Χρήστου Ντικμπασάνη
Σαν παιδί δεν έζησα
τα πρώιμά μου όνειρα
Στον ίσκιο της απώλειας και του πόνου
μ' έβαλαν να καθίσω
εκείνοι που λιθοβόλησαν τους μικρούς μου πόθους
Έκτισαν γύρω μου έναν πέτρινο τοίχο
να με κρύβει απ' την αυγή
και το βλέμμα μου να μη μπορεί
να ξετυλιχτεί βαθιά μέσα στο αύριο
Πώς να μπορέσει η ζωή μου να πετάξει μακριά
απ' την πόλη μου που φλέγεται;
Ο φόβος μου έγινε οδύνη
και η οδύνη σιωπηλή κραυγή
Ο αναστεναγμός μου χάθηκε
στο στήθος του ουρανού,
στα βάθη της αιώνιας νύχτας
που πεισματικά μου έκρυψε τ' αστέρια της
Δε μπορώ ν' ατενίσω πια
τους απύθμενους ορίζοντες
Στο πέτρινο τείχος μόνο χαράζω τ' όνομά μου
με τον ύστατο ρόγχο της ελπίδας μου
να το διαβάσουν κάποτε με θλίψη
τα επόμενα παιδιά
Εύχομαι ολόψυχα να είναι
αυτά τα πρώτα που θ' αντικρίσουν
τον κόσμο να ξαναγεννιέται,
γκρεμίζοντας τον τοίχο του εγκλωβισμού τους
🍂
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Νίκου Αυγέρου (1953-2022)
