Συναντήσεις

Γεωργίου Κονίδη

Μια μικρή σταγόνα βροχής χαράζει την δική της πορεία πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Όνειρα, καημοί, πίκρες, τα πάντα. Το παρελθόν έσβησε, μόλις χάθηκε και η τελευταία ηλιαχτίδα από το φως της ημέρας. Μία μέρα, ακόμα ένα λεπίδι στην καρδιά του αθώου.

Πολλά λεπίδια, μα σήμερα αυτό ύπουλα κυλάει μέχρι την καρδιά μου και την τρυπάει καθώς ξεκίνησε να βρέχει. Τα μάτια σου μία φλόγα. Δύο κεριά που αναβοσβήνουν στο τρέμουλο της νύχτας και η ψυχή σου ένα καντήλι στον τάφο της νεκρής.

Το φεγγάρι λάμπει και η ανάσα της ανατριχιάζει την ραχοκοκαλιά μου, προκαλώντας μου μια πρωτόγνωρη ηδονή. Η ανάσα της βαριά, ερεθιστική και η μάτια της επεξεργάζεται το κορμί μου με πόθο. Τα χείλια μας ενώνονται σε ένα φιλί από το παρελθόν.

Το χέρι μου περνάει τρεμουλιάζοντας κάτω από την μπλούζα της, πίσω στην πλάτη και της λύνει το σουτιέν. Το στήθος της πετάγεται όμορφο, τρυφερό, εφηβικό με τις σκληρές ρώγες έτοιμες για έρωτα. Τα κορμιά πέταξαν και το τελευταίο τους ρούχο και γυμνά και ελεύθερα κάνουν έναν μεθυστικό, τρελό έρωτα γεμάτο πόθο και πάθος.

Όταν έπειτα σταματήσουν θα απομείνουν βαριές ανάσες, και σταγόνες ιδρώτα που μουσκεύουν το κρεβάτι που δέχθηκε τον έρωτά τους.

Μια μέρα...

Ένα Σάββατο βράδυ που πέθαινε και η τελευταία ανάσα της άνοιξης. Έσβησε όπως ήρθε. Έτσι απλά. Απέμειναν παραμύθια για μικρά παιδιά. Παραμύθια δίχως τέλος. Ίσως, εντέλει, μόνο τα παραμύθια να μην έχουν τέλος.

Ίσως...

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2024

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Αθανάσιου Μίχου [Ατομική έκθεση έργων HOME Figura X]