Ο Λουί Ζουβέ (Louis Jouvet) γεννήθηκε το 1887 στην Γαλλία και υπήρξε ένας από τους κορυφαίους του γαλλικού αλλά και του παγκόσμιου θεάτρου. Ηθοποιός, σκηνοθέτης του θεάτρου, μαθητής και σημαντικός συνεργάτης του Ζακ Κοπό την περίοδο του Βιέ Κολομπιέ, που κράτησε από το 1913 μέχρι το 1922. Επίσης υπήρξε καθηγητής στο Εθνικό κονσερβατόριο ανώτατης δραματικής τέχνης στο Παρίσι[1], σκηνοθέτης του κινηματογράφου καθώς και καθηγητής της υποκριτικής. Θεωρείται ο άνθρωπος που στύλωσε το θέατρο στην Γαλλία δίνοντας του νέα πνοή.
Μετά από την συνεργασία του με το Βιέ Κολομπιέ[2], ο Ζουβέ αποφασίζει τη δημιουργία ενός θιάσου. Στην αρχή ο θίασος γνώρισε πολλές αποτυχίες όμως το 1923 ήρθε η στιγμή για τον πρώτο θρίαμβο του μεγάλου καλλιτέχνη με το έργο του Ζιλ Ρομέν Κνοκ ή Ο θρίαμβος της ιατρικής το 1923. Η συνέχεια θα είναι εντυπωσιακή και θα ανεβάσει έργα των Ασάρ, Κοκτώ και Σάρμαν. Όλα του τα ανεβάσματα, ή έστω τα περισσότερα, βασίζονται περισσότερο σε μια μοντέρνα προσέγγιση παρά στην κλασική, που τότε ήταν πιο συνηθισμένη.
Αργότερα θα δημιουργήσει μια καλλιτεχνική αναγέννηση ανεβάζοντας έργα του Ζιρωντού, με τις σκηνογραφίες του Μπεράρ καθώς και τη μουσική πρόταση της Ομάδας των έξι και το κυριότερο, με τη δική του σκηνική παρουσία.
Το 1926 δημιούργησε το πρώτο του θέατρο μαζί με άλλους σκηνοθέτες και από το 1934 εγκαταστάθηκε στο θέατρο Ατενέ. Σε αυτό το θέατρο έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή, και συγκεκριμένα στο μπαρ του θεάτρου, δεκαεφτά χρόνια αργότερα.
Στα δεκαεφτά αυτά χρόνια τίμησε το γαλλικό θέατρο αφού τώρα στο ταλέντο του και στην αφοσίωσή του στη δουλειά του θεάτρου είχε και την εμπορία.
Το 1940 και αφού οι Γερμανοί πήρανε το Παρίσι έφυγε για περιοδεία στην Νότια Αμερική και επέστρεψε ξανά στο θέατρο Ατενέ μετά το πέρας του πολέμου.
Από τις πιο γόνιμες και πετυχημένες συνεργασίες του στο θέατρο στάθηκε η συνεργασία του με τον θεατρικό συγγραφέα Ζαν Ζιρωντού, που ξεκίνησε το 1928 και τελείωσε το 1945. Η τελευταία τους παράσταση ήταν η γνωστή κωμωδία Η τρελή του Σαγιό· η παράσταση δόθηκε ως φόρος τιμής στον θεατρικό συγγραφέα ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή.
Ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο Λουί Ζουβέ, έδωσε νέα πνοή σε κλασικά έργα. Το 1930 παρουσίασε το Σχολείο γυναικών του Μολιέρου. Το 1946 το Δον Χουάν και το 1962 τον Ταρτούφο πάλι του Μολιέρου, όπως επίσης και τις Πανουργίες του Σκαπίνου. Αυτές οι τρεις παραστάσεις του Ζουβέ ήταν οι μόνες από το κλασικό θέατρο.
Εκτός από την πετυχημένη του πορεία στο θέατρο, ο Ζουβέ, ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο. Έλαβε μέρος σε 32 ταινίες. Η ταινία Στις όχθες του Σηκουάνα έχει θεωρηθεί ως η καλύτερη ταινία που γύρισε ποτέ. Από τις καλύτερες ταινίες του επίσης είναι οι: Ξενοδοχείο του Βορρά, το Αστείο δράμα, το Κνοκ, ή ο θρίαμβος της ιατρικής (επρόκειτο για την πρώτη του μεγάλη θεατρική επιτυχία που μετέφερε στην μεγάλη οθόνη), τα Χαμηλά βάθη, το Γνήσιο αντίγραφο καθώς και στο Μεταξύ έντεκα και μεσάνυχτα.
Παρ' όλες τις κινηματογραφικές επιτυχίες του, ο Ζουβέ, θεωρούσε τις ταινίες ως πάρεργο. Στόχος του –που τον πέτυχε στο ακέραιο– ήταν οι καλαίσθητες παραστάσεις που έφτιαχνε.
Ο Λουί Ζουβέ ήταν παντρεμένος με την Ελς Κολάν και είχε αποκτήσει μαζί της τρία παιδιά. Σε νεαρή ηλικία είχε σπουδάσει φαρμακοποιός αλλά ουδέποτε εξάσκησε το επάγγελμα αυτό.
Στους μαθητές του Λουί Ζουβέ ανήκει και ο δικός μας Λάμπρος Κωνσταντάρας, που είχε αρχίσει την καριέρα του κοντά στον Γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη.
Στις 16 Αυγούστου του 1951 και ενώ έκανε πρόβα για το έργο Η δύναμη και η δόξα του Γκριν παθαίνει ανακοπή και φεύγει αιφνίδια από τη ζωή.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Αλέξη Σολωμού Θεατρικό λεξικό, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.
[1] Στην αρχή, για να μπορέσει να εισαχθεί στο Κονσερβατόριο ανωτάτων δραματικών σπουδών του Παρισιού χρειάστηκε να δώσει εξετάσεις τρεις φορές, αλλά δυστυχώς και τις τρεις απέτυχε. Μετά, με τον σπουδαίο Ζακ Κοπό άρχισε την εκπαίδευσή του. Ο Κοπό τού έδωσε ένα πολύ απαιτητικό και πλούσιο πρόγραμμα με κινήσεις που γυμνάζουν το σώμα και τον νου του ηθοποιού.
[2] Κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που ξέσπασε το 1914, ο Ζουβέ συμμετείχε ως εθελοντής (διασώστης και νοσηλευτής) μέχρι και το 1917 όπου αποστρατεύεται και επιστρέφει στην ομάδα του Ζακ Κοπό. Την ίδια χρονιά και για δύο σεζόν εγκαθίστανται στην Νέα Υόρκη αλλά οι παραστάσεις δεν πήγαν καλά και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έρθει η ρήξη ανάμεσα στον Λουί Ζουβέ και τον Ζακ Κοπό. Ήταν μια αξιόλογη ομάδα που σημείωνε επιτυχία αλλά μόνο καλλιτεχνική και λιγότερο εισπρακτική. Παρόλο που είχαν αρχίσει οι διενέξεις, ακολουθεί μια ακόμα συνεργασία μεταξύ τους επιστρέφοντας στο Παρίσι. Δυστυχώς και πάλι τσακώνονται και αυτή τη φορά οριστικά. Μαθητής και δάσκαλος χωρίζουν τους δρόμους τους. Αυτό όμως στάθηκε η αφορμή για να ξεκινήσει ο Ζουβέ τη μεγάλη και γνωστή σε όλους σας καριέρα του.