Όταν κάποτε

Γεωργίου Κονίδη

Ξεκινώντας το γράψιμο σήμερα θα χρησιμοποιήσω τη λέξη που άκουσα πολλές φορές από το στόμα σου αυτές τι μέρες.

Απίστευτο.

Πραγματικά αυτή η λέξη χαρακτηρίζει όλη την κατάσταση μεταξύ μας. Ό,τι κι αν έχω γράψει για αυτό, δεν περίμενα ποτέ να έρθει σε τέτοια μορφή, ούτε ότι θα έχει αυτή τη δύναμη.

Όταν είμαι μαζί σου χάνομαι κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει κανένα ρολόι να χτυπάει μέσα στο μυαλό μου ούτε η εναλλαγή της μέρας με την νύχτα είναι ικανή να με κάνει να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου. Είσαι εσύ και τίποτε άλλο.

Και η καρδιά μου χτυπάει δυνατότερα από ποτέ, τόσο γρήγορα, σαν να έχω τρέξει ατελείωτα χιλιόμετρα κυνηγημένος από αυτό που με φοβίζει.

Αναζητώντας κρυφά κάτι που θα μπορούσε να μου προσφέρει κάποια διαφοροποίηση δεν περίμενα αυτό που γίνεται με εμάς. Όσο μακριά και να πάω δεν θυμάμαι να το έχω δει ούτε στη ζωή κάποιων άλλων, πόσο μάλλον στην δική μου. Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλα, μα όλα, έχουν συνωμοτήσει για να είμαστε μαζί.

Όταν δεν είσαι μαζί μου νιώθω άδειος. Κενός. Αφού το πιο καλό κομμάτι του εαυτού μου το έχεις πάντα μαζί σου. Και γελώ επιτέλους, δεν χαμογελώ απλά όπως συνήθιζα να κάνω. Ονειρεύομαι και σε κάθε μου προσδοκία υπάρχεις μέσα της εσύ. Σε νιώθω τόσο δικιά μου όσο δεν τόλμησα ποτέ να φανταστώ για κανέναν.

Μπορώ να σου λέω τα πάντα. Γιατί είσαι τα πάντα.

Η μουσική μου έγινε μουσική μας. Το μέλλον μου, μέλλον μας.

Χθες κάποια στιγμή μου είπες την λέξη σ' αγαπώ. Φάνηκε ότι βγήκε από το στόμα σου τόσο απλά σαν να μου την είχες πει χιλιάδες φορές. Και ένιωσα ότι, ναι, αυτό είναι το δικό μου σ' αγαπώ. Για εμένα. Μόνο για εμένα.

Σαν πήγα στο σπίτι μου το βράδυ έβαλα μουσική και το ξανάκουσα με το μυαλό μου. Σκέφτηκα αυτό που λένε όλοι, ότι στην αρχή είναι ο έρωτας και μετά η αγάπη. Και αυτοί που το έχουν μπερδέψει αυτό έχουν καταδικαστεί να χάσουν και τα δύο.

Μέχρι σήμερα πίστευα πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Μα ο έρωτας γεννήθηκε τυφλός και δεν θα μπορούσε να προχωρήσει με τα βήματα που κάνουμε εμείς. Δεν κάνει μακροχρόνια όνειρα απλώς ζει στο παρόν. Θέλει τον άλλον δίπλα του μα δεν μπορεί να δεσμεύσει την ελευθερία του. Δεν σκέφτεται ότι την υπόλοιπη ζωή του περιμένει με προσμονή να την περάσει με κάποιον άλλον. Ό,τι του προκύπτει το ζει την στιγμή που έρχεται και δεν μπορεί να το αλλάξει να το σταματήσει.

Δεν βρίσκεται μέσα σε ατελείωτες συζητήσεις αλλά μόνο σε αγγίγματα, διότι αυτά θέλει και αυτά μπορεί.

Νομίζω ότι έχω διακρίνει πια τη διαφορά. Και για πρώτη φορά δεν θα σου το πω πριν το γράψω. Θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου. Θέλω να χαθώ για πάντα στην αγκαλιά σου. Να μη κοιμάμαι πια μόνος. Θέλω να σε κάνω την πιο ευτυχισμένη γυναίκα. Και όλα αυτά γιατί και εγώ σε αγαπώ. Όπως δεν θα μπορέσω να αγαπήσω κανέναν άλλον. Όπως δεν αγάπησα κανέναν άλλον.

Με έκανες να αλλάξω πορεία και αυτό από μόνο του ήταν αδύνατο να συμβεί. Θέλω να στο λέω και να στο γράφω συνέχεια. Και σαν είμαστε μαζί θα το βλέπεις στα μάτια μου, σε όλο μου το είναι.

Αν αυτό δεν είναι αγάπη τότε δεν μπορώ να φανταστώ πια άλλη μορφή μπορεί να έχει. Αγάπη είναι ένα πλάσμα γεμάτο αλήθεια Ένα μικρό κορίτσι. Γεμάτο τρυφερότητα. Πλημμυρισμένο από όλα τα όμορφα όνειρα και έτοιμο να τα υπερασπιστεί με τη ζωή της. Φωνάζει καθαρά με δυνατή φωνή τα θέλω της γιατί δεν μπορούν να μείνουν κρυφά. Αγκαλιάζει και θέλει να σφίξει με όλη της τη δύναμη. Φιλάει ένα άλλο στόμα μα είναι το στόμα της. Κρατάει ένα άλλο χέρι που είναι απλά προέκταση του δικού της. Και όταν κάνει έρωτα πάντα είναι σαν την πρώτη φορά.

Μόλις τηλεφώνησες. Και προσπάθησα μέσα από αυτή την επικοινωνία να σου κλέψω λίγη από την ενέργεια που μου δίνεις όταν είσαι δίπλα μου. Να καταλάβω εάν και σήμερα είσαι καλά. Αν θα ξανακούσω από τα χείλη σου αυτό που μου είπες χθες.  Και ήθελα να σου το πω μα δεν το τόλμησα. Αφού δεν ήθελα να πιστέψεις ότι στο λέω μόνο σαν απάντηση στο δικό σου. Θα ήταν άδικο. Γιατί δεν είναι έτσι.

Σε αγαπώ για όλα αυτά που είσαι.

Σε αγαπώ γιατί είσαι ο δικός μου άνθρωπος.

Σε αγαπώ για τον τρόπο που με φιλάς, που μου κρατάς το χέρι χαδεύοντάς το τρυφερά.

Σε αγαπώ γιατί η μουσική σε ταξιδεύει.

Σε αγαπώ γιατί η αγκαλιά σου είναι μητρική.

Σε αγαπώ για τον τρόπο που χαμογελάς, για τις αλλαγές των εκφράσεων που παίρνει το πρόσωπό σου σαν μιλάς στο τηλέφωνο με αγαπημένους.

Σε αγαπώ για αυτά που διάβασες και κατάλαβες και για αυτά που δεν βρήκα τα κατάλληλα λόγια να στα περιγράψω μα με κάποιο τρόπο ένιωσα ότι τα έκανες δικά σου.

Σε αγαπώ για την περηφάνια σου, για την αμηχανία σου για τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει. Για το μόνο βλέμμα που ακόμα και σήμερα πολλές φορές δεν μπορώ να αντιμετωπίσω γιατί κοιτάει μέσα στην ψυχή μου.

Σε αγαπώ για τη δύναμη που βρήκες να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Με εμένα. Για αυτά που περιμένεις να γνωρίσουμε, να γευτούμε, να ακούσουμε, να νιώσουμε.

Πόσα λίγα είναι όλα αυτά; Πόσες σελίδες πρέπει να γραφτούν για να νιώσω ότι είναι αρκετές; Τι ζωή ζούσα, τόσα χρόνια, που εσύ δεν υπήρχες κοντά μου; Πώς έβρισκα τη δύναμη να σηκώνομαι από το κρεβάτι μου κάθε πρωί; Πώς μπορούσα να είμαι τόσο λίγος;

Όσο απίστευτο είναι αυτό που ζω τώρα, άλλο τόσο απίστευτο είναι και το παρελθόν μου. Όλα αυτά που έχω ζήσει είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Και κάθε φορά που προσπαθώ να θυμηθώ το παρελθόν μου είναι σαν να μιλάω για κάποιον μακρινό φίλο και όχι για εμένα.

Δεν επικροτώ τίποτε από όσα έκανε. Από όσα έκανα. Δεν συνεχίζω τη γραφή θέλοντας ν' ακούσω αυτά που έγραψα μέσα στο μυαλό μου. Αυτά, που είναι όλα δικά σου πριν ακόμα τα διαβάσεις.

Μόνο προσοχή αγάπη μου, μην τα πάρει ο άνεμος, φύλαξέ τα καλά και ό,τι κι αν γίνει μην τα ξεχάσεις ποτέ.

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2024

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Αθανάσιου Μίχου [Ατομική έκθεση έργων HOME Figura X]