Γιάννη Σμίχελη
17
Με την υπογραφή των μνημονίων κι επίσημα ο λαός χωρίζει από το έθνος
η παρακμή του τελευταίου διαρκεί τόσο όσο η μεταπολίτευση.
Μιλάω για την εποχή που επικρατεί το έθνος, αυτές οι κορόνες του Ανδρέα
ήταν και πιο λαμπερές κι από τα βασιλικά στέμματα
Εμφανιζόταν ο μίστερ ζιβάγκο και πρωτοπόρος στον τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό
μ' ανθρώπινο πρόσωπο, στην πορεία βέβαια σκόνταψε στο Μάαστριχτ και
κατέληξε κουτρουβαλώντας στα σκαλιά του Λευκού Οίκου.
Πάντως ο λαϊκός πολιτισμός αρχίζει και φθίνει, οι Έλληνες το ρίχνουν στον τουρισμό
εγκαταλείπουν χωριά, χωράφια και ψαρόβαρκες, στάνες, γίδια και καπνά
Την τιμή του λαού διέσωσε η πλατεία Εξαρχείων αλλά
Γώγου, Σιδηρόπουλος και Νικόλας πού ν' αντέξουν τέτοιο μαύρο χάλι
το έβλεπαν να έρχεται σαν τσουνάμι
την έκαναν κακήν καλώς για την τιμή της μονάκριβης ψυχής τους.
Ένας ολόκληρος δίσκος είναι το κύκνειο άσμα του λαϊκού ελληνισμού
η μικρή πατρίδα των Ανδρέου, Καρασούλου
από κει και πέρα η αποσπασματικότητα κρατά τις σχισμένες σημαίες
της χαμένης αξιοπρέπειας.
Το έθνος επικρατεί παρακμιακά λαμποκοπώντας στα χρηματιστήρια
στους Ολυμπιακούς αγώνες και στο μέτρο
η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά από την ήττα της εθνικής στο παγκόσμιο
από την Ισπανία στον τελικό
ευτυχώς που οι Αντετοκούμπο κρατάνε τον σφυγμό δυνατό
με Πετρούνια, Πομάσκι και Τεντόγλου να αιμοδοτούν
τον πληγωμένο εθνικό εγωισμό.
Πια καπνίζουμε φθηνά τσιγάρα για να ονειρευόμαστε σαν τον Χαραλαμπίδη
παρότι τα λεφτά στην τσέπη δεν φθάνουν πάντα
στη χρηματοδότηση του καρκίνου, καλά να 'ναι οι πεταμένες γόπες
ο Εκείνος κι Εκείνος αποκτούν θερμούς συμπαραστάτες και χιλιάδες ακολούθους
Εκεί που πια απελευθερώνεται ο λαός από το έθνος κι αποκτά ανεξαρτησία και σφρίγος
είναι στις δολοφονίες των Αλέξη και Φύσσα
το όχι που κάνει ο Τσίπρας ναι είναι η επίσημη κηδεία του έθνους
τ' οποίο λαμβάνει τον τελευταίο ασπασμό από το τέρας
που το κάνει με τα κρεμμυδάκια για να το καταβροχθίσει.
Τότε τα λαϊκά στρώματα ζωντανεύουν κι αποτινάσσοντας τον λήθαργο
ψάχνουν ταυτότητα δίχως τον όρο εθνικός.
Τι εστί λοιπόν το επίκαιρο ελληνικό;
Μόνο στην πόλη του Ρεθύμνου οι εγκληματίες κινούνταν
απροκάλυπτα και στην μπουμπούνιζαν με το έτσι γουστάρω.
Μιλάμε για το ενενήντα όταν η Αθήνα ήταν ακόμη πόλη των χαοτικών φώτων,
η πρωτεύουσα εξελίχθηκε σε Ρέθυμνο από την εποχή των μνημονίων
έκτοτε η οπλοφορία και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών
έχει γίνει συνήθεια στις αισθήσεις των κατοίκων της
η πρωτεύουσα των απανταχού μαφιόζων φιγουράρει στις πιο επικίνδυνες πόλεις
το Ρέθεμνο αποκτά μια νέα γραφικότητα αλλοπρόσαλλης παρακμής.
Αυτό που συνέβη στο Γκάζι τον Δεκέμβρη του '23 στην συγκεκριμένη πόλη
μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή το ενενήντα, άλλωστε το 2008 δολοφονήθηκε ο φοιτητής
Δυο φορές ενοχλήθηκαν μέρα μεσημέρι για τον τρόπο που οδηγούσα
και μου έκλεισαν τον δρόμο, κατέβηκαν από το τέσσερα επί τέσσερα
να μου ζητήσουν τον λόγο. Εκ τον υστέρων έμαθα πως ήταν
σε χοντρά κυκλώματα μπλεγμένοι και το έπαιζαν
ο νόμος του παράνομου στην πόλη της αυθαιρεσίας.
Στην πρώτη περίπτωση πήγε ο τύπος να με πετάξει στο τοιχίο του δρόμου
κάνοντας μου προσπέραση σε στενό σημείο και φοβήθηκα κορνάροντας του
Τι το ήθελα; Ακινητοποιεί το όχημά του κάθετα, ώστε να μην μπορώ να περάσω
Και κατεβαίνει να μου ζητήσει τον λόγο της αντίδρασής μου
Κι όταν του εξήγησα, μου ανταπαντά πως είμαι ατζαμής και να μην οδηγώ
Καλά του λέω. Έμπορος ναρκωτικών, παράνομη οπλοκατοχή μ' επάγγελμα βιτρίνα
ένα εμπορικό.
Στη δεύτερη περίπτωση είμαι σταθμευμένος και εισέρχομαι στο ρεύμα κυκλοφορίας
για κακή μου τύχη εκείνη την στιγμή γκάζωνε μια μπέμπα μαούνα με προσπερνάει
Και οδηγεί πάνω στη διαχωριστική γραμμή των δύο αντίθετων ροών
με φλας αναμμένο το δεξί. Αντιλαμβάνομαι την παγίδα
και τον περιμένω να ξεθυμάνει ή να βρω στενό να κόψω δεξιά την τελευταία στιγμή
αφού αυτός θα το έχει μόλις περάσει και δεν θα μπορεί να στρίψει
για δεύτερη κακή μου τύχη ο συνοδηγός μου, αδελφός της λεγάμενης
βγαίνει από το παράθυρο και τον βρίζει πριν προλάβω να τον συγκρατήσω
και βγαίνει ένας τύπος που σχεδόν τρέκλιζε, φτυστός μαστροπός
με ριγέ τσαλακωμένο κουστούμι, πουκάμισο απ' έξω, γραβάτα ανοικτή
κολλημένο μαλλί από ζελέ και μουστακάκι γραμμή
τι συμβαίνει πετάει στον διπλανό μου, τον τρόπο οδήγησής μου έχει ξεχάσει
γιατί έχει προχωρήσει στο επόμενο επεισόδιο πριν τελειώσει το προηγούμενο
καβαλάρης των ζωντανών προγραμμάτων ο κύριος με το τηλεκοντρόλ της ματσό κατάστασης
αφιονισμένο
του απαντώ λοιπόν, μαλακία έκανε, δεν ξέρει είναι Αθηναίος,
να προσέχει τα λόγια του και τις χειρονομίες σ' αυτό τον τόπο
γκέγκε! Ναι, ναι, τι να πω;
μπόχα εντωμεταξύ από το στόμα σαν να είχε ανοίξει αποχέτευση
Ήταν γνωστό τοις πάσι πλην Αθηναίων η οπλοφορία τέτοιων μούτρων
Δεν ίσχυε καν ο πατροπαράδοτος κώδικας τιμής
κανένα πρόσχημα. Στην μπουμπούνιζαν και ζούσαν φυγόδικοι στα βουνά.
Νόμος άνομος, σε βρίσκει άκαπνο και σε καπνίζει με φλογοβόλο,
δεν έχει νόημα η κουβέντα.
Στο πανεπιστήμιο παρότι είχα συγγράψει τρεις εργασίες
δεν έλαβα ποτέ μια βαθμολογία, μου επιβλήθηκε αλλαγή θέματος διπλωματικής
διότι βόλευε τον επιβλέποντα καθηγητή, δεινό μελετητή του εικοσιένα
ποτέ δεν ελήφθηκαν υπόψιν τα ενδιαφέροντά μου
οι ικανότητες και η ροπή μου προς μια συγκεκριμένη προσέγγιση
όφειλα να αναπαράξω την διανοουμενίστικη εμμονή και οπτική τους
άσχετα αν μου ταίριαζε ή όχι. Ειδάλλως θα πέθαινα
και πέθανα.
Στην ίδια πόλη η γυναίκα που ερωτεύτηκα με πάθος
ενώ την στήριζα και την υποστήριζα στις σπουδές και τη ζωή της με ακύρωνε
υποκρινόμενη την ερωτευμένη και με πλήγωνε
καθώς βύθιζε αόρατα καββαδιακά μαχαίρια
σε όλες τις ευαίσθητες περιοχές της ύπαρξής μου.
Οι δήθεν φίλοι και συμφοιτητές μου
στη διένεξή μου με τον αντίζηλο καθηγητή
κι εραστή της γυναίκας
αυτής που κοιμόταν στο κρεβάτι του σπιτιού μου
μαζί μου και παράλληλα ερωτοτροπούσε με έναν συνάδελφό μου
συμμερίστηκαν τη στάση τους και με έθαψαν στον λάκκο του κουτσομπολιού.
Πώς να δω αυτή την πόλη του ενενήντα με τα μάτια του Σταυριανού;
Μέχρι σήμερα φαντάζει το πιο κραυγαλέο δείγμα της ελληνικής σήψης
αυθαιρεσία με όρους αρρενωπής σφαιροβολίας στους ανυπεράσπιστους
φιλελεύθεροι αριστεροί καθηγητές με αυταρχική νοοτροπία
στην κλωνοποίηση του θεσπέσιου μυαλού τους κολλημένοι
ελευθεριακές ψαγμένες γκόμενες στα μπατζάκια
των καθηγητικών καβάλων
και φίλοι ψαρόκολλες για τα κηδειόχαρτα της υπόληψής μου.
Ω θεσπέσιο νέκταρ της τοξικότητας των εθνικών ψαγμένων κανίβαλων.
Ζήτω το έθνος του χαλασμένου ταραμά. Τι τοξικός αχταρμάς!
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Σημ. επιμ.: Στον στίχο «την έκαναν κακήν καλώς για την τιμή της μονάκριβης ψυχής τους» θεωρείται σκόπιμος ο τύπος «κακήν καλώς» και παραμένει όπως στο χειρόγραφο και αντίστοιχα, στον στίχο «το Ρέθεμνο αποκτά μια νέα γραφικότητα αλλοπρόσαλλης παρακμής», το Ρέθεμνο.
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
