Πόσες πιθανότητες έχεις να διαβάσεις μια μυθοπλασία αισθηματικής περιπέτειας Έλληνα συγγραφέα και να σε ενθουσιάσει έως την τελευταία σελίδα χωρίς να αισθανθείς πουθενά ότι σε εξαπατά; Ειλικρινά λίγες – και έχω διαβάσει πολλά βιβλία! Όσον αφορά την εξαπάτηση, που αναφέρω παραπάνω, εννοώ αυτό το συναίσθημα ότι κάπου έχεις ξανασυναντήσει το ίδιο ή ότι μαντεύεις πού το πάει, σε συνδυασμό με τις χλιαρές –όχι τόσο σφιχτές– υποθέσεις, τους αδούλευτους χαρακτήρες και τις κοιλιές. Κι έρχεται αυτό το βιβλίο από τη Σάρα Προφέτα που ανατρέπει τα προγνωστικά μου, με συνεπαίρνει και μου δίνει πραγματική αναγνωστική χαρά.
Στην υπόθεση, η Έστερ Ναβάρο, η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, βρίσκεται, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπλεγμένη και πολύ επικίνδυνα παγιδευμένη σε ένα κυνηγητό που περιλαμβάνει ως και τρομοκράτες ή κι αντιτρομοκράτες. Νιώθει ευάλωτη, άλλοτε αβοήθητη και μόνη... κι έτσι φοβισμένη, έχοντας χιλιάδες ερωτηματικά μέσα της, κι ενώ ο έρωτας τής χτυπά την πόρτα ακάλεστος αλλά κατακλυσμιαίος, προσπαθεί ακόμα και για την ίδια της τη ζωή.
Το Al tira (Μη φοβάσαι), που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Bookguru, είναι ένα εξαίσιο μυθιστόρημα με πολλή δράση, συνεχείς εξελίξεις, αναγνωστικές εκπλήξεις και αμείωτο ενδιαφέρον. Η όμορφη αφηγηματική δεινότητα της συγγραφέα και το πρώτο πρόσωπο, που έχει επιλεχθεί στο ύφος, μαζί με όλα τα ανωτέρω, το επιδέξιο χιούμορ και το κέφι που αγγίζει το ευθυμογράφημα, την όμορφη ροή που ιντριγκάρει και την αγωνία να δομείται κλιμακωτά, τις διαδοχικές κορυφώσεις, τη συγκίνηση και τη φόρτιση που προσφέρει, το βιβλίο αποτελεί ένα πραγματικά καλό δείγμα του είδους του.
Ο άνθρωπος είναι ένα αδηφάγο πλάσμα.
Μου άρεσε πολύ η δεύτερη, η εσωτερική φωνή της ηρωίδας που προσθέτει έξτρα πόντους στον χαρακτήρα αυτόν αλλά και στο σύνολο ενώ γενικότερα έχουμε μια ηρωίδα με ωραίο στιλ. Τονίζει δε και την φιλαναγνωστική διασκέδαση αν και όλο το πόνημα έχει και ψυχαγωγικό αντίκτυπο. Επίσης, είναι θεάρεστο που σε μία περιπέτεια με τόση δράση και περιπέτεια, που περιέχει αίμα και βία, η κυρία Προφέτα, καταφέρνει να υπερπηδά το σπλάτερ στοιχείο και να παρουσιάζει μια μυθοπλασία που μένει για όλα τα άλλα στοιχεία της! Κι έτσι, στο τέλος μένει η γλύκα του και η ανθρωπιά του... ε, μένει κι ένας μεγάλος έρωτας που σε κερδίζει.
Η ελπίδα είναι ένα άστατο και επικίνδυνο πράγμα. Μπερδεύεσαι και την προβάλεις στις δυνατότητες αντί να την κρατάς εκεί που ανήκει: στις πιθανότητες.
Ναι, πέρασα πολύ καλά τις ημέρες που μου κράτησε συντροφιά, μου προσέφερε συναισθηματική φόρτιση –πέρα όλων των ανωτέρω– και σημείωσα νοερά το σχόλιο για το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο των χωρών, για τις θρησκείες, τον φανατισμό, την τρομοκρατία... εντέλει το μίσος που γεννά τα λάθος πάθη και τον πόλεμο. Θα ήθελα ωστόσο να είχε σωστή επιμέλεια το βιβλίο (η στίξη βρίθει σφαλμάτων ενώ η διορθώτρια δεν φαίνεται να γνωρίζει περί πλάγιων ερωτήσεων ή πού μπαίνει το τελικό νι στο άρθρο της αιτιατικής των ουσιαστικών θηλυκού γένους, μεταξύ διαφόρων άλλων).
Με δυο λόγια, είναι ωραιότατο, τα έχει όλα και προτείνεται για την μεγάλη οθόνη (οι παραγωγοί ακούνε;). Πολύ πιο καλό από αυτό που περιμένεις και αντάξιο.
