koukidaki: Γεγονότα

Γεωργίου Κονίδη

Βαμμένα γεγονότα από τις πικρές στιγμές.

Τίτλοι που στάθηκαν στην αυταπάρνηση.

Λέξεις σπουδαίες που χάθηκαν στην απεραντοσύνη.

Και εμείς, τόσο μικροί, σαν δύο κόκκοι άμμου, σαν δύο κομματάκια σκόνη, κολλημένα,

αποδιωγμένα.

Συνάντησα την ευτυχία με τα μάγουλά της να στάζουν δάκρυα.

Μοβ δάκρυα

Βρέθηκα να διώχνω το απρόσκλητο.

Το μαύρο.

Ξαφνικά ο τοίχος έγινε ξύλινος, και σαν ακουμπούσες την παλάμη σου ζεσταινόταν

Σαν ακουμπούσε το αφτί σου ακουγόταν ένας χτύπος συνεχόμενος σαν της καρδιάς

Δεν ξεχάστηκες ποτέ.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι δεν θα σε ξαναδώ.

Χωρίς να το ξέρει κανείς εσύ υπάρχεις.

Σαν κοιτώ τον ουρανό.

Σαν θα κλείσω τα μάτια μου

Όταν ακούω μουσική

Όταν κλάψω

Όταν γελάσω

Παντού

Στην σκόνη του τραπεζιού γράφω το όνομά σου που δεν είναι άλλο από το δικό μου.

Ό,τι έχεις είναι δικό μου.

Είμαστε δύο άνθρωποι με μια καρδιά που σαν αποκοιμιόμαστε μπορούσαμε να ακούσουμε τους χτύπους της.

Σαν μουσική.

Σαν τη λέξη σ’ αγαπώ

🍈

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Ελένης Σαμέλη [από την ατομική της έκθεση ζωγραφικής Stalactites of Soul]