόλης, απ' όπου μετανάστευσαν, εντάσσονται στο μεγάλο πλήθος των Νεοελλήνων. Κάτοικοι των παρυφών της πρωτεύουσας –αλλά και ακατάπαυστα κυκλοφορώντας στο κέντρο της– προσπαθούν να επιβιώσουν με έναν σπασμωδικό και εύθραυστο ρεαλισμό. Χρησιμοποιώντας βιαστικά τα καινούργια πρότυπα που, αφειδώς, τους προσφέρονται υποχρεώνονται να υπάρξουν με «μικρές» καθημερινές πράξεις. Μέσα όμως σε αυτές τις μικρές πράξεις συμπιέζεται ένας αρχέγονος ψυχισμός, που με αμετάλλακτα τα δικά του συναισθηματικά και φυλετικά στοιχεία, εξακολουθεί να διατηρείται μέσα τους. Τότε τα πρόσωπα αισθάνονται αδικαίωτα, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ευτυχισμένα χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν τα αίτια, η ζωή τους χάνεται στο τίποτα. Το πρόσωπο που έχει την κασέτα είναι το μόνο που φαίνεται να ξέρει. Με αγωνία βιώνει το χάσιμο, την εξαφάνιση της ζωής. Αποκομμένος μέσα του από κάθε καθημερινότητα, συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα της Μεγάλης Πράξης, που θα τον δικαιώσει ως ύπαρξη. Πολύ μακριά από τους άλλους, περιτριγυρισμένος όμως ασφυκτικά από αυτούς, μοιάζει να είναι, από την αρχή ως το τέλος, ο πιο δυνατός και μαζί ο πιο αδύναμος.Λούλα Αναγνωστάκη
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Αν μπορούσα να χωρέσω σε ένα έργο όλο μου τον ενθουσιασμό, την πνευματική αναζήτηση αλλά και την αγωνία μου, αυτό θα ήταν αναμφίβολα η «Κασέτα». Όχι μόνο γιατί βγήκα στο θέατρο με αυτό, μαθητής ακόμα, στο πλευρό του δασκάλου μου Γιώργου Αρμένη, αλλά γιατί τότε γνώρισα για πρώτη φορά τη Λούλα Αναγνωστάκη, η οποία καθόρισε τον τρόπο που σκέφτομαι από τα πρώτα μου ήδη βήματα ως ηθοποιός και αργότερα ως σκηνοθέτης. 20 χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη μου επαφή μαζί του, θέλησα να ανεβάσω ξανά το έργο – ίσως γιατί τον ενθουσιασμό μου διαδέχεται πια μια αγωνία όλο και πιο έντονη, για όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Σήμερα που κυριαρχεί ένα έντονο χνάρι εμφύλιας διαμάχης κάτω από οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση, είτε πρόκειται για έναν μεταρρυθμιστικό νόμο, είτε για μια δήλωση ενός προβεβλημένου προσώπου ή ακόμα και για μια μορφή σάτιρας, η επικαιρότητα του έργου είναι συγκλονιστική. Κι όσο συνεχίζουμε να υποτιμάμε επιδεικτικά ο ένας τον άλλο μέσα στην ασφυκτική μας καθημερινότητα, αναζητώντας τη μεγάλη πράξη μόνο στη σφαίρα της ουτοπίας, η ομοψυχία αντί για προϋπόθεση θα εξακολουθεί να είναι συλλογικό αλλά και προσωπικό ζητούμενο ανέφικτο.Μάνος Καρατζογιάννης
