Γιάννη Σμίχελη
19
Ανηφορίζω σ' έναν δρόμο ολόγυμνο, ούτε λειχήνα, οι μύκητες έχουν πεθάνει
χαλίκι, μόνο ψιλό γκρίζο χαλικάκι, σαν σε ταινία του Παζολίνι
και ο άνεμος να σχηματίζει μικρούληδες κυκλώνες
σαν παιδικά αερικά στο αφηνίασμα της ζάλης
πολλά τίποτα στου μηδενός την ράχη να μην φαίνονται
αλλά υπαρκτά ανύπαρκτα στην περιδίνηση του αόρατου
αναίτια είναι στης ανυπόστατης ύπαρξης το απροσδιόριστο πεδίο
μόνο τότε κατάφερα να ξεφύγω από τη μέγγενη του παιχνιδιού τους
που βρίσκονταν κυριολεκτικά έξω από την κοινωνία
στον παράλληλο κόσμο της φιλαυτίας τους.
Όμως, με ενδιάφερε να τους ανασύρω από την αμνησία μου
στη μνήμη νηφάλιος να τους παρατηρώ και να γράφω
κατεβατά όπως ακριβώς στέκουν στις αναμνήσεις
που ατάραχος μπορώ και παρατηρώ, σ' απόσταση πια
από αυτόν τον κύκλο που ήθελα υποτίθεται να ενταχθώ
κι αποδείχθηκε δίπλα κάλπικος, ανεπανόρθωτα υποκριτικός
και διπλωματικά ξεπουλημένος.
Η μικροπρέπεια στο μεγαλείο των πλουμιστών παγονιών.
Να γράφω περί αυτών και το αίμα στο κεφάλι να φουσκώνει στα κόκκινα
η πίεσή του στον εγκέφαλό μου ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό
τους βλέπω να κάθονται στην καρέκλα και να θέτουν τα ζητήματα
μόνο που κατά βάθος απουσίαζε πάντα η κοινωνία
παρότι εμφατικά δήλωναν το ενδιαφέρον τους για αυτήν
να βρίσκεται στη μύτη τους μα απέραντα απομακρυσμένη στην νοοτροπία τους.
Πώς να μιλήσει κάποιος για φιλοσοφία
αν δεν φάει την πλήξη και τη βαρεμάρα για να βρει
το νόημα πέρα από την κοινοτυπία και το στερεότυπο;
Πώς είναι δυνατόν να μιλά κάποιος περισπούδαστα για την ιστορία
και να μην αντιλαμβάνεται τους λόγους της απομάκρυνσης του κόσμου από αυτήν
τον ελλειπτικό και λανθάνων τρόπο που την βιώνει στην καθημερινότητά του;
Κατά βάθος έγραφαν ιστορία των ελίτ και πολύ λιγότερο
εκείνη των μαζών και του λαού. Όταν θέλησα ν' ασχοληθώ με την ιστορία των νοοτροπιών
έφαγα άκυρο διότι δεν βόλευε τους ιδεολογικούς τους προσανατολισμούς
και τα προγράμματα που εξυπηρετούσαν τις καριέρες τους
Ήταν πολύ πιο συνταρακτικές οι δημοσιευμένες πηγές περί έμφυλων σχέσεων
έστω στην περίοδο της Επανάστασης του 1821, πολύ νωρίτερα
από την εποχή της γυναικείας χειραφέτησης
σε σχέση με την οικογενειακή ιστορία των Λόντων και Ζαΐμηδων
που μου κότσαρε με το έτσι θέλω ο επιβλέπων.
Εκεί ήταν το κύκνειο άσμα της αλλοτρίωσής μου
τα υπέμεινα όλα στωικά, αλλά δεν θα επέτρεπα τον ετεροκαθορισμό μου.
Μάλιστα μόλις αποχώρησα ανακάλυψα τη σημασία της ιστορίας μέσα μου
στην ίδια τη ζωή, στις συνεντεύξεις των ανταρτών του ΕΛΑΣ
στα καφενεία και τα εστιατόρια, σε μπαρ και γήπεδα
στον δρόμο τον ίδιο που έχει διαδραματιστεί
όπως και την καθημερινή σκέψη γέννησης της φιλοσοφίας.
Άραγε όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί διανοούμενοι
μήπως ήταν οι κύριοι σκοταδιστές
τους οποίους εμπιστεύτηκαν με το παραπάνω οι μάζες
και οδηγηθήκαμε στην κρίση του δέκα;
Ο μαρξιστής υπουργός με την μεγάλη περιουσία
που υπέγραφε τα μνημόνια ούτε καν για μενσεβίκος,
χειρότερος και από πάτρωνας των πράσινων κλαδικών.
Τι να λέμε τώρα, η πιο ανεβασμένη, φορμαρισμένη ελίτ του πνεύματος
κι έβαζε αυτογκόλ στα επιχειρήματά της ασταμάτητα
μέχρι που οι αντίπαλοι κάθισαν στον πάγκο κι έπιναν τσιπούρα
για να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα.
Ρε υπήρχαν πολλοί καθεστωτικοί πολιτικοί που είχαν την ευχέρεια
να εφαρμόσουν τα μνημόνια, δεν χρειαζόντουσαν
οι ευρωκομμουνιστές διανοούμενοι
για να πάμε στην εκατονταετή λιτότητα.
Αποδείχτηκαν οι τύποι χειρότεροι και του Γκορμπατσόφ
ας έμεναν στην αντιπολίτευση, στα κινήματα, έστω
στις αυτοδιοικητικές και στα απεργιακά μέτωπα.
Τι πρώτη φορά εξουσία της αριστεράς είναι αυτή
που φέρνει τα πιο σκληρά μνημόνια;
Αυτή ήταν η επικρατούσα ιδεολογική πνοή του Ρεθύμνου
θυμάμαι όταν συμμετείχα στον σύλλογο των μεταπτυχιακών
με το σημιτικό πνεύμα της αναθεώρησης ως δούρειο άνεμο προς τη χρεοκοπία
Τι ξεφτίλα!
Βασικά ήταν μωροματαιόδοξοι με σύνδρομο Τσιριμώκου
που επικύρωσαν το αριστερό τους παρελθόν με την υπερψήφιση
των νόμων για την αιώνια υποτέλεια της Ελλάδας στους δανειστές της
αυτοί που συμμετείχαν στους αγώνες για την παγκόσμια ειρήνη
και τον αφοπλισμό όρισαν τη χώρα ως χώρο του ΝΑΤΟ.
Σύνδρομο έλλειψης καρέκλας σε εμμονή γραπώματός της στην πρώτη ευκαιρία
σφετεριστές της αριστεράς και κομπιναδόροι της εξουσίας
με συντηρητικό πρόσημο.
Αυτή δεν φεύγει, είναι εκεί. Δεν θέλω συνειδητά αλλά την αναζητά
ολόκληρο το σώμα μου. Κινητοποιώ σύσσωμη τη φαντασία
κάνω απίστευτες αλχημείες, γνώρισα αρκετές γυναίκες μετά
από την σχέση μας. Τίποτα, πάντα εκεί και τα κύτταρα να την ψάχνουν
εμφανίζεται στις πιο άκαιρες στιγμές και με κατακεραυνώνει με το θράσος της
στις πιο κρίσιμες δρα σαν ηλεκτροσόκ, στις ανάλαφρες φτάνει
σαν ένα πυραυλοκίνητο σκοτάδι που επιτίθεται με πυρηνικές κεφαλές.
Δεν το θέλω, βγαίνει μόνο του και όσο πιο πολύ γράφω τόσο
και πιο έντονη είναι η παρουσία της, ακόμη και στο άσχετο
η μόνη διέξοδος είναι να συνεχίσω το γράψιμο έως εξαντλήσεως
των αναμνήσεων. Όσο πιο επινοητικός γίνομαι ώστε να γλιτώνω
από την ακατάσχετη αιμορραγία της φλυαρίας ανούσιων λεπτομερειών
τόσο και πιο σύντονα θα γαληνέψει το εσώψυχο
και όσο πιο μακριά από την Ελλάδα τόσο το καλύτερο
ούτε να τολμήσω να υποψιαστώ πως θα επισκεφτώ την μεγαλόνησο
το Ρέθυμνο δεν θέλω μήτε σε φωτογραφίες να το θωρώ.
Όταν λέω πως κατάγομαι από την Κρήτη και μου απαντούν
και γιατί ήρθες στην Γερμανία, μόνο η σκιαγράφηση της μορφής της
φτάνει για να τονίσω πως για όλα η παρακμή και η κρίση ευθύνονται.
Άλλωστε η νέα φουρνιά μεταναστών και προσφύγων
ακριβώς αυτό επικαλείται και με καταλαβαίνει πλήρως
είμαι πια ο αιώνιος μετανάστης γιατί στην ξενιτιά
βρίσκω τον χώρο να υπάρχω έστω με τον εαυτό μου στη μοναξιά
η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά, συμφωνώ με τον Ρασούλη
αλλά η πιο ελεύθερη χώρα είναι μόνο το κενό.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.