Δημήτρη Τσινικόπουλου
Σ' ένα μουσείο
Με κοιτάζουν παράξενα
Μιλώ γι' αλτρουισμό κι αγάπη
Σε μιαν εποχή που παντού ανθούν
Τα «άνθη του κακού».
Είμαι μια παράταιρη φωνή ίσως
«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω»
Σ' έναν κόσμο που τον ενορχηστρώνει η βία
Σ' έναν κόσμο που βαλτώνει στα βαλτόνερα
Σαν κάποιο απολίθωμα
Ενός απόμακρου αιώνα γεωλογικού
– Ίσως ένας τριλοβίτης της κάμβριας εποχής –
Μαζί με μερικούς άλλους
Παράδοξα επέζησα
Απ' τις κοσμογονικές μεταμορφώσεις
Απ' τις διαβρωτικές παραμορφώσεις
του χρόνου.
Το πώς μπόρεσα να επιζήσω μέχρι σήμερα
Ζωντανό – απολίθωμα
Και ζω μαζί με το σύγχρονο άνθρωπο
Ίσως να μην ενδιαφέρει να σας πω.
Αρκεστείτε, στο να σας αγαπώ...
🍂
Like a fossil
I belong to a museum,
others look at me in a strange manner...
I speak about altruism and love
in an age that the "flowers of evil"
put forth buds and blossom
I am an ill watched voice
A voice of one crying in the wilderness
in a world that is orchestrated by selfishness,
that sinks in the swamps of its puncious...
Like a fossil
of a distant geological century
may be a trilobite of the Cambrian age
together with some others
paradoxically enough, I survived
those cosmogonic transformations,
those corrosive deformations
of the time
The way in which I managed to survive
up till now
a live fossil,
and I live together with the contemporary man
may be interests nobody to tell.
Content yourselves in a single thought:
that I love you.
🍂
Copyright © Δημήτρης Τσινικόπουλος All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα John Beerman
