Κάθε όλεθρος, κάθε πόνος, κάθε καταστροφή έχει τον δικό της δρόμο. Άλλες φορές σε κεραυνοβολεί εκεί που δεν το περιμένεις κι άλλες φορές έρχεται αργά, αφήνοντας χνάρια πριν σε φτάσει. Χνάρια στη ζωή σου. Σημάδια. Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία. Είναι ορατά... Αν τα πρόσεχες, αν τα μάζευες... Είναι αυτά που, όταν είσαι πλέον κάτω, τα θυμάσαι όλα και τα μετράς. Θυμάσαι κάθε κουβέντα, κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε αμυδρό ίχνος που σε οδήγησε εκεί. Και μετανιώνεις, που δεν τα πρόσεχες, ενώ τα έβλεπες. Αλλά είναι αργά. Είσαι ήδη κάτω.
Μπήκε ο Σεπτέμβριος κι η ζέστη καλά κρατούσε στο Δάσος των Παραμυθιών. Πρώτη φορά είχαν ζήσει τέτοιες καυτές θερμοκρασίες κι όλοι ήταν φοβερά ανήσυχοι γι' αυτές τις κλιματικές αλλαγές. Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα προσπαθούσε να τους πείσει να παρθούν δραστικά κι αυστηρά μέτρα αλλά οι περισσότεροι ψήφησαν να καλέσουν αμέσως τον Κακοφωνίξ για να τραγουδήσει και να φέρει την πολυπόθητη βροχή! Ο ίδιος δέχτηκε φυσικά κι έτσι τον φιλοξενούσε η Στελλίτσα στο μικρό της σπιτάκι για λίγες μέρες.
— Ουφ, κουράστηκα πάλι όλο το πρωινό να τραγουδάω με τις ώρες, θα ήθελα να χαλαρώσουμε λίγο τώρα το απόγευμα Ζαχαρίτσα μου! Όσο και ν' αγαπώ αυτό μου το χάρισμα, στιγμές με κουράζει.. κι αυτή η μαγική, εκστατική φωνή πρέπει να χαλαρώνει!
Η Στελλίτσα συγκράτησε, στο τσακ, το αυθόρμητο γέλιο που της ήρθε και το έκρυψε κάνοντας πως της ήρθε λίγο βηχαλάκι!
— Δίκιο έχεις καλέ μου! Ας μην τραγουδήσεις άλλο, τι θα έλεγες να μιλήσουμε για διάβασμα; Νομίζω θα σου αρέσει και θα θες κι εσύ να διαβάσεις ένα βιβλίο γεμάτο μουσική που τελείωσα πριν λίγες μέρες. Να, το έχω εδώ! Μου το θύμισες γιατί σχεδόν κάθε του σελίδα αποπνέει μελωδικότητα με τις τόσες αναφορές σε τραγούδια και μουσικές!
— Ω, μα φυσικά! Είμαι γνωστός βιβλιοφάγος τέτοιων βιβλίων!, απάντησε με στόμφο που ερχόταν σε αντίθεση με τη λιλιπούτεια φιγούρα του.
— Πρόκειται για την ιστορία μιας κοπέλας που μεγάλωσε μέσα σ' ένα σπίτι γεμάτο μουσική κι αγάπη. Από μικρή, ο πατέρας της της έδειχνε τα μονοπάτια της και την καθοδηγούσε στη μελωδία!
– Η μουσική Νικήτα μου είναι άπειρη.— Τι είναι άπειρη;, ρώτησε.— Είναι κάτι που δεν έχει τέλος. Δεν είναι σαν αυτό το δωμάτιο, που είναι από εδώ μέχρι εδώ. Συνεχίζει μέχρι εκεί που βλέπεις κι ακόμα πιο πέρα, εκεί που κάποιος άλλος βλέπει αυτό που δεν μπορείς εσύ και μετά ο επόμενος και πιο πέρα και πιο πέρα. Και καθετί μπορεί να είναι νέο.
Έτσι μεγάλωνε προστατευμένη μέσα στην όμορφη, μικρή της οικογένεια γι' αυτό κι η απώλεια των λατρεμένων γονιών της, μετά από χρόνια, την συντάραξε και προσπαθούσε να συνηθίσει το κενό της απουσίας, αυτό το μαύρο κενό που ρούφηξε όσα ζούσε. Άρχισε ν' αποζητά την αγκαλιά, το νοιάξιμο, τη φροντίδα.. και την έβρισκε σε συναδέλφους, στο σώμα της αστυνομίας, όπου τους αποκαλούσε οικογένεια, τον Γιώργο, τον Θωμά, τον Στάθη.. αλλά και στις κολλητές της φίλες, την Ειρήνη και τη Ραχήλ. Το χιούμορ και η τρέλα τη, είναι επίσης στοιχεία που της έδιναν μια ισορροπία και μια κλωτσιά να σηκώνεται ψηλά και να συνεχίζει. Αυτά τα κωμικά στοιχεία, που είναι σωστά δομημένα μέσα στο κείμενο, δίνουν και σ' εμάς τους αναγνώστες μικρές ανάσες σ' ένα ανάγνωσμα που γενικά είναι βαθιά συγκινητικό, δραματικό κι ωμό στα σημεία. Στη Νικήτα, άλλωστε, συμβαίνουν και τραγελαφικές καταστάσεις!
Σωριάστηκε στον πρώτο καναπέ που βρήκε, βγάζοντας ένα ουφ τόσο δυνατό που νομίζω ανακάτεψε τις στάχτες στο τζάκι. Κι εκεί, ιδρωμένος μέχρι αηδίας, κατακόκκινος, τσαλακωμένος –ναι ήταν και τσαλακωμένος– με τις αραιές τούφες κολλημένες στο κρανίο και δυο μικροσκοπικά, γουρουνίσια μάτια, με κοιτούσε το αντικείμενο της λάγνας φαντασίας μου, των τελευταίων δεκαεπτά ημερών.
— Ζαχαρίτσα μου, ενδιαφέρον ακούγεται... Πώς λέγεται το βιβλίο; Για να δω εξώφυλλο... Α! «18 ημέρες μετά». Γιατί αυτός ο τίτλος;
— Χμμ να σου πω την αλήθεια, καλύτερα να το ανακαλύψεις μόνος σου αυτό. Μπορώ να σου αποκαλύψω όμως πως η Νικήτα θα ζήσει τον απόλυτο έρωτα, θα λιώσει από αγάπη, θα παραδοθεί εντελώς και θα βάλει στην άκρη όλ' αυτά τα σημάδια και τα καμπανάκια που της χτυπούσε το ένστικτό της! Θα ζήσει την απόλυτη ευτυχία αλλά και τον όλεθρο.
Τύλιξα τα χέρια μου στον λαιμό του και τον φίλησα. Αυτός ο τόσο σύνθετος, γοητευτικός, συναρπαστικός άντρας, ήταν ο δικός μου άντρας. «Γι' αυτό μού έκανες μάγια. Γι' αυτό μ' έκανες σκλάβο σου.» «Α, ναι; Γιατί;» «Για να έχεις κάποιον να σε κρατήσει και να μην πέσεις στα όνειρά σου.»Είχα δει τη ζήλια του τα προηγούμενα χρόνια να δένει ρίζες και να πετάει πού και πού φυλλαράκια χρωματιστά ή μαύρα. Όσες φορές κι αν καθάριζα το παράσιτο, αυτό ξανάβγαινε. Ήξερα πως δεν μπορούσα να το ξεριζώσω.
Η συγγραφέας μάς ξεδιπλώνει την ιστορία της ηρωίδας ανάμεσα στο παρελθόν, από το 1990 μέχρι το 1998 και στο σήμερά της, στο 2005. Τα δύσκολα χρόνια του παρελθόντος κι οι άσχημες εμπειρίες θα την κάνουν μια διαφορετική Νικήτα, μια κοπέλα που χάνει την ανεμελιά, το ρίσκο, το αυθόρμητο, το δοτικό.. χάνει τη ζωή όπως τη ζούσε κάποτε. Αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει πώς η ζωή τα φέρνει. Και μια νέα ευκαιρία της δίνεται, για να ζήσει και πάλι. Το θέμα είναι αν αυτήν τη φορά θ' αφήσει τον μαζεμένο, βασανισμένο εαυτό της να αφεθεί! Αν τον αφήσει να την παρασύρει...
Η ψυχή δεν αδειάζει ποτέ. Είναι αυτή η, χωρίς τέλος, ανάγκη της για συναίσθημα, που μας κάνει να ξεχωρίζουμε απ' όλα τα άλλα όντα σ' αυτόν τον πλανήτη. Εσύ. Εσύ είσαι ένα πλάσμα που γεννήθηκες, για να ζεις με αυτή την ψυχή κάθε λεπτό.
— Στελλίτσα μου θαρρώ θα ρίξω κλάμα μ' αυτό το ρομαντικό πόνημα... είμαι και καλλιτέχνης όπως ξέρεις κι ευαίσθητος.
— Καλέ μου Κακοφωνίξ! Πράγματι, είναι ρομαντικό ανάγνωσμα αλλά όχι μόνο. Μιλάει για πολλά κοινωνικά θέματα, για την αιώνια δύναμη της φιλίας, για τη θέση της γυναίκας σε ένα καθαρά αντροκρατούμενο επάγγελμα, για τη βία, για την αξία της οικογένειας και φυσικά βέβαια για τον έρωτα, την πίστη, την αγάπη. Πίστεψέ με, αξίζει να του αφιερώσεις λίγο από τον χρόνο σου!
— Μη μιλάς για βία κι εκφοβισμό σ' εμένα καλή μου και τον ζω στο πετσί μου τόσα χρόνια! Δεν με χτυπά ο σιδεράς Αυτοματίξ κάθε φορά που τραγουδώ στο χωριό των Γαλατών; Δεν με απειλεί με σφυρί; Εμένα, τον εξαίρετο βάρδο; Που συγκινούνται μέχρι κι οι ουρανοί με τη φωνή μου και κλαίνε φέρνοντας τη βροχή;
Η Στελλίτσα γι' άλλη μια φορά προσπάθησε να συγκρατήσει το γέλιο της αλλά δεν τα κατάφερε! Ξέσπασε και του έκανε μια μεγάλη αγκαλιά και ξαφνιάστηκε που κι αυτός την ακολούθησε κι άρχισε να γελά! Όμως ο καθένας γελούσε γι' άλλο λόγο!
— Βροχή! Στελλίτσα, την ακούς; Τα κατάφερα πάλι! Βροχή! Ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη ανάσα για όλους!
— Ναι καλέ μου! Μακάρι για όλο τον κόσμο να έρχεται πάντα αυτή η πολυπόθητη ανάσα! Μακάρι!
ΥΓ.: Δεν γίνεται να διαβάσουμε το πόνημα 18 ημέρες μετά χωρίς να αφεθούμε στις μουσικές που μας προτείνει, σε διάφορα σημεία του βιβλίου, η συγγραφέας! Θα σας επιλέξω το Nocturne no 20 του Chopin, αλλά φυσικά εσείς μπορείτε να διαλέξετε κάποιο άλλο από τα τόσα που υπάρχουν στις σελίδες του βιβλίου, για να σας κάνουν συντροφιά!
Ευχαριστώ πολύ τις εκδόσεις Άνεμος και τη συγγραφέα Σάρα Προφέτα για το γεμάτο συναισθήματα ταξίδι! Πάντα επιτυχίες!
ΚΟΥΚ-Λ-ΙΔΑΚΙ μου, καλά μας αναγνωστικά μονοπάτια, στους φιλόξενους χώρους σου και στις ζεστές γωνίτσες που μας προσφέρεις! Respect!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
