Φίλοι μου καλησπέρα!
Στο σημερινό μας άρθρο θ' αναφερθούμε στην παράσταση Άμλετ που ανέβηκε την Δευτέρα 22 Ιουλίου 2024 στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη. (Σημειώστε σ' αυτό το σημείο πως δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω στο παρελθόν παράσταση βασισμένη σε έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Έτσι, έσπευσα αμέσως μόλις έμαθα για την συγκεκριμένη παράσταση!)
Για όσο, μάλιστα, περίμενα στην ουρά της εισόδου του θεάτρου, συνειδητοποίησα το εξής από τις συζητήσεις και των υπόλοιπων θεατών: Ότι είναι απ' αυτές τις παραστάσεις που το κοινό της πόλης έδειχνε να «διψά» για να την παρακολουθήσει. Γι' αυτό και παρά τις υψηλές θερμοκρασίες οι κερκίδες του Θεάτρου Δάσους είχαν γεμίσει κατά το ήμισυ. Κι αυτό συνέβη κάτι περισσότερο από μια ώρα πριν ξεκινήσει.
Μάλιστα, η παράσταση Άμλετ θα συνέχιζε την περιοδεία της έπειτα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. (Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ίσως και να είναι κάπου κοντά σας, για ψάξτε το!)
Παίρνοντας θέση στο θέατρο, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση αφορούσε το σκηνικό. Αποτελούνταν από μια γκρίζα, μεταλλική κατασκευή, όπου τις επόμενες ώρες διαδραματίστηκε επάνω της όλη η υπόθεση του έργου. Όλα ξεκίνησαν δίχως να ηχήσουν –όπως είθισται– τα τρία προειδοποιητικά κουδούνια. Μονάχα μία ανακοίνωση πως το έργο ξεκινά, τα φώτα χαμήλωσαν και στην σκηνή εισέβαλαν μια μαυροφορεμένη, συνοδεία ατόμων που κρατούσαν ομπρέλες.
Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, έχουμε μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον νεαρό πρίγκιπα της Δανίας, Άμλετ. Μόλις έχει πεθάνει ξαφνικά ο συνονόματος πατέρας του, ο οποίος μάλιστα ήταν και βασιλιάς της χώρας. Τη θέση του στον θρόνο παίρνει γρήγορα ο θείος του, ο οποίος και παντρεύεται τη μητέρα τού Άμλετ. Οι δυνατοί γλεντούν, υφαίνοντας τις μηχανορραφίες τους στο σκοτάδι ώστε να εδραιώσουν την εξουσία τους.
Ανάμεσα σ' όλ' αυτά όμως υπάρχει και ο Άμλετ. Ένα τίμιο άτομο, αυθόρμητο, ευαίσθητο και με μια ψυχή που αποζητά δικαιοσύνη. Το πρώτο του μέλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι άλλο από το να ανακαλύψει την αλήθεια που αφορά τον χαμό του πατέρα του. Πώς πέθανε και ποιος είχε να κερδίσει απ' αυτό; Το έβλεπε και το ένιωθε, μα χρειαζόταν αποδείξεις.
Πάνω στη σκηνή λαμβάνει χώρα ο πόλεμος τού δήθεν με το αληθινό. Η φιλοσοφική σκέψη με το εφήμερο. Η ματαιοδοξία και οι πραγματικοί στόχοι της ζωής. Η υποκρισία και η πραγματική αγάπη. Όλα τους διαδραματίζονταν δανειζόμενα στοιχεία και πρακτικές απ' την σύγχρονη εποχή. Μάλιστα, στη ροή του έργου υπήρξαν και κάποιες στιγμές που μας χάρισαν γέλιο. Όπως στον άτυπο ανταγωνισμό χορού μεταξύ του Άμλετ και του πατέρα της Οφηλίας.
Οι μονόλογοι του Άμλετ ήταν γεμάτοι ερωτήσεις, κοινωνικούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς. Μία από τις διαπιστώσεις του, που μου χαράχτηκε στον νου, ήταν και πως «ο φόβος ταράζει τη θέληση».
Όπως και να 'χει, αν και το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1603 στα Πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης, εντούτοις το βρήκα επίκαιρο και διαχρονικό.
Όσο για τις ερμηνείες των ηθοποιών, με έκαναν να μπω αυθόρμητα στη θέση των χαρακτήρων που υποδύονταν. Κι αν κρίνω από την σιωπή και την προσοχή του κοινού, τότε μας συμπαρέσυραν όλους.
Αν θα την ξαναέβλεπα; Βεβαίως και θα την παρακολουθούσα και πάλι αν μου δινόταν η ευκαιρία. Θα ήθελα να δω όλες τις αγαπημένες μου σκηνές μα και να βιώσω την έντονη εναλλαγή των συναισθημάτων.
Εσείς παρακολουθήσατε την συγκεκριμένη παράσταση;
Θα χαρώ να μοιραστείτε στα σχόλια και τα τις δικές σας εντυπώσεις.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
