Γιάννη Σμίχελη
Έτσι λοιπόν συνέβη. Στην παιδική ηλικία στράφηκα στα μαθηματικά
δεν μπορούσα να εκφραστώ σωστά αν και στρόφαρα αρκετά
λες και η οικογενειακή αγωγή με είχε δέσει χειροπόδαρα
είχα όμως μια πολύ δυνατή αντίσταση, την αγάπη, φροντίδα
και την συστηματική διανοητική εργασία από την δεύτερη οικογένειά μου
στην προνηπιακή ηλικία. Ακριβώς όπως η βιολογική μάνα μου
μ' αντιμετώπιζε σαν κούκλα, αμίλητη, αγέλαστη και πειθαρχική
εντελώς αντίθετα η δεύτερη μητέρα μου με ξεκλείδωνε, μ' έπαιζε σαν μωρό
με φαγητά και γλυκόλογα, ενώ τα αλλά δυο παιδιά δοσμένα στο διάβασμα
όλο μου έλεγαν ιστορίες, παραμύθια και συνολικά η ατμόσφαιρα ήταν
χαρωπή και ευδιάθετη. Στο δεύτερο σπίτι μου ένιωθα πιο άνετα
απ' ότι στο πατρικό μου, και ο μόνος που μ' αγάπησε πραγματικά
ήταν ο πατέρας μου και ως ένα βαθμό οι γονείς του
δεν γίνεται να μην τονίσω πως η γιαγιά μου
βρίσκεται διαρκώς μέσα μου, σημάδι πως με είχε επηρεάσει η φιγούρα της
πολύ έντονα ως παιδί υποσυνείδητα, σαν σύμβολο λαϊκής σοφίας.
Ο παππούς ήταν βαρύς και λιγομίλητος, αν και πολύ ευγενικός.
Ο πατέρας μου και η μάνα του είναι ένα στον ψυχισμό μου
αλλά μόνο εκείνη στέκεται σαν φάρος στα σκοτάδια μου
παρότι εκείνος μου έδειχνε αδυναμία, εφόσον ξεπερνούσε τις υπονομεύσεις
της συζύγου του στο πρόσωπό μου.
Ανάμεσα σε αυτό το αντιφατικό περιβάλλον μεγάλωσα και ενώ είχα τις δυνατότητες
υπήρχε πάντα κάτι που μ' αποπροσανατόλιζε, μ' εξαντλούσε και ένιωθα ψυχικά επιβαρυμένος.
Αυτή η διαρκής εσωτερική σύγκρουση με σένα εξερράγη
αφού πρώτα βυθίστηκα στην κατάθλιψη, διαπιστώνοντας πως μπροστά
στην θρασύτατη αυτοπεποίθησή σου ήμουν βορά των σεξουαλικών σου συμπλεγμάτων
και της υπερφίαλης κενής αλλά εντυπωσιακής διανοουμενίστικης συμπεριφοράς σου
σιγά σιγά στην αρχή και κατόπιν αστραπιαία από ενστικτώδη διαίσθηση
απομακρύνθηκα από όλο τον περίγυρό μου και ως μετανάστης αντιμετώπισα
για καλή μου τύχη την καταθλιπτική απελπισία στην άγνωστη γερμανική κοινωνία
διαθετοντάς μου τα μέσα και την υποστήριξη να ξεμπλέκω τον έναν κόμπο μετά τον άλλο
και να βελτιώνω συνεχώς την ψυχική μου υγεία
ενώ γινόμουν κάποιος άλλος ο οποίος στηριζόταν κατά κύριο λόγο
στην θετική ενέργεια της θετής μου οικογένειας.
Ο καλύτερος τρόπος να εμπεδώνω και αφομοιώνω τις ριζικές αλλαγές της προσωπικότητάς μου
είναι η συγγραφή ποίησης.
Το συν στο ρήμα συγγράφω χωράει το άπειρο κι έτσι γεννιέται το ποιητικό σύμπαν
που τυπώνεται σε βιβλία αλλά μορφοποιείται στο σώμα.
Ο συγγραφέας της ποίησης γεννά το σώμα του διαρκώς σε όλες τις μορφές
απαραίτητες για να χωρέσουν τα περιεχόμενα της ενέργειάς του
που δεν φανερώνονται ποτέ πλήρως γιατί το μυστήριο
κρύβεται στη γέννηση στο διηνεκές.
Δεν υπάρχει θάνατος, οι θρησκείες μας τον έχουν θεοποιήσει
για να βόσκουν το ποίμνιό τους στα λημέρια της λαγνείας τους
κηδεμονεύσεις των φοβισμένων και υποτακτικών
ώστε το σφαγείο να διαθέτει την απαραίτητη σάρκα
για τις κανιβαλικές βαναυσότητες των σαρκοβόρων ελίτ
η επιβολή είναι το αντικείμενο εργασίας των απάνθρωπων
η πυγμή της ωμής ισχύος αναδείχθηκε όταν επικράτησαν οι πολεμοχαρείς
σε όλες τις κοινωνίες της παραγωγής, συσσώρευσης και διαχείρισης περισσεύματος.
Είναι πολλά τα λεφτά Άρη ξεκίνησε από τους πρωτόπλαστους
και ο Κρόνος ηττήθηκε από τον Δία γιατί πήρε με το μέρος του τον θεό του πολέμου.
Άλλωστε ποιος πατέρας Κρόνος και ποιος αρχηγός των θεών Δίας
όλοι ήταν υποταγμένοι στην Αφροδίτη, τον Άρη, τον Έρωτα και τον Άδη
επειδή η επικράτηση των αλληλοσκοτωμών ήταν η κυρία προϋπόθεση προόδου.
Ο Οδυσσέας δεν ήταν ήρωας αλλά ένα τσουτσέκι που με το βρόμικο δολερό μυαλό του
ισοπέδωσε την Τροία. Καμία σχέση με Έκτορα, ηθικότερος και του Πάτροκλου
γιατί ο Αχιλλέας αν και ηρωικός πολεμιστής, ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο μαμάκιας ήταν
ενώ ο Αγαμέμνονας μόνο την μπάκα του και τον πούτσο σκεφτόταν
πήρε ο μαλάκας την Κασσάνδρα στο λαιμό του και μεις τρωγόμαστε έκτοτε
με τα σωθικά της πλασματικής μοίρας . Μοίρα και παπαριές
θρασύδειλοι μοιρολάτρες υποταγμένοι στον νόμο του αιμοσταγούς ισχυρού
τώρα που η νέα τεχνολογική επανάσταση λυτρώνει τον άνθρωπο από τη δουλεία
δουλειά και εργασία, τον πόλεμο και τις θεομηνίες οι άριστοι του κόσμου
επενδύουν στις μεθόδους ποδηγέτησης, τρομοκρατίας και παθητικοποίησης.
Όταν λέμε κάνουν κουμάντο οι ελίτ και μεις τελευταίοι τροχοί της αμάξης είμαστε
εκχωρούμε τον αυτοπροσδιορισμό μας στην ανώτερη τάξη της κοινωνικής πυραμίδας
αντί να καταργήσουμε τις κοινωνικές ανισότητες και μοιρολατρούμε για να μην
διαταράξουμε τα θεία νερά της μολυσμένης λίμνης με τα σαπισμένα πτώματα των αξιών.
Εθελοδουλεία, λοιπόν, σαν την μαντάμ της ακαδημαϊκής φιλοσοφίας
αντεστραμμένα και διάτρητα όλα για χάρη του φόβου, ενώ ούτως ή άλλως
πάντα θα βρεθεί ένας ναζί για την εκτέλεση των αμάχων δια ασήμαντο αφορμή
και ένας ραγιάς να ξεστομίσει το σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω
αυτήν την αυτοσκλάβωση είχε ως φιλοσοφική νόρμα η καλή μου
στο μουνί της εγκαθιδρύσει και σαν αναρχοαυτόνομο εθαύμαζε.
Και μετά αποφάσισε να γίνει κυρία των τιμών του διατιμημένου στοχασμού.
Όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία με κατάληξη τον βόθρο
και σαν υποτελείς βαφτίζουμε τη βουτιά σ' αυτόν λασποθεραπεία.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
