Γιάννη Σμίχελη
16
Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας είναι παρά πολλές
στο Ρέθυμνο και στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης ήταν πλήρως ορατές
κι όλοι τις ανέχονταν μ' έναν τρόπο θρησκευτικής ευλάβειας στο διαστρεβλωμένο
σαν δήθεν μια φυσική κατάσταση από την οποία εξαρτάται η παρουσία μας στον κόσμο.
Δεν έχει σημασία τι λέμε και διδάσκουμε ή μαθαίνουμε στο περίφημο δημόσιο σχολείο
αυτό που υποτίθεται ξεκίνησε από το κρυφό στα δήθεν μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας
όλα ένα καλοφτιαγμένο παραμύθιασμα μιας εθνικής ελίτ
προνομιούχων κρατικοδίαιτων παρασίτων ή σαρκοβόρων.
Συγκεκριμένα για το βασικό διδακτικό προσωπικό εξαρχής και ολοφάνερα
γινόταν η διαπίστωση πως οι κύριοι ήταν αριστεροί, κάποιοι δε κομμουνιστές
όλοι τους διαλεκτοί μαρξιστές
από μεγαλοαστικές οικογένειες που εν κατακλείδι
Εξού και η επιμονή να φανούν Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος μαζί με τα μπουλούκια τους
οι θεμελιωτές του ελληνικού κράτους σε μια σχετικότητα προς όφελός τους
και να έχουμε φτάσει στην σημερινή κατάρρευση και πολυσήμαντη κρίση
χωρίς να τους αγγίζουμε παρά ως μεγαλοϊδεάτες εμπνευστές του εθνικού οράματος.
Όμως και οι τρεις αυτοί διαμόρφωσαν το πλαίσιο του προτεκτοράτου
που σήμερα είναι εσκεμμένα υπερχρεωμένο ώστε να γίνει χώρος
για να ευνοηθούν οι μπίζνες των εφοπλιστών.
Και οι τρεις έσυραν τον ελληνικό λαό σε περιπέτειες και κατάθεση αίματος
μόνο και μόνο για να τον μετατρέψουν σε υπηρετικό προσωπικό
προς το αντίστοιχο ισχυρό κράτος-συνεργάτη στις κομπίνες.
Το να γράψω συγκεκριμένα ήταν πάντα ένα ζητούμενο
γύρναγα σαν την σβούρα γύρω από το θέμα
και δυσκολευόμουν να κεντράρω στην ουσία
μου ξέφευγε. Σήμερα πια γνωρίζω πως αυτό είχε
με τα ψυχικά μου τραύματα να κάνει
μια παρατεταμένη κατάθλιψη που την κατάπινα
και την έκανα παράλογο, αυτοκαταστροφή, φυγή.
Μετά τη θεραπεία μου και την άσκησή μου στη γιόγκα
είχα ήδη κάνει δύο καθοριστικά βήματα
ξεκλείδωσα τα δεσμά των υποτιθέμενων δικών μου ανθρώπων
κι απελευθερώθηκα από τα στερεότυπα που κόλλαγαν πάνω μου.
Και το δεύτερο και πιο καθοριστικό, αντί για το σόι, ομάδα, παρέα, οικογένεια
ταυτιζόμουν αποκλειστικά με τον εαυτό μου δια μέσου της αναπνοής μου
έγιναν τα πνευμόνια μου η πηγή του σύμπαντος.
Τέσσερα τραγούδια όλο το φορτίο στη μετανάστευση
Από την μία Μάνα μου Ελλάς και για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο
και από την άλλη Ρασούλης και Καρασούλος.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Γκάτσος και Μάνου
στρέφονται στην Ελλάδα ως ιδέα, πατρίδα, αντικειμενική αξία
μήτρα πολιτισμού με όλα τα παρατράγουδα των Νεοελλήνων.
Ο Κρητικός αντιστρέφει αυτή την σχέση
επικεντρώνει στο συναίσθημα που προκαλεί η σχέση Ελλάδος Έλληνα
εστιάζει στο ιστορικό υποκείμενο και το βίωμά του
και το φευγάτο κι αμφίσημο χαρακτηρίζει τον ελληνικό ψυχισμό
Τέλος στην Ελλοπία του Παρασκευά γίνεται ένα βήμα παραπέρα
ο Έλληνας είναι φυγάς μετανάστης κι όχι απλώς εμιγκρές
είναι ένας αλλόκοτος, παράλογος, παράτολμος ταξιδευτής
κι εξερευνητής της θάλασσας με μια βαθιά πληγή
τον ίδιο τον εαυτό του που μόνο αν αρνηθεί θα συναντήσει την Ελλάδα
στη διαρκή απόδρασή του με μια επιστροφή κατά οποιοδήποτε τρόπο.
Για μένα δεν υπάρχει γυρισμός ούτε μετά θάνατο
ο δικός μου Έλληνας εαυτός ήταν ένας καταθλιπτικός τύπος
που τον περιθωριοποιούσαν οι υπόλοιποι Έλληνες του περίγυρού του
συστηματικά, υπόγεια για να χαρακτηριστεί εντέλει γραφικός τρελός.
Ο δικός μου Έλληνας ήταν ο απαξιωμένος του ανθελληνισμού των Νεοελλήνων
του περιβάλλοντός του. Όποτε μόνο ως άλλος, ξένος, αλλοεθνής
θα συναντήσω την Ελλάδα στους διαφορετικούς λαούς
για να συλλάβω εκ νέου την σημασία της στην σχετικότητα όλων των πολιτισμών
και όχι στην ιδεοληπτική μοναδικότητα του εθνικού εθνικισμού
του παρηκμασμένου ελληνικού έθνους.
Ο λαϊκός εθνικισμός είναι η φαντασιακή σύνθεση του λαού ως έθνους
ο εθνικός αντίθετα κατασκευάζεται από τους επισήμους κρατικούς φορείς
ιδεολογικής καθοδήγησης, βλέπε εκπαιδευτικό σύστημα και προπαγάνδας
καλή ώρα η τηλεόραση.
Ο Θεόφιλος, Τσαρούχης, Αγγελόπουλος, Καζαντζίδης, ρεμπέτικα, δημοτικά
ο Κούνδουρος με τον δράκο, την μαγική πόλη και τον Μπάιρον
αν και ολόκληρο το έργο του έχει ως αντικείμενο την ιστορία του ελληνικού έθνους
το ρεμπέτικο του Φέρρη και το Μεγάλο μας τσίρκο του Καμπανέλλη
ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, τα ριζίτικα, τα μοιρολόγια
καλαματιανός, τσάμικος, πεντοζάλη, πυρρίχιος, συρτός
χασάπικο, ζεϊμπέκικο, τσιφτετέλι, καρσιλαμάς
το χαμόγελο της Τζοκόντας, Η οδός ονείρων και η Πορνογραφία
Αριστοφάνης, Βέγγος, τα μαύρα μάτια σου, η Αντιγόνη του Σοφοκλή
Έβαλε ο θεός σημάδι του Ξαρχάκου, ο Καρυωτάκης, Καβάφης, Ρίτσος
Σαραντάρης, Λειβαδίτης και το βαπόρι απ' την Περσία
Τα τραγούδια του δρόμου του Λοΐζου και ο δρόμος του Πλέσσα.
Ο πιο μεγάλος όλων, ο Μίκης με τους Έλληνες ποιητές του
και κλείνω με τον Τζίμη και τα κάγκελά του
τον Άσημο με τον Μπαγάσα και τον Σιδηρόπουλο με την Η
Όλα αυτά είναι μια ένδειξη της λαϊκής εθνικής Ελλάδος
και δεν έχουν καμία σχέση με τις αφηγήσεις των κομματικών και κυβερνητικών
προγραμμάτων και προταγμάτων των μελανοχιτώνων, του πουλιού της Χούντας
της ΕΡΕ του κείτεται η Κύπρος μακριά, του πρασίνου ήλιου των κλαδικών
του Τσίπρα με ένα νόμο θα διαγράψουμε τα μνημόνια με ταμπούρλα και ζουρνάδες
και το δεύτερο ελληνικό όχι που το έκανε ναι
κάτι που ο Μεταξάς δεν τόλμησε, έστω κι αν περίμενε τον Μπενίτο
για καφεδάκια κάτω από την Ακρόπολη,
του Κυριάκου το ελληνοτουρκικό σύμφωνο καλής γειτονιάς και φιλίας
που θεσμοθετεί το Αιγαίο ως νατοϊκή θάλασσα πρωταρχικώς.
Αντίθετα ο Καραϊσκάκης, ο Βελουχιώτης, Σαράφης, Λαμπράκης, Παναγούλης
ο Γρηγορόπουλος, ο Φύσσας, ο Κωστόπουλος είναι σύμβολα του πατριωτικού λαϊκού έθνους.
Ο λαός βρίσκεται παντού, μόνο που φέρει διαφορετικές ταυτότητες
στις κλαδικές και στ' αστυνομικά τμήματα υπογραφής δήλωσης πολιτικών φρονημάτων
συμπεριφέρεται ως εθνικό έθνος
όπως και στις διαδηλώσεις το ενενήντα για τ' όνομα των Σκοπίων
ή κατά της ταινίας του Κολλάτου Ο άγιος Πρεβέζης.
Στο Πολυτεχνείο όμως είναι λαϊκό έθνος και στις κινητοποιήσεις κατά των μνημονίων επίσης.
Στα γήπεδα όμως ως οπαδός είναι εθνικό έθνος και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις ακόμη
και κει ως οπαδός συμπεριφέρεται, αλλά στις συναυλίες είναι πάντα λαϊκό έθνος.
Τον Ελύτη και Σεφέρη δεν ξέρω πού να τους κατατάξω, έχω τεράστιες αμφιβολίες
το Κάλβο τον εντάσσω στον λαϊκό και τον Σολωμό και στους δύο τύπους
την Βουγιουκλάκη σίγουρα στον εθνικό και την Καρέζη στον λαϊκό
ενώ ο Καζαντζάκης με τον Εμπειρίκο δεν χωράνε πουθενά
έχουν σπάσει και τα δύο καλούπια μαζί με τον Θάνο Μικρούτσικο
και την Μαρία Κάλλας μαζί με την Ειρήνη Παππά κι ας η τελευταία συμβόλιζε
την τέλεια Ελληνίδα σύγχρονη Καρυάτιδα και ακαταμάχητη Ελένη
και μόνο ως παρουσία είχε φτάσει στην κορυφή της διεθνούς αισθητικής
που ένα βασικό σπέρμα της έχει αρχαιοελληνική προέλευση.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
