Χρήστου Ντικμπασάνη
Πώς έγινε έτσι πικρή η άγουρη ζωή μου;
Πώς χάλασε ανεπανόρθωτα
καθώς σερνόταν μέσα στα σκοτεινά στενά
του πόνου και της απώλειας
απ' τις ακαθόριστες μορφές
Πώς μετατράπηκαν σ' ερείπια
τα πρώιμά μου όνειρα;
Πώς κακοφόρμισαν οι πρωτόφαντοι πόθοι μου,
όταν τους χτύπησε σκληρά ο ιός του πολέμου;
Τώρα ολομόναχο παιδί περπατώ
επάνω στην άμμο του χρόνου,
αναζητώντας ένα βότσαλο
για να χορέψω στους τρελούς
ρυθμούς της μνήμης του,
ένα κοχύλι για να κρυφτώ
μέσα του για πάντα
Μα είναι σκοτάδι
και η μοίρα μου είναι τυφλή
Και όμως εκεί
στα υγρά βάθη της απελπισίας μου
διακρίνω θολά
ένα μικρό, λιγοστό φως
Θα παλέψω να το αγγίξω
με τ' αδύναμά μου χέρια
🍂
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Archip Kuindzhi (1841-1910)
