Ένα όμορφο θεατρικό έργο της Μαρίας Δριμή, Ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος στον παράδεισο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, αποτελεί την αφορμή για το αποψινό σημείωμα.
Στην υπόθεση, γνωρίζουμε έναν μεσήλικα με τεράστια εξάρτηση από το διαδίκτυο. Όταν μια μέρα βρίσκει τον λογαριασμό του κλειδωμένο, εφόσον το κοινωνικό δίκτυο τον έχει καταχωρίσει ως πεθαμένο, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Ο εθισμός του είναι κυρίαρχος στην καθημερινότητά του και η εικονική ζωή κρατά γερά τη σκυτάλη της ψυχικής του υγείας.
Πρόκειται για κοινωνικό δράμα που πραγματεύεται τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας μέσα από την εικονική ζωή, τα αδιέξοδα της νέας διαδικτυακής εποχής κ.ο.κ. Ζητήματα καίριας σημασίας και αξίας για τις μέρες μας, χώρια το θέμα του εθισμού που εγκλωβίζει πάρα πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, χώρια η επίδραση του διαδικτύου σε κάθε τομέα της ζωής μας – είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι! Παράλληλα, η δομική γραμμή της συγγραφέως προσδίδει μια αύρα αρχαιοελληνικής τραγωδίας στο βιβλίο (χωρίς να είναι κάτι ανάλογο) που σχηματικά θα θέταμε ως εξής: ζήτημα/πρόβλημα - εξέλιξη - πτώση - έξοδος.
Ο παράδεισος στον οποίο ο Ορφέας νιώθει ευλογημένος –σε μια ιδανική αντίστιξη– είναι τελικά (και) η κόλασή του, η τιμωρία του (για να γίνει αυτό σαφές θα πρέπει να διαβάσετε το έργο ή να το δείτε επί σκήνης όπου, όποτε...) και το βασικότερο πρόβλημα της πραγματικής του ζωής. Είναι ξεκάθαρος ο διαχωρισμός μεταξύ πραγματικής και πλασματικής ζωής στο θεατρικό ενώ επίτηδες χρησιμοποιώ τη λέξη «ζωή» παρόλο που θα μπορούσα να πω «ταυτότητας» θεωρώντας βαθύτερο το ψυχολογικό ζήτημα που προκύπτει και καλείται να διαχειριστεί ο ήρωας.
Στο σημείωμα της Μαρίας Δημάκη-Ζώρα διαβάζουμε πως οι αναγνώστες και εν δυνάμει θεατές ωθούνται σε προβληματισμό και αναστοχασμό για τα δεδομένα που δημιουργεί σε πολλούς τομείς η σύγχρονη ψηφιακή συνθήκη, εννοώντας ότι το πρόβλημα αγγίζει άπαντες είτε έχουμε βρεθεί σε παραπλήσια θέση είτε όχι! Αν το φιλοσοφήσουμε, η υπόθεση έχει πολυδιάστατες προεκτάσεις: ψυχολογικές, κοινωνικές, υπαρξιακές... κι έτσι, ένα μυθοπλαστικό κείμενο αποκτά διαστάσεις ρεαλιστικές, ως προς το εννοιακό του περιεχόμενο όχι ως προς την υπόθεσή του και, παράλληλα, η συνθήκη είναι τόσο διαδεδομένη που δεν αποκλείεται να συμβεί το ίδιο σε εμάς του ίδιους, σε μέλος της οικογένειάς μας, σε συγγενή ή φίλο κ.ο.κ. ανά πάσα στιγμή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι οι περισσότεροι έχουμε (ήδη) δύο ζωές, την πραγματική και την εικονική ή διαδικτυακή, που εξελίσσονται/συμβαίνουν παράλληλα. Ένας λόγος παραπάνω αν αυτές οι ζωές δεν ταυτίζονται!
Ως κειμενικό είδος, πρόκειται για δράμα μαύρης κωμωδίας με στοιχεία καφκικής ειρωνείας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Δριμή στην εισαγωγή της – περιγραφή που βρήκα εύστοχη και πολύ πετυχημένη. Το χιούμορ που διακρίνει το έργο και η γενικότερη ευθυμογραφική του διάθεση, παρά την τραγική θέση του ήρωα, που μεταφέρεται ανάγλυφα, «ξεπλένουν» τη βαριά ατμόσφαιρα δίνοντας ευχάριστη πνοή. Το σύνολο αποτελεί ένα διασκεδαστικό έργο σύγχρονης δραματουργίας, ικανό να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, να προβληματίσει και να ψυχαγωγήσει αλλά και μία γροθιά αφύπνισης. Αναλύει και εξετάζει τις παθογένειες της εποχής μας, χωρίς πολυλογία, με εύστοχο τρόπο. Καίρια, εύγλωττα και αποτελεσματικά. Η συγγραφέας δε, αφήνει, ανάμεσα στις αράδες, και το σχόλιό της όπως και έναν γόνιμο αντίκτυπο.
— Πρέπει να ψαχουλέψετε κάθε λεπτό της προσωπικής μου ζωής;— Έτσι παίρνετε πόντους.
Θα συναντήσετε το παράλογο, το αμφίσημο και το υποκριτικό στοιχείο των κοινωνικών δικτύων της ψηφιακής εποχής σε όλο του το μεγαλείο, όπως και το πώς παρεμβαίνει η επινοημένη ζωή στην πραγματική, πώς την κατακτά και, στο τέλος, την υπερνικάει! Μάλιστα, στα σημεία όπου ο κεντρικός χαρακτήρας λέει: Θέλω τη ζωή μου πίσω και δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω, νομίζω γίνεται απολύτως διάφανο το αδιέξοδό του, η αξία της εικονικής του ζωής και η δυσμένεια στην οποία βρίσκεται. Αν μη τι άλλο, το πλασματικό έχει αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη από το πραγματικό (το όποιο!) ενώ η ευτυχία αντλείται μόνο από το πλασματικό (πια).
Αξιολογότατο θεατρικό δράμα όπου η έξοδος του ήρωα αποτελεί την υπέρτατη δυσκολία, τόση που ξεπερνά το κατόρθωμα και αγγίζει τον άθλο.
