Ίμπιζα. Η Αμάντα Γουόρντλοου έχει φύγει από τη Βραζιλία και τώρα μένει στο ολόλευκο νησί της Ίμπιζα, με τα ασβεστωμένα σπίτια, μαζί με τη φίλη της Κάθριν Σούγκερ, γλύπτρια για την οποία έχει βγει ιατρική γνωμάτευση ότι είναι τρελή, και τον σύζυγό της Έρνεστ, έναν συγγραφέα επιστημονικών άρθρων ευρείας κατανάλωσης που δουλεύει ως ελεύθερος επαγγελματίας. Είναι όλοι εκπατρισμένοι Αμερικανοί: αυτοεξόριστοι.
Αν στεκόταν κανείς στη βεράντα, μες στην ασφάλεια που του παρείχαν οι μυρωδιές των πορτοκαλιών και των ευκαλύπτων πλημμυρισμένος από τη λιακάδα, θα έπαιρνε όρκο ότι εκεί είναι ο παράδεισος. Αλλά [...] το μέρος αυτό είναι γεμάτο κινδύνους.
Οι κίνδυνοι, ωστόσο, δεν αφορούν την Αμάντα αλλά τον Έρνεστ. Η Κάθριν, βλέπετε, επιχειρεί ενίοτε να σκοτώσει τον σύζυγό της. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια: Τη βάζει σε ένα ψυχιατρείο, νομίζει ότι έγινε καλά, τη βγάζει έξω και εκείνη προσπαθεί να τον σκοτώσει. Τη βάζει σε ένα άλλο ψυχιατρείο, νομίζει ότι έγινε καλά, τη βγάζει πάλι έξω κι εκείνη επιχειρεί να τον σκοτώσει· ξανά και ξανά.
Η Κάθριν προσπαθεί να σκοτώσει τον Έρνεστ. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Κανείς δεν ξέρει τον λόγο και η ίδια δεν τον λέει. Η Κάθριν μια φορά προσπάθησε να χτυπήσει το πίσω μέρος του κεφαλιού του Έρνεστ με ένα γυάλινο γλυπτό, άλλη φορά επιχείρησε να πετάξει μια σιδερένια βιβλιοθήκη επάνω του, μια άλλη του όρμησε με μια καυτή τσιμπίδα για τη φωτιά· κάποια άλλη φορά προσπάθησε να τον σουβλίσει με έναν σκουριασμένο τροχό ποδηλάτου...
Πώς γίνεται μια γυναίκα να ισχυρίζεται ότι αγαπάει κάποιον και ταυτόχρονα να πασχίζει να γίνει η αιτία της καταστροφής του; Και για ποιο λόγο ο άντρας δεν ξεκουμπίζεται από εκεί; Αν τον ρωτήσεις θα σου δώσει μια γελοία απάντηση όπως: «Είναι η πιο συναρπαστική γυναίκα του κόσμου». Αλλά μια συναρπαστική γυναίκα είναι δρόμος χωρίς επιστροφή...
Η Αμερικανίδα Αμάντα Γουόρντλοου, μυθιστοριογράφος, έχει φιλία και με τους δύο, αλλά δεν της επιτρέπουν να γίνει ιδιαίτερα στενή η φιλία. Η Αμάντα δεν κοιμάται με τον Έρνεστ, εκείνος δεν ενδιαφέρεται για αυτήν. Για τους Σούγκερ είναι κάτι σαν καλή παρέα, καθώς η Αμάντα είναι επαγγελματίας παρατηρήτρια και ακροάτρια.
Δεν ξέρει γιατί έμεινε κοντά τους. Την έχει βαρεθεί και η Κάθριν και ο Έρνεστ, αλλά την δέχονται. Είναι σαν να χρειάζονται κάποιον μάρτυρα για τα χάλια τους, για το θέαμα που οι ίδιοι παρουσιάζουν... ένα ιδιωτικό θέαμα. Η Κάθριν δεν έχει αποπειραθεί ποτέ να τον τραυματίσει δημόσια. Οι απόπειρες να τον τραυματίσει δεν έρχονται ποτέ δημόσια, έρχονται πάντα αιφνιδίως σε μια ανέμελη ιδιωτική στιγμή.
Η Κάθριν δεν θέλει να κάνει κακό στον εαυτό της, ποτέ στον εαυτό της, δεν θα έβλαπτε ποτέ τον εαυτό της.
Η αύρα της Κάθριν είναι κίτρινη...
Αν η Κάθριν είναι γυναίκα-αράχνη, ο Έρνεστ είναι... Είναι ένα μεγάλο ποτάμι με δυο καρδιές. Πρέπει να έχεις δυο καρδιές για να φροντίζεις μια τόσο δύσκολη γυναίκα όπως η Κάθριν.
Κάποτε η Αμάντα την ρώτησε: «Κάθριν τι συνέβη;» «Μόλις προσπάθησα να σκοτώσω τον σύζυγό μου».
Τόσο καιρό η Κάθριν θα τον δηλητηρίαζε αλλά δεν το επιχείρησε και η στατιστική λέει ότι αυτός είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος που ακολουθεί μια γυναίκα. Αλλά η Κάθριν δεν είναι συνηθισμένη γυναίκα. Το δηλητήριο είναι πολύ εύκολο, πολύ αθόρυβο, με πολλές διεργασίες. Αυτή θέλει κάτι θεαματικό – την αιφνίδια βίαιη πράξη. Την προσμονή του αίματος.
Η Κάθριν ήταν τρελή. Και ο Έρνεστ τρελός είναι που την ανέχεται τόσο καιρό. Αν ήταν άλλος στη θέση του, δεν θα έμενε μαζί της. Θα την κλείδωνε και θα πετούσε το κλειδί στο ρέμα. Όχι, δεν θα το έκανε αυτό. Αν την αγαπούσες, δεν θα το έκανες.
Κάποιες αγάπες είναι διαβολικές...
Η Κάθριν Σούγκερ όταν ήταν φοιτήτρια ήταν μια καλλονή, ένα φλογερό κορίτσι από την Ατλάντα. Ήταν λαμπερή, ευφυής, δυναμικό κορίτσι που παρακινούσε τις άλλες φοιτήτριες για έναν καλύτερο κόσμο. Ήταν υπερβολικά ιδεαλίστρια. Έγραφε για την μαύρη τέχνη. Ήταν μια απόβλητη ανάμεσα σε απόβλητους. Ήταν διάβολος. Είχε λεηλατηθεί εσωτερικά, όπως όλες οι μαύρες γυναίκες...
Η Κάθριν Σούγκερ δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει, απαγορευμένα πράγματα: γυαλί, πέτρα, νύχια, κλειδιά, τρυπάνια.
Η Κάθριν Σούγκερ προσπαθούσε με την τέχνη της να αλλάξει τον κόσμο;
Η Κάθριν Σούγκερ θέλει με τα έργα της να δημιουργήσει ομορφιά;
Τρώγεται η ομορφιά;
Η Κάθριν δεν μπορεί να χειριστεί την απογοήτευση ή δεν μπορεί να χειριστεί τον εαυτό της;
Η Αμάντα Γουόρντλοου ταξιδεύει για να βρει τον εαυτό της;
Το ένα μάτι της Αμάντα έχει μέσα του έναν διάβολο και το άλλο έναν άγγελο;
Πώς μπορείς να αποτρέψεις την Κάθριν από τις δολοφονικές ενέδρες της;
Τι είναι αυτό που κρατάει την Κάθριν και τον Έρνεστ μαζί;
Η Κάθριν ήταν το σκουλήκι, ο Έρνεστ το μήλο, η Αμάντα τι ήταν;
Η «Πτηνοπαγίδα» διαπραγματεύεται το σεξουαλικό πεπρωμένο της γυναίκας;
Είναι το ίδιο πράγμα το ξάφνιασμα και ο φόβος;
Η γραφή της Γκέιλ Τζόουνς είναι σαγηνευτική, άλλοτε ψυχρά αποστασιοποιημένη και άλλοτε βαθιά προσωπική.
Στο βιβλίο αυτό εξερευνάται η ζωή των εκπατρισμένων καλλιτεχνών, οι επικίνδυνες σχέσεις και οι απαιτήσεις της δημιουργικότητας.
Είναι ένα βιβλίο για την έκφραση της δημιουργικότητας των μαύρων γυναικών και την ένταση των σχέσεών τους.
Ένας αριστοτεχνικός συνδυασμός καταστάσεων, που κυμαίνεται από τη σταθερότητα στη συγκινησιακή φόρτιση, από την ακινησία στη ρευστότητα.
Τα Απαγορευμένα αντικείμενα τελειώνουν µε μια απρόσμενη και διασκεδαστική ανατροπή.
Διαβάστε το.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το μυθιστόρημα της Γκέιλ Τζόουνς Απαγορευμένα αντικείμενα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Στην περιγραφή διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
Η θρυλική συγγραφέας Γκέιλ Τζόουνς, που έχει χαρακτηριστεί ως μία εκ των σημαντικότερων συγγραφέων του εικοστού αιώνα, επιστρέφει με ένα νέο μυθιστόρημα, όπου εξερευνώνται η ζωή των εκπατρισμένων καλλιτεχνών, οι επικίνδυνες σχέσεις και οι απαιτήσεις της δημιουργικότητας.Για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια, η Τζόουνς γράφει ξανά. Τα Απαγορευμένα αντικείμενα αποτελούν έναν ακόμα μοναδικό συγγραφικό άθλο, αλλά και μια επιστροφή στον κύκλο των φιναλίστ για το National Book Award.
