Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θεόδωρος Ορφανίδης: Ένα άλλο βιβλίο. Τι εννοώ με αυτό: πριν αρχίσω να γράφω το «Ρε μπαγάσα», είχα καταπιαστεί με ένα άλλο εγχείρημα, το οποίο κάποια στιγμή κόλλησε. Αυτό που ονομάζουν writer’s block. Έτσι, για να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι διαφορετικό, έπιασα το στιλό και ένα άλλο τετράδιο και άρχισα να γράφω... κάτι. Αυτό το κάτι, με την σειρά του, απέκτησε μια μορφή, έβγαλε κάπου και, κόψε ράψε, κατέληξε στο παρόν βιβλίο.
Υπό ένα άλλο πρίσμα, θα έλεγα πως με ώθησε αυτό που ωθεί κάθε φορά: η αγάπη μου για το γράψιμο και, μέσω αυτού, να λέω ιστορίες με έναν δικό μου τρόπο, αν αφορά πεζό λόγο, ή να καταγράφω συναισθήματα και όλα τα σχετικά, αν αφορά ποίηση και, έτσι, να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος. Αποτελεί ένα ταξίδι, πρώτα για μένα και μετά για τον αναγνώστη. Και μια πόρτα που έπρεπε να ξεκλειδώσω, για να προχωρήσω στο επόμενο δωμάτιο.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Ο.: Ουφ! Δύσκολο. Μία μόνο λέξη, ε; Θα επιλέξω αυτήν: Αγάπη.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Ο.: Να αφεθεί ελεύθερος. Να έχει τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά του ανοιχτά. Και να είναι κάπως προετοιμασμένος, γιατί δεν είναι ένα ευχάριστο βιβλίο. Έχει κάποια ωραία σημεία μέσα και αυτά θα ήθελα να κρατήσει. Α, επίσης να μην είναι καχύποπτος, επειδή είναι ένα βιβλίο που έχει γραφτεί από νέο Έλληνα συγγραφέα!
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Θ.Ο.: Στα Ηλύσια Πεδία και θα κρατούσε για όλη την αιωνιότητα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Θ.Ο.:
Τρέχουμε και τρέχουμε να προλάβουμε το ένα και το άλλο, είμαστε σαν ζώα μέσα στη ζούγκλα, η λέξη που μας χαρακτηρίζει είναι το ελάχιστο ή το υπερβολικό.Νοιαζόμαστε ελάχιστα και θέλουμε υπερβολικά... Ο καθένας κοιτάζει να βγάλει καθαρή τη φάτσα του. Μια φορά, μόνο μια φορά, θέλω να σταματήσω και να κάνω ένα βήμα πίσω, να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να φωνάξω σαν τον Βέγγο: «Καλοί μου άνθρωποι, γιατί είμαστε έτσι; Τι πάθαμε; Γιατί δεν ηρεμούμε λίγο, να μην κάνουμε απολύτως τίποτα για μερικές μέρες; Θα μας κάνει καλό. Αφήστε τα όλα και πάμε να παίξουμε, οτιδήποτε, και συνεχίζουμε... Να βρούμε μια παιδική χαρά, μια μπάλα, ένα ποδήλατο, κάτι!». Αλλά απλά θα με κοιτάξουν αδιάφορα και θα συνεχίσουν ή δεν θα μου δώσουν καν σημασία και έξω θα γίνεται ακόμα της καραπουτανάρας. Μπλέκουμε ένα κουβάρι συνέχεια, κι αυτό το κουβάρι μια μέρα θα μπλεχτεί τόσο σφιχτά γύρω από τον λαιμό μας, αλλά εμείς δεν θα το έχουμε καταλάβει και απλά θα μας πνίξει. Θα πεθάνουμε από τα ίδια μας τα χέρια... Σκέφτομαι πως έτσι θα καταλήξουμε όλοι μια μέρα. Κι εγώ... Εγώ δεν θέλω να γίνω έτσι! Καλύτερα να πεθάνω πριν με σκοτώσουν και αρχίσω να σέρνω το κουφάρι μου εδώ κι εκεί. Δε θέλω να γίνω σαν κι αυτούς, δεν πρέπει, δεν θέλω!.. Ούτε να πεθάνω θέλω, ούτε όμως να πεθάνουν αυτοί και να ζήσω εγώ... Να μην πεθάνει κανείς, να ζήσουμε όλοι! Όχι, όχι άλλο, σας παρακαλώ, καλοί μου άνθρωποι, θέλω να ζήσω, ελάτε να παίξουμε!
Αυτά είπε ο Θεόδωρος Ορφανίδης, σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών, για το μυθιστόρημά του Ρε μπαγάσα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Την ημέρα των εικοστών δεύτερων γενεθλίων του, ο Λούτσι, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, φεύγει ήρεμος για το αιώνιο ταξίδι του. Αρκετά χρόνια αργότερα ένας φίλος του, ο ανώνυμος κ. Κύριος, αποφασίζει να τον επισκεφτεί για πρώτη φορά από τότε, προσπαθώντας έτσι να θυμηθεί, αλλά και να καταλάβει πάλι.Γιατί αυτός έχει μεγαλώσει πια. Ο Λούτσι, όμως, ζει σαν αερικό, που θα κατοικεί για πάντα στις καρδιές των αγαπημένων του προσώπων. Ένα αερικό που πάλεψε με τους δαίμονές του, αλλά δεν κατάφερε να τους νικήσει. Που δεν ήθελε να νιώθει άλλο μόνο και αναζητούσε, απλά, λίγη γαλήνη. Που ήθελε μονάχα να ζήσει με τους δικούς του όρους.Ο Λούτσι δεν τα κατάφερε. Όσοι και όσες, όμως, διαβάζουμε αυτές τις γραμμές, όσοι και όσες διαβάζουμε την ιστορία του, τα έχουμε καταφέρει και συνεχίζουμε να τα καταφέρνουμε. Να τι κάναμε.Δεν το λες και λίγο.
Ο Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.) γεννήθηκε το 1996 στην Κοζάνη και μεγάλωσε στο Δρέπανο και το Μαυροδένδρι Κοζάνης. Είχε μια παιδική ηλικία συνηθισμένη και παράλληλα ιδιαίτερη σαν τον ίδιο. Για ένα μικρό διάστημα φιλοδοξούσε να γίνει ένας από τους καλύτερους αθλητές ελληνορωμαϊκής πάλης –ο Κρότων Κοζάνης είναι ένας από τους λόγους που είναι ευγνώμων για την καμπούρα του. Τελικά πέρασε φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, στη Νομική του Α.Π.Θ. Στην πόλη αυτή κατοικεί και υπάρχει με διάφορες μορφές τα τελευταία χρόνια. Οι γονείς και τα δύο αδέρφια του αποτελούν τη μια του οικογένεια και οι φίλοι του, μαζί με κάποια ακόμη κοντινά πρόσωπα, αλλά και μερικά που χάθηκαν λίγο ως πολύ στο πέρασμα των χρόνων, τη δεύτερη. Από ένα σημείο και έπειτα, δεν περίμενε ποτέ να φτάσει ως εδώ και το θεωρεί θαύμα. Κάτι που του λένε οι φίλοι του και το πιστεύει είναι το εξής: «Ευτυχώς δεν γράφεις όπως μιλάς.». Τουλάχιστον βρήκε έναν τρόπο επικοινωνίας. Δεν είναι πως χρειάζεται πολλά για να νιώθει εντάξει. Τα κείμενά του τα υπογράφει ως «Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)», παρόλο που του λένε πως το σωστό θα ήταν «Ο.Θ.Γ.» ή «Θ.Γ.Ο.» –τα δοκίμασε και δεν του άρεσαν. Προς το παρόν, έχει εκδώσει άλλα δύο βιβλία, για τα οποία κριτικοί και κοινό τον έχουν αποθεώσει. Μπορείτε να τον βρείτε είτε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook (Θεόδωρος Ορφανίδης), είτε στο Instagram (the0rf), ενώ πού και πού ανεβάζει και κανένα κείμενό του στο blog που διατηρεί mynewsecre1.blogspot.com. Στην εργογραφία του: Είναι αυτά τα τελευταία ποιήματα που γράφω σήμερα, Οι πυγολαμπίδες θα λάμπουν στο σκοτάδι (για πάντα).
