Γιάννη Σμίχελη
24
Δεν επιδιώκω να ξεριζώσω τα συναισθήματά μου
παρότι η ψυχολόγος έκρινε πως η κατάθλιψη
οφείλεται πρωτίστως στο ξερίζωμα των ριζών μου από
την ελληνική κοινωνία
Μόνο που αν συνέχιζα να ζω στο πλαίσιό της θα μαραινόμουν
έτσι ώστε ακόμη και σαν δέντρο θα φυτοζωούσα τοξικά
τα δέντρα όμως δεν φυτοζωούν αν βρίσκονται σε γόνιμο φυσικό χώρο
αντλώντας από σκοτάδι και φως το νόημα της ύπαρξης
Μέσα στην αρμονική συνεύρεση των ειδών.
Τα ζώα όπως ο άνθρωπος είναι εντελώς απαιδαγώγητα από την ίδια τη φύση
συγκριτικά με την ανώτερη αγωγή που διαθέτουν τα φυτά.
Πασχίζω να σταματήσω το σπαρτάρημα του ψαριού στο δίχτυ
όπως το περιγράφει στο περίφημο τραγούδι του ο Γκάτσος
και να μεταμορφωθώ σε πνοή ώστε ν' απελευθερωθώ.
Η αναπνοή έχει τη δύναμη που μόνο με ειρηνικό, νηφάλιο
εν κατακλείδι διεισδυτικό τρόπο το κάθε εμπόδιο, φραγμό,
τοίχο και φυλακή μπορεί να διαπεράσει και να αυτοπροσδιορίζεται
διαρκώς και σε αγαστή συμφωνία με το σύμπαν.
Το μυαλό πασχίζει να ξεχάσει
Μα το σώμα δεν ξεχνά
Θέλω να μην θυμάμαι
Αλλά το κορμί μου πάντα θυμάται
Είμαι παρών διαρκώς με το παρελθόν μου.
Οι εμπειρίες είναι αυτές που είναι
Ωραίες άσχημες έτσι είναι
Κι εγώ όσο και να τους διαφεύγω
Αυτές δεν υπεκφεύγουνε
Το σώμα είναι τα βιώματά του
Και οι πληγές του πηγές της αισθητικής του
Είμαι η θλίψη μου έστω κι αν γελάω
Κοιτάζω τον ουρανό για να μου γελάσει
Αγκαλιάζω τα δέντρα να νιώσω θαλπωρή
Τα χέρια μου δεν αρκούν το κορμί ν' αγκαλιάσουν
Παραμένει άκαμπτο μόνο με τη μοναξιά του
Έστω η βροχή, το φως μα πιο πολύ ο κορμός μιας λεύκας
Και η χαρά του ξεμυτάει
Για λίγο τουλάχιστον για μια ανάσα βαθιά ζωής
Κι ας είναι της στιγμής.
Νύχτα, μια ακόμη νύχτα
Μα μέρα δεν υπάρχει, λες και η ημέρα έχει χαθεί
Μια αιώνια νύχτα, σκοτεινή βαθιά νύχτα
Το στομάχι μου σαν αγκύλωση έχει πάθει
Λες και δεν έχει γαλήνη μάθει να βρίσκει
Ένας σφιγκτήρας σαν μια τανάλια
Και το μυαλό στην εικόνα της
Μάλλον σαν φιγούρα από μια σπηλιά
Ή έναν λαβύρινθο, βγαίνει καπνός
Και τον διαλύει ο αέρας
Δεν είμαι σήμερα μέσα μου
Σαν να βρίσκομαι έξω από την σάρκα μου
Λες κι έχουν πετάξει τα σώματά μου τ' αέρινα, τ' αόρατα
Τα τόσα πολλά κι άγνωστα μα υπαρκτά
Κι έχω μια εξάντληση αλλά κανένα κενό
Το βλέμμα θολό, απλανές, σαν να σε ψάχνω
Λες και σε ξαναβρίσκω, ξανά και πάλι
Αλλά πέρα από το κάδρο, τις αναμνήσεις, τη λήψη
Εκείνης της εποχής,
Σαν να είσαι έξω από τον χρόνο και τον χώρο
Και σ' ακολουθώ
Μείνε εδώ
Κι ας είναι,
τι μπορεί να είναι που να έχει νόημα πια και κανένα βραχνά;
Όλα τα λόγια πιρουέτες σε δαγκωμένες στιγμές
Οι μασέλες μας άφησαν την σφραγίδα τους στα συμβάντα
Κι αυτά πληγωμένα ψάχνουν να βρουν νόημα
Εσύ έφυγες και τ' άφησες στη λήθη τους
Εγώ όμως έγινα η σάρκα τους, δεν τους γύρισα την πλάτη
Με ακολουθούσαν πάντα σαν πίστα σκυλιά
Γι' αυτό δεν χρειάστηκα κατοικίδιο ποτέ
Είχα τα δρώμενα των τρωκτικών μας διαθέσεων
Και ψάχνουν να βρουν τα κομμάτια που τον ξεσκίσαμε
Και δεν βγάζουν άκρη, αιώνια ανάπηρα γεγονότα
Τελικά η ιστορία αυτή που γράφεται εννοώ
Διότι εκείνη που συμβαίνει είναι ασύλληπτη
Είναι η ευχέρεια του λόγου στην περιγραφή
Ομαδικών ή ατομικών τραυμάτων
Οι νίκες έχουν νόημα μα οι πληγές την αξία
Κι όσο αν οι νικητές γράφουν την ιστορία
Βασικά κι αυτοί ηττημένοι είναι και δεν το ξέρουν
Ή δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν
Εφόσον μέχρι σήμερα η βία τον βιο των ανθρώπων κηδεμονεύει
Μόνο απώλειες θα εξιστορούνται
Πάντα με γλαφυρό τρόπο ώστε όταν επαναλαμβάνονται
Να έχει ο έρμος λαός τη δύναμη να τραγουδά
Με λόγια, μουσική, εικόνες και σιωπές
Για τον επόμενο χαμό του
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
