Γιάννη Σμίχελη
15
Γράφω, γράφω και είναι σαν να σκάβω έναν λιθοποιημένο αέρα
συμπυκνωμένο και αόρατο, στεγανό δίχως δράμι υγρασία
ενίοτε νομίζω πως χτυπάω με την αξίνα μου συμπαγές κενό
ένα άδειο ματωμένο και δεν φαίνεται πουθενά πληγή
πυώδες αίμα έχοντας σχηματίσει ρυάκι στην αόρατη μορφή
σαν να είναι στημένη μια φαρσοκωμωδία που αφορά τους πάντες
αλλά πυροβολεί τους ανυποψίαστους. Είναι αδύνατον ν' αποφύγω
το διδακτικό προσωπικό και όσο κι αν φεύγω από τις αναμνήσεις
με γραπώνουν και με καθίζουν στην καρέκλα προστάζοντάς με
Με οδηγεί η διαίσθησή μου. Κάνει τσαλιμάκια απίστευτα
ακόμη και για μένα ανεξήγητα, την ακολουθώ, όχι υπάκουα
μάλλον με πείθει με πολύ αναπάντεχο και αποτελεσματικό τρόπο
χωρίς κάτι να είναι ενδεδειγμένο, στα καλά καθούμενα φαινομενικά
στέλνει σινιάλο και το σώμα μου επιβάλλεται στο μυαλό
με τα εσωτερικά του όργανα, καρδιά, στομάχι, πνεύμονες
κι ακολουθώ τις οδηγίες σαν να είμαι ένας τυφλός που τρέχει
γιατί γνωρίζει πως δεν θα πέσει προς την προκαθορισμένη κατεύθυνση
επειδή κανένα εμπόδιο μήτε παγίδα θα προκύψει
όταν λοιπόν φτάνω στον προορισμό, βρίσκω το φως μου
κι ερμηνεύω τα συντελούμενα. Η αλήθεια βρίσκεται στο τραπέζι.
Ο πόνος που βιώνω ενώ μπορεί να είναι η αιτία της φυγής
κρύβει από πίσω μια μεγάλη αλήθεια
Ο δεσμός με τη μητέρα μου ήταν εξαρχής προβληματικός
και ως από μηχανής θεός βρέθηκε από τύχη η δεύτερη μητέρα μου
και τον αποκατέστησε πλήρως
Έκτοτε αντιμετωπίζω τους οικείους μου με καχυποψία
ακριβώς γιατί υποψιάζομαι πως θα με πληγώσουν
κι όλο φεύγω αναζητώντας την υγεία στους ξένους.
Έχω τόσο πολύ στραπατσαριστεί από τους σε εισαγωγικά δικούς μου
ώστε να επιθυμώ ξένος σε ξένους να ζω
Κι ακόμη αν εξοικειωθώ με κάποιους στην πρώτη τριβή
τρώνε κόκκινη κάρτα και τελειώνει το επεισόδιο
Όσα βίωσα στις δύο αυτές πόλεις της Κρήτης
στον Άγιο και το Ρέθυμνο μ' έφτασαν στα όριά μου
τα ξεπέρασα ώστε ν' ανταπεξέλθω
και πια δεν σηκώνω και πολλά πολλά.
Δεν λειτουργεί η χρονολογική περιγραφή μέσα μου
εξαιτίας της κατηγοριοποίησης των πηγών τραυματικών εμπειριών
σπουδές - καθηγητές, γυναίκες - σχέσεις, φίλοι - αλληλεγγύη
συγγενείς και γνωστοί με το μαγαζί
και πηδάω από τον ένα στον άλλο ως προς την ομοιότητα της ζημιάς
ώστε στο τέλος οι όμοιοι να βρίσκονται ταυτόχρονα μαζί
και να με χτυπάνε την ίδια στιγμή.
Το μυστήριο πια για μένα είναι η αιτία της υπερευαισθησίας μου
που όσο προχωράνε τα χρόνια εντείνεται αντί να γίνομαι απαθής.
Ο μόνος τρόπος να διατηρήσω τον αυτοέλεγχό μου είναι το γράψιμο
αυτά τα συμπυκνωμένα κείμενα που ακροβατούν σε μονολόγους
ποίηση, πρόζα, διαλόγους και πολυφωνικό σχήμα λεκτικής έκφρασης.
Στο Ρέθυμνο διαπιστώθηκε πως είχα πέντε έλκη
στο βολβό του δωδεκαδάκτυλου
ήταν η υπερένταση και η πίεση τόσο δυνατή
ώστε πήγα δυο τρεις φορές στο νοσοκομείο διπλωμένος
σώθηκα ακριβώς γιατί ο γιατρός διέγνωσε
ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, μόλις η γαστροσκόπιση είχε εμφανιστεί
έλαβα μια πολύ ισχυρή αντιβίωση και γλίτωσα από
το ενδεχόμενο καρκίνου στο πάγκρεας.
Ένας από τους καθηγητές, ο πιο νέος και κατώτερος στην ιεραρχία
είχε εκφράσει ξεκάθαρα την άποψη πως
στραγγίζει το μεταπτυχιακό τους φοιτητές
σαν να κάνουν διδακτορικό, εξού και πολλοί το εγκαταλείπουν.
Ο επικεφαλής καθηγητής είχε το παρατσούκλι Ροβεσπιέρος
λόγω της αυστηρότητας και του υπερβολικού όγκου εργασίας που απαιτούσε.
Όταν μετά την πρώτη μου διακοπή και την επιστροφή μου στις σπουδές από θητεία στρατιωτική
ολοκλήρωσα την εργασία στον ελληνικό εθνικισμό
επικεντρωμένος στα πολιτικά φυλλάδια του Κοραή
νόμιζα πως είχα ολοκληρώσει τον μισό κύκλο σπουδών.
Ποτέ δεν έλαβα την αξιολόγηση αυτού του κειμένου
παρότι παρέμεινα αλλά δύο χρόνια πριν εγκαταλείψω οριστικά το πεδίο ξεζουμίσματος.
Στο αντίστοιχο της ιστορίας τέχνης σε όλη τη δεκαετία του ενενήντα
μόνο μια φοιτήτρια κατάφερε να το ολοκληρώσει επιτυχώς.
Ταυτόχρονα τότε συνέβη και ο θάνατος ενός συμφοιτητή από καρδιακό επεισόδιο.
Ο πυρήνας του πνεύματος αυτών των κύκλων σπουδών ήταν,
το καθηγητικό προσωπικό οφείλει στον εαυτό του πρωτίστως
ν' αναπαραχθεί με τον πιο κατάλληλο τρόπο.
Προσοχή όχι να ξεδιπλωθούν οι ικανότητες κι αρετές των σπουδαστών ελεύθερα
αλλά προς την κατεύθυνση της αναπαραγωγής τους.
Μας το έλεγαν ευθαρσώς. Να τονίσω πως ως επί το πλείστον
μιλάμε για διανοούμενους μεγαλοαστικής προέλευσης
με πολυτέλεια στον χρόνο και τα μέσα σε σύγκριση με την πλειονότητα των μαθητών τους
που είχαν μικροαστικό υπόβαθρο και εργάζονταν για να τα βγάλουν πέρα.
Εγώ προσωπικά όφειλα να εργάζομαι στο εστιατόριο ως μαθητής λυκείου και πανεπιστημίου
να σπουδάζω κοινωνιολογία και μετά ιστορία και να ζω
αυτό το τελευταίο λόγω των δυο πρώτων είχε γεμίσει όλο απωθημένες επιθυμίες
ένιωθα εγκλωβισμένος στους τέσσερις τοίχους του μαγαζιού και της βιβλιοθήκης
όλα έμοιαζαν σαν να συνέκλιναν στον συμβολισμό των φυλακών Κορυδαλλού
από την παιδική μου ηλικία. Και τα τρία ήταν πεδία εγκλεισμού.
Η ζωή έφευγε χωρίς να συμβαίνει και συμπυκνώνονταν στον ορισμό
τη διάχυση στον χώρο και χρόνο στα βάθη της ψυχής του μυαλού και της καρδιάς
έτσι ώστε να ενεργοποείται το ενεργειακό φορτίο του σώματος
με τρόπο να λάμπει ενώ βρίσκεται σε αέναη κίνηση
μέσα στην ακινησία της πληρότητας.
Από τα παιδικά μου χρόνια βίωνα μια έντονη δυσαρμονία
έτσι ώστε να εντείνεται η αλλοτρίωσή μου στην ελληνική κοινωνία.
Οικογένεια, εκπαίδευση, επιχείρηση ήταν περιχαρακωμένοι χώροι πλύσης εγκεφάλου
παραλλαγές του κεντρικού σωφρονιστικού κτηρίου των δυτικών Αθηνών
προς επίφαση χρησιμοποιούντο τα συναισθήματα, η γνώση, η δημιουργικότητα,
ακόμη και η επιβίωση. Κύριος στόχος ήταν η χαλιναγώγηση της νέας γενιάς
από τους υποψιασμένους βάρβαρους της αδηφαγίας του κοινωνικού συστήματος.
Η μετεμφυλιακή και του Πολυτεχνείου γενιές εφάρμοσαν όλη τη σοφία της επιβολής τους
στα καλοθρεμμένα τέκνα κι εγγόνια που τα είχαν ως τέτοια διαπαιδαγωγήσει
για να γίνουν διεκδικητές ανάλγητοι και κυνικοί της επιτυχίας και της καταξίωσης
στο στημένο παιχνίδι των πελατειακών σχέσεων και της μαφίας των κλικαδόρων.
Δεν χρειάζεται ομερτά, πιστόλια και μαχαίρια για να οριστεί η εγκληματική οργάνωση
κατά κάποιο τρόπο όλοι στην Ελλάδα μάθαμε σ' ένα μηχανισμό δράσης αλληλοεξάρτησης
από τα μέλη των νόμιμων συμμοριών του κράτους, των θεσμών, της επιχειρηματικότητας
και ποτέ δεν οικοδομήθηκε μήτε λειτούργησε μια κοινωνία πολιτών
έστω αστικοκαπιταλιστικού προσανατολισμού που να ακολουθεί συγκεκριμένους
καθολικούς κανόνες αξιολόγησης, αμεροληψίας, ουδετερότητας, ανάδειξης του καλύτερου.
Αυτό που μετράει μέχρι και σήμερα είναι το δίκτυο άσχετα ποιους και τι περιλαμβάνει.
Πρώτοι διδάξαντες είναι τα ίδια τα τζάκια της πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής ελίτ.
Παίζουμε μέχρι σήμερα το ίδιο παιχνίδι του κλέφτη κι αρματολού.
Αυτό έκαναν οι πνευματικοί καθοδηγητές μου στο Ρέθυμνο κι αυτό δίδασκαν
συνειδητά κι ασυναίσθητα.
Η δοκιμασία των αντοχών μέσα από την συστηματική εύνοια κι αδικία.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Σημ. επιμ.: Στον στίχο «Όσα βίωσα στις δύο αυτές πόλεις της Κρήτης / στον Άγιο και το Ρέθυμνο» αναφέρεται στον Άγιο Νικόλαο (βλέπε και προηγούμενα μέρη).
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
