Παρακολούθησα στον μικρό Κεραμεικό το εμβληματικό έργο της Αναστασίας Κουρή Διψάω σε σκηνοθεσία της Βάσιας Βασιλείου. Μία σκοτεινή εξομολόγηση, με τον πολύ καλό ηθοποιό Δημήτρη Αϊβαλιώτη σε αυτόν τον εκρηκτικό μονόλογο.
Ο ήρωας της ιστορίας, ο Κώστας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, κάποιος από όλους εμάς, μόνος αναζητά την ταυτότητά του κι αναρωτιέται γιατί είναι διαφορετικός από τους άλλους.
Η ιστορία του έχει τέρατα, έχει φόβο, έχει απόγνωση, έχει την αθέατη ιστορία κάποιου που προσπαθεί να ανακαλύψει το ποιος είναι και γιατί.
Είμαστε ένας άνθρωπος ή πολλοί;
Ποιοι κρύβονται μέσα μας;
Υπάρχουμε εμείς και ποιος είναι ο αθέατός μας σύντροφος;
Πώς συνειδητοποιεί κάποιος το ποιος είναι;
Αυτό το τέρας, που μας παρουσιάζει, ίσως δεν είναι το μεγαλύτερο από αυτά που συνάντησε στην πορεία του.
Υπέροχος μονόλογος που συναρπάζει, μια πολύ δυνατή ερμηνεία, διαφορετική από ό,τι μας έχει συνηθίσει ο Αιβαλιώτης, που όμως και σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα είναι άριστος και συναρπάζει.
Ένα πολύ δύσκολο θέμα γραφής για τη διάγνωση των ανθρώπινων συναισθημάτων και την προσπάθεια της αποκάλυψης του «είναι» και όχι του «φαίνεσθαι».
Ποιος θα κλάψει για εμένα; αναρωτιέται.
Η τρέλα του δεν τον σταματά να αναζητά μια ελπίδα και ό,τι κακό έκανε, είχε να κάνει με άλλα, πραγματικά τέρατα συνειδητοποιημένα και όχι τρελά.
Σκληρό. Δυνατό. Με έναν διαφορετικό άνθρωπο που, παρόλη την τρέλα του, έχει το πνεύμα της δικαιοσύνης.
Η γραφή της συγγραφέως συναρπάζει και αποδίδεται εξαιρετικά από τον Δημήτρη που έχει ξανασυνεργαστεί με την Αναστασία πριν από 10 περίπου χρόνια, και απ' ό,τι μαθαίνω διατηρούν και μια χρόνια φιλία.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
