Ένα από τα γοητευτικότερα και συναισθηματικά πιο έντονα μυθιστορήματα της χρονιάς ήταν Οι ράγες του τρένου είναι παράλληλες της Βούλας Αργυροπούλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος.
Δεν θα σας μιλήσω για την υπόθεση ακολουθώντας τη γραμμή του ίδιου του βιβλίου αφού στο οπισθόφυλλό του ο χειρισμός είναι διαφορετικός. Εκεί, λοιπόν, διαβάζουμε ότι αυτό το βιβλίο μιλάει για μοιραίες συναντήσεις ή κοινή μοίρα, για έρωτα αλλά και για ερωτική απογοήτευση, για κύκλους ζωής, για ενσυναίσθηση και τύχη. Εντάξει, όχι τόσο λακωνικά, πιο περιφραστικά, αλλά το αποτέλεσμα είναι κάπως έτσι. Μας λέει τι θα βρούμε στις σελίδες χωρίς να μας λέει τίποτα για την υπόθεση, τους ήρωες, την πλοκή του.
Χμ. Μ' αρέσει. Μ' εξιτάρει το γεγονός να εισβάλω στον κόσμο ενός μυθιστορήματος χωρίς κανένα στοιχείο, ούτε καν για τον προσανατολισμό του, αν, δηλαδή, πρόκειται για αισθηματικό, κοινωνικό, δραματικό, κωμικό κ.ο.κ. έργο ή αν έχει περιπέτεια, δράση κ.π.λ. Προσωπικά, ακολουθώ μία τέτοια πρακτική στη ζωή μου. Δεν επιλέγω ένα ανάγνωσμα βλέποντας το οπισθόφυλλο, δεν το διαβάζω καν –χώρια που είχα παραπλανηθεί αρκετές φορές τότε που το έκανα. Προτιμώ να αφουγκράζομαι τις δονήσεις που μου στέλνει κρατώντας το στα χέρια μου ή, ακόμα καλύτερα, να το ακολουθώ χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς προϊδεασμούς και χωρίς υποσχέσεις. Κι έτσι, χωρίς αναμονές και προκαταλήψεις, η εμπειρία αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, μια έξαψη ουσιαστικά ενώ οι περισσότερες προβλέψεις είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό.
Η κυρία Αργυροπούλου γράφει πολύ πολύ όμορφα. Μία αξιολογότατη αφηγήτρια που μεταφέρει όλες τις μεταπτώσεις των ηρώων της, την ψυχοσύνθεσή τους και τον χαρακτήρα τους και ξέρει πώς να ταξιδέψει τον αναγνώστη της στους κόσμους που δημιουργεί. Ξέρει πώς να τον γεμίσει συναισθήματα κι εικόνες και πώς να δομήσει μία ιστορία με ουσία και ειδικό βάρος.
Παράλληλα, προεκτείνεται θίγοντας διάφορα φιλοσοφικά ζητήματα περί ζωής, αγάπης κ.λπ. ακόμα και περί συμβίωσης ή ευτυχίας.
Δεν προχωράει η ζωή λοξά κατά πώς θέλεις, αλλά ίσια κατά πώς θέλει εκείνη.Για μένα το πένθος είναι ένα λουτρό αυτολύπης, όχι αυτολύπησης, γι' αυτό πρέπει να το περνάς μόνος, χωρίς να πρέπει να δώσεις απολογίες και εξηγήσεις στον άλλον.
Τελικά, αφήνει έναν όμορφο αντίκτυπο μέσα μου μαζί με διάφορες σκέψεις που έχουν δομηθεί και εξακολουθούν να υφίστανται μετά το τέλος των σελίδων. Την σκέφτομαι ως αισθαντική αφηγήτρια ενώ, παράλληλα, έχω συμπαθήσει και συμπονέσει τα μάλα την ηρωίδα της. Έχω περάσει πολύ έντονες στιγμές με τους τραγικούς της ήρωες όμως παρά το γενικότερο μελαγχολικό ύφος υπάρχει αυτό το διακριτικό χιούμορ, που ξεπλένει το μαύρο, κι αυτό τόσο όσο, σε μια ιδανική αρμονία με όλα τα υπόλοιπα.
Το μυαλό φρενάρει τη ζωή, γι' αυτό μερικές φορές πρέπει να το αποσυνδέσεις· κι αν δεν μπορείς, τα κόβεις τα καλώδια της λογικής, για να κυλήσει η ζωή στις ράγες της μοίρας που είναι καθορισμένη για τον καθένα μας.Στο χέρι μας είναι να φτιάξουμε τη ζωής μας· θα μου πεις, μέσα στο περιορισμένο πλαίσιο της μοίρας μας ναι, αλλά εκεί μέσα μπορούμε να χορεύουμε και να της μπούμε στο μάτι.
Σε άλλες, περισσότερες σκέψεις κι εντυπώσεις σχετικές με το πόνημα, η Σκάρλετ Ο' Χάρα συναντιέται με μία πολύ διαφορετική γυναίκα (εντελώς άλλος χαρακτήρας) που όμως τις συνδέει η κοινή στάση ζωής και λατρεμένο μόνο της πρώτης (αύριο είναι μία νέα μέρα) ενώ διάφορες γόνιμες σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλό μου όσο διαβάζω. Συλλογίζομαι συνθήκες περί τον άνθρωπο και υπογραμμίζω σοφιστίες και ρήσεις.
Η εμπειρία ήταν απολαυστική, χαιρόμουν πραγματικά την επαφή μαζί του και η αισθηματική κωμωδία που ξεδιπλώνεται πίσω από το δράμα ολοκληρώνει τη συνθήκη απαλύνοντας όσο πρέπει τις οξείες. Οι σκληρές του εικόνες και οι δύσκολες στιγμές, όπως και το πρόσωπο του πολέμου, που διαφαίνεται στη δευτερεύουσα ιστορία, ενδυναμώνουν το συναισθηματικό πλαίσιο, με αποκορύφωμα και κέντρο τον άνθρωπο· το αγριότερο όλων των θηρίων που όμως γίνεται χώμα στον έρωτα.
Ο πόνος σε γονατίζει να δεις το χώμα, να δεις ότι και τα χόρτα τα ταπεινά είναι σημαντικά.Στον πόλεμο φαίνονται τα πάντα φυσικά, γιατί τα μετράς όλα με μέτρο την ανάγκη.Παράλληλες ανάγκες των ανθρώπων, που ο εγωισμός δεν τις αφήνει να συναντηθούν.
Γήινες και οι δυο τους –ηρωίδα και συγγραφέας– κι απλή –η πρώτη, ως αντίθετο του «σύνθετη»–, συναισθηματική, πάντα με καλή διάθεση, προαίρεση και δοτικότητα, καλόψυχη κι αληθινή, μέσα από τη διαδρομή της καταφέρνει να εντυπωθεί στον νου μου, να μείνει και να τη θυμάμαι.
Τελικά το βιβλίο ολοκληρώνεται υπέροχα. Κλείνει ιδανικά κι αντάξια. Κορυφώνει το συγκινησιακό του κομμάτι αφήνοντας δάκρυα στα μάτια και ένα γενναίο χαμόγελο στην ψυχή.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσεις την ελευθερία.
Αξιολογότατο!