Ένα γράμμα

Γεωργίου Κονίδη

Το οικόπεδο γεμάτο σκουπίδια, γεμάτο πεταμένα όνειρα, ένα τσαλακώμενο χαρτί, ένα βρόμικο σκονισμένο ταλαιπωρημένο χαρτάκι.

Ένα γράμμα.

Ο ήλιος κρύβεται πίσω από το βουνό που τον φθονεί κι έτσι δίνει την ευκαιρία στα σκουπίδια να φανούν, να δείξουν ζωή, ή σημεία ζωής.

Ο θρήνος ακούγεται πικρός, βαθύς, από το μικρό χαρτί.

Μια ημερομηνία στην πάνω σελίδα μισοσβυσμένη.

Αυτοκτονισμένα γράμματα.

Μικρά...

Πικραμένα...

Φτιαγμένα από μεγάλη αγάπη για να καταλήξουν εδώ.

Η σκέψη, η γέννηση στα χέρια της κοπέλας, το λαχάνιασμα να προλάβει τη φίλη της, να της το δώσει για να το δώσει σε εκείνον.

Πριν φύγει.

Πριν χαθεί.

Το διάβασμα από τα λάθος μάτια και η ψυχρή εκτέλεση.

Ο δολοφόνος και το έγκλημα.

Το τσαλάκωμα και ο σκουπιδότοπος.

Ένας ποντικός άρπαξε το γράμμα με το λαίμαργο στόμα του αρχίζοντας να το μασουλάει αργά, μαρτυρικά.

Το γράμμα σε μια κίνηση απόγνωσης χώθηκε απότομα στο λαρύγγι του. Τον έπνιξε.

Έπεσε μια βροχή από δάκρυα.

Αλμυρή.

Λυτρωτική.

Τα γράμματα χανόντουσαν, αλλοιωνόντουσαν, πέθαιναν, έσβυναν.

Το γράμμα νωπό, αισθανόταν την ψυχρά από την παγωμένη γλώσσα του ποντικού, το πτώμα που τα σκουλήκια αρχίσανε ήδη να το κομματιάζουν.

Το λυπημένο γράμμα πέθαινε, όχι στα χέρια του παραλήπτη αλλά κάπου αλλού.

Πολύ μακριά από εκεί, μεσοπέλαγα, ένας ναυτικός με δακρυσμένα μάτια κοιτούσε το λιμάνι που απομακρυνόταν.

Σε λίγο θα χάνονταν από τον ορίζοντα και θα του έμενε μόνο η ανάμνησή της.

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved, 2024

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Νάνσυς Ναουμίδου [από την ατομική της έκθεση με θέμα «Απέραντο γαλάζιο»]