koukidaki: Υπάρχει

Γεωργίου Κονίδη

Ένα πούπουλο πετάει ελεύθερο στον άνεμο.

Κάποιος γελάει.

Κάποιος κλαίει.

Κάποιος πεθαίνει.

Η ζωή κυλάει μέσα μας αμίλητη, σιωπηλή, σαν φάντασμα, σαν σκιά.

Σαν ένα ακόμη ατελείωτο βράδυ γεμάτο στοργή με δύο χέρια κρατημένα.

Δύο κορμιά σαν ένα.

Μην μιλάς.

Μόνο γράψε μου, και παίρνε ανάσες σε κάθε κόμμα, αναπνοές σε κάθε τελεία.

Σε κάθε αντίο που λησμονούμε.

Σε κάθε έρωτα που χάθηκε.

Σε κάθε γιατί που έμεινε αναπάντητο.

Σε κάθε καταπάτηση των ονείρων.

Σε κάθε σφαίρα που σκότωσε.

Σε κάθε λέξη που πλήγωσε.

Συγγνώμη για τον έρωτα που πεθαίνει.

Συγγνώμη που δεν σε κοίταξα στα μάτια για τελευταία φορά.

Γιατί;

Δεν υπάρχουν γιατί.

Μόνο δάκρυα και πόθος.

Αναπνοές και ψίθυροι.

Πρόσωπα σβησμένα, πικραμένα, ζαρωμένα.

Σκιές ανθρώπων που κάποτε έζησαν.

Καρδιές χωρίς κουράγιο.

Ένοχη χαμένη αθωότητα.

Αναμνήσεις που πνίγουν.

Τα λεπτά που κυλούν ασταμάτητα και παίρνουν ό,τι καλύτερο νιώσαμε.

Σήκωσε τα μάτια σου στον ουρανό και κοίτα το φεγγάρι που για ένα ακόμα ξημέρωμα πεθαίνει.

Μια κραυγή.

Ένας φίλος που έφυγε μα δεν χάθηκε.

Μια ταφόπλακα με σβησμένα γράμματα.

Ένα σώμα που πέφτει στον γκρεμό.

Ένα δάκρυ που κύλησε από το μάγουλο και έσβησε.

Μια ματιά που δεν λησμονήθηκε ποτέ.

Η πρώτη ανάσα ενός νεογέννητου.

Υπάρχουν...

Χαμένες αναμνήσεις,

Σκοτωμένες σκέψεις,

Ψεύτικες υποσχέσεις,

Χωρισμοί που θανάτωσαν,

Θάλασσες που πάνω τους πετούν λευκοί γλάροι, ψυχές ελεύθερες.

Γυμνές και ελεύθερες.

Και εμείς τόσο μόνοι, τόσο μικροί και ανήμποροι, σαν μια μικρή νιφάδα χιονιού που περνά και χάνεται.

🍂

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Ελένης Σαμέλη [από την ατομική της έκθεση ζωγραφικής Stalactites of Soul]