Η ιστορία μας εξελίσσεται στην μικρή πόλη του Σετσουάν. Σε αυτήν λοιπόν, καταλήγουν οι θεοί, κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια να βρουν έναν καλό άνθρωπο επί γης ώστε να τη σώσουν. Εκεί, συναντούν έναν νερουλά ο οποίος χτυπά τις πόρτες του κόσμου και ένας ένας αρνούνται να φιλοξενήσουν τους θεούς, καθώς δεν πιστεύουν στην έλευσή τους.
Τελευταία του ελπίδα, η νεαρή πόρνη Σεν Τε. Η οποία διστάζει καθώς, ακόμη και μία νύχτα για εκείνη, θα σημαίνει απώλεια χρημάτων. Όμως η ευγενική της φύση είναι πιο δυνατή και δέχεται. Σαν ανταμοιβή οι θεοί τη βοηθούν χρηματικά ώστε να ανοίξει το δικό της μαγαζάκι και να ξεφύγει από την προηγούμενη ζωή της. Και τότε, θα μάθει το πραγματικό, σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων. Εκείνο που μοναδικό σκοπό έχει την εκμετάλλευση –εν κατακλείδι– άσχετα αν είναι στη φύση τους ή οι περιστάσεις τούς έχουν ωθήσει. Στις στιγμές εκείνες λοιπόν της ασφυκτικής εκμετάλλευσης, εμφανίζεται ο ξάδερφος Σουί Τα και αναλαμβάνει να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Φυσικά, ο ξάδερφος δεν είναι άλλος από την πονόψυχη Σεν Τε που μεταμφιέζεται. Και από εκεί και πέρα, όλα παίρνουν τον δρόμο τους.
Το έργο του Μπέρλοτ Μπρεχτ μας παραθέτει διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα. Πώς μπροστά στο προσωπικό συμφέρον όλα ισοπεδώνονται. Το χρήμα είναι ο νέος θεός, κι όποιος το έχει... τον προσκυνούν. Η ανάγκη γίνεται η αφορμή, κάθε ηθικός κώδικας να παραβλέπεται και να θυσιάζεται το όποιο ψήγμα αλληλεγγύης υπάρχει.
Η ιστορία της Σεν Τε μας διδάσκει ότι η καλοσύνη και η φιλευσπλαχνία άνευ όρων είναι έγκλημα ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ναι, καμία εποχή, ποτέ, δεν θα είναι εύκολη. Ναι, ποτέ δεν θα υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες. Όμως... δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και όποτε μπορούμε να βοηθάμε. Και όταν οι άνθρωποι τείνουν να απομυζούν όλα τα όμορφα που έχουμε μέσα μας, κάνοντας κατ' επανάληψη τις ίδιες κακόβουλες κινήσεις, δεν έχουν καμία θέση στη ζωή μας. Και ναι, είναι δύσκολο να παραμένεις καλός άνθρωπος σε μια κοινωνία που έχει μεταλλαχθεί στο βασίλειο του ατομικισμού... όμως ο καθένας μόνος και όλοι μαζί παράλληλα, μπορούμε να κάνουμε την αλληλεγγύη το κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτής. Και δεν έχει σημασία η καταγωγή μας ή οτιδήποτε άλλο στα οποία αρέσκεται ο κόσμος να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους. Αρκεί η καρδιά μας να είναι καθαρή. Αρκεί να μην αφήνουμε τους καταπατητές της καλοσύνης να την εξαφανίζουν λίγο λίγο. Αξίζει να είσαι καλός άνθρωπος. Ακόμα και όταν όλα γύρω σου μοιάζουν άσχημα, δύσκολα. Αξίζει! Γιατί η φύση του ανθρώπου, η αληθινή του φύση, είναι γεμάτη αγάπη και καλοσύνη.
Η παράσταση ξεκινά και έχεις απέναντί σου, επάνω στη σκηνή, μια πληθώρα ανθρώπων, διαφόρων ηλικιών και κοινωνικού στρώματος, πράγμα το οποίο διακρίνεις ξεκάθαρα από την ενδυμασία. Το οποίο θεωρώ εξαιρετικό. Η σκηνή χωρίζεται σε 4 επίπεδα: Εκείνο που πρωτοβλέπουμε, εκείνο στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία, εκείνο στο οποίο ακόμα και οι ήρωες του έργου παραμένουν ως θεατές και εκείνο που λειτούργησε ως έμφαση σε κάποιες στιγμές. Αυτός ο χωρισμός σε διαφορετικά επίπεδα ήταν κάτι που πρώτη φορά είδα και σίγουρα ήταν εντυπωσιακό, καθώς έδινε πολυδιάστατο χαρακτήρα στη σκηνή. Το σκηνικό λιτό, με τα απαραίτητα όπως η ιστορία απαιτούσε. Τα κοστούμια σού άφηναν ξεκάθαρα να καταλάβεις ποιος άνηκε και πού. Ο φωτισμός απέδιδε εξαιρετικά την έμφαση που χρειαζόταν ή όπου έπρεπε να είναι πιο ήπιος.
Η ερμηνείες των ηθοποιών δεν σου άφηναν πολλά περιθώρια να σκεφτείς ότι ήσουν θεατής, καθώς σε παρέσερναν στο επίκεντρο των γεγονότων, με την Σεν Τε να αφήνει τη φωνή της να αντηχεί σε όλη την αίθουσα καταθέτοντας την ψυχή της που πονούσε γιατί αναγκαζόταν να γίνει κάτι που δεν είναι, απλά και μόνο γιατί έπρεπε η ίδια να προστατέψει τον εαυτό της. Έξυπνο και ευχάριστο ήταν που σε ανύποπτη στιγμή, κάποιοι χαρακτήρες απευθύνονταν έμμεσα μέσω του λόγου και άμεσα μέσω της κίνησης του σώματός τους προς το κοινό. Ήταν σα να σε εντάσσουν σε όλο αυτό που συμβαίνει και να σε βάζουν σε σκέψεις και προβληματισμούς, εάν δηλαδή ήδη δεν είχες μπει με τα όσα έβλεπες.
Είναι μία παράσταση που θαρρώ πως κάθε άνθρωπος με συνείδηση και αντίληψη για την ρεαλιστική πραγματικότητα θα πρέπει να δει. Ίσως σε διάρκεια να είναι λίγο μεγαλύτερο έργο από τα όσα έχουμε συνηθίσει –με επιφύλαξη το λέω γιατί είναι προσωπική άποψη– όμως αξίζει κάθε του λεπτό. Εξάλλου, πότε ένα κοινωνικό ζήτημα ήταν απλό ώστε να έχει και μια απλή ιστορία; Όσοι έχετε την ευκαιρία, σπεύσατε!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:Μετάφραση: Άννυ Κολτσιδοπούλου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Κίνησης: Αλέξης Τσιάμογλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Βοηθός σκηνοθέτη - Δραματουργός: Κορίνα Βασιλειάδου
Βοηθός σκηνογράφου: Μανώλης Ψωματάκης
Βοηθός ενδυματολόγου: Σόνια Καϊτατζή
Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου
Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)
Βοηθός σκηνοθέτη, στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης: Ελίνα Τσιορμπατζή
Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):
Μελίνα Αποστολίδου (Κυρία Μι Τσου), Μομώ Βλάχου (Κυρία Γιανγκ), Γιάννης Γκρέζιος (Αστυνομικός), Τζωρτζίνα Δαλιάνη (Κυρία Σιν), Ιωάννα Δεμερτζίδου (Σεν Τε), Ελένη Θυμιοπούλου (Οικογένεια: Γυναίκα), Γιάννης Καραμφίλης (Τρίτος Θεός), Άγγελος Καρανικόλας (Άνεργος), Χρήστος Μαστρογιαννίδης (Οικογένεια: Άντρας), Δημήτρης Ναζίρης (Οικογένεια: Παππούς), Ιωάννα Παγιατάκη (Γριά έμπορος χαλιών), Ορέστης Παλιαδέλης (Βανγκ), Χρίστος Στυλιανού (Μαραγκός), Στέργιος Τζαφέρης (Δεύτερος θεός), Χρύσα Τουμανίδου (Οικογένεια: Κουνιάδα), Γιάννης Τσεμπερλίδης (Σουν), Αλέξης Τσιάμογλου (Σου Φου), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Πρώτος θεός).
Μουσικοί επί σκηνής: Δάνης Κουμαρτζής (κιθάρα), Αμαλία Σάνη (τσέλο), Κατερίνα Ταβλαδωράκη (κλαρινέτο)
Φιγκυράν: Κοσμάς Καλαϊτσίδης, Χαρά Λαμπή, Κωνσταντίνος Πόποβιτς
