Γεωργίου Κονίδη
Άστρο χαμηλώνοντας τα μάτια σου οι ώρες
μας φαίνεται να γλυκαίνουν.
Βρέχει
Κάποτε είχες τη ζωή μου μέσα στην παλάμη σου.
Την κράταγες σφιχτά μα σου διέφυγε
Οι τύψεις σου για το τι δεν έκανες ξυράφι γυμνό.
Ποιος θα σηκώσει τη θλίψη σου;
Το κομμάτιασμα της ψυχής που θρηνεί για
Ο ουρανός ξαναματώνει από τα νέα λάθη
από γέρους που πίστευαν ακόμα μια φορά στο λάθος.
Θέλω να κατέβω για να αρχίσω ν' ανασαίνω
Τότε θα ζήσω
Θα νιώσω.
Θα κλάψω
Ίσως και να αγαπήσω
Να χαθώ σε μια αγκαλιά και να λησμονήσω,
όλα αυτά που δεν έκανα ενώ μπορούσα.
🍈
Copyright © Γεώργιος Κονιδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Στέλλας Σιδηροπούλου