Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μαρία Συλαϊδή: Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή αναδρομή, ίσως, και στη δική σας παιδική ηλικία για να καταλάβετε γιατί επέλεξα να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο.
Λοιπόν, μια από τις πλέον γνώριμες σκηνές της παιδικής μας ηλικίας, είναι η ανάγνωση ενός παραμυθιού από κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Άλλοτε οι γονείς, άλλοτε οι παππούδες, άλλοτε τα μεγαλύτερα αδέρφια παίρνανε τον ρόλο του αφηγητή και μας μετέφεραν σε μέρη μαγικά, με βασίλισσες, ιππότες, δράκους και φτερωτά άλογα. Με όπλο μας τη φαντασία, ταξιδεύαμε κι εμείς μαζί με τους ήρωες περιμένοντας το happy end στην ιστορία τους.
Άλλες φορές πάλι η ιστορία άλλαζε και κάνοντας κύκλο ολόγυρα από φίλους ξεκινούσε μια διαφορετική ιστορία. Ένα παραμύθι τρομακτικό όπως άλλωστε ήταν και τα περισσότερα κλασικά παραμύθια που σήμερα γνωρίζουμε λιγάκι διαφορετικά αφού ο Ντίσνεϊ ωραιοποίησε μερικά από αυτά.
Έτσι μια μέρα είπα: «Γιατί όχι;» και πήρα το ρίσκο να περάσω από το παραμύθι και το happy end στην άλλη πλευρά. Αυτή την αυθεντική πλευρά των παραμυθιών που μου έδωσε το επόμενο μέρος της ιστορίας μου, το «Ένα πιο σκοτεινό φως».
Κι αφού άκουγα, λοιπόν, από μικρή ότι υπάρχουν ορισμένα μέρη στην Ελλάδα που καλύπτονται από ένα... πέπλο μυστηρίου, πήρα τοποθεσίες με σημασία ιστορική, αρχαιολογική αλλά και μεταφυσική. Θρύλους, περίεργες ιστορίες και μύθους που έχουν δημιουργηθεί γύρω από τις περιοχές αυτές, καθιστώντας 'τές αντικείμενο συζήτησης αλλά και πεδίο αναζωπύρωσης νέων ιστοριών. Έτσι δημιουργήθηκαν τα 20 διηγήματα τρόμου.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Σ.: Ελπίδα. Αντιφατικό για διηγήματα τρόμου, όμως, αν αντιληφθεί ο αναγνώστης το κρυμμένο νόημα θα αναδυθεί μέσα από τα διηγήματα η ελπίδα.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Σ.: Η συμβουλή μου είναι ταυτόχρονα και μία επιθυμία. Επιθυμώ να καταλάβει ότι μέσα από αυτά τα διηγήματα προσπαθώ να αναδείξω μια διαφορετική εκδοχή του τρόμου, του φόβου και του θανάτου.
Τελικά όλα όσα έχουμε στο μυαλό μας ως κακό, ίσως να μην είναι τόσο τρομακτικά ή ίσως να μην είναι τόσο κακά.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Σ.: Από την ανάγνωση του βιβλίου μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι μεταφέρεται σταδιακά από τον Μεσαίωνα ως την περίοδο της Αναγέννησης. Θα υπήρχαν σίγουρα αρκετοί προορισμοί που θα μπορούσαν να συσχετιστούν με διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά για εμένα αυτό το βιβλίο είναι ένα νοερό ταξίδι μέσα στην ψυχή μας όπου όλα καλύπτονται με ένα λεπτό πέπλο, το πέπλο της φαντασίας που μερικές φορές γίνεται σκοτάδι και άλλοτε φως.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Σ.:
Τόσο φως δεν είχα δει πουθενά. Ανέβλυζε άπλετο από μέσα μου και ξεχυνόταν σε όλο τον βυθό. Έδιωχνε εκείνο το σκοτάδι της Σθενούς, η οποία κοιτούσε έντρομη όλη αυτήν την αλλαγή.«Δεν μπορεί, είσαι θνητή!» τραύλισε σαστισμένη καθώς έβλεπε την κυριαρχία της να γκρεμίζεται από το φως μου.Εκείνο το φως που η θεία Ευρυάλη είχε πει πως θα επέστρεφε και θα έσωζε τον βυθό και τότε κατάλαβα κάθε λέξη που μου έγραφε σε εκείνο το γράμμα...Και το κοράλλι γεννήθηκε από τη κόρη της Θάλασσας...Ήμουν η αναγέννηση. Η αρχή για έναν καινούργιο κόσμο, πιο φωτεινό.
Αυτά είπε η Μαρία Συλαϊδή για το βιβλίο της Ένα πιο σκοτεινό φως, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παράξενος Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Μια φορά κι έναν καιρό, ο Φόβος στάθηκε για ένα λεπτό και κάρφωσε το βλέμμα του μακριά, σε εκείνο το λαμπερό και γεμάτο ζωή βασίλειο που πάντα ονειρευόταν να κατακτήσει.«Λοιπόν, θα πάμε;» ρώτησε ανυπόμονα ο Τρόμος, ο μικρότερος αδελφός.«Περίμενε λίγο», είπε κοφτά και στερέωσε τα λιπόσαρκα χέρια του στους γοφούς. «Κάνε υπομονή, αδελφέ μου», συνέχισε και του χάρισε ένα χαμόγελο.«Γιατί πρέπει να περιμένουμε;» είπε ο Τρόμος και έγλειψε τα αιματοβαμμένα χείλη του.Ο Θάνατος κατέφθασε αργά. Ο μαύρος μανδύας που φορούσε κρεμόταν από τους στενούς ώμους του και σερνόταν σε κάθε βήμα του. Πλησίασε τα δύο αδέλφια του και τα χτύπησε στοργικά στην πλάτη.«Γιατί χωρίς τον Θάνατο δεν μπορεί να δοθεί κανένα τέλος!»
Το 20 είναι ένας φυσικός, άρτιος αλλά και άφθονος αριθμός, αφού το άθροισμα των διαιρετών του, πλην του εαυτού του, είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο.Αφθονία, λοιπόν, τρόμου σε είκοσι διηγήματα.Το σκοτάδι ξυπνά και αναζητά τα θύματά του.
Η Μαρία Συλαϊδή μεγάλωσε στα Λεχαινά Ηλείας, σε ένα μέρος πραγματικά παραμυθένιο, και ζει στην Αθήνα. Βαθιά επηρεασμένη από τις ιστορίες και τους μύθους του χωριού και τα παραμύθια των ηλικιωμένων, ακολουθεί και η ίδια αυτό που τόσο αγαπά: διηγείται ιστορίες και παραμύθια. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα ανάγνωσης και γραφής παραμυθιού, καθώς και Αρχές λογοτεχνίας στο Tabula Rasa και ανάγνωση και γραφή πεζογραφίας στο ΕΚΠΑ. Συμμετέχει σε συλλογικά παραμύθια που έχουν εκδοθεί με τους τίτλους Ο θησαυρός του Αλή Μπαμπά και Η παραμυθολυμπιάδα των ζώων από τις εκδόσεις I-write και Once upon a horror time και They lived happily ever after? από το Moonlight Tales. Διηγήματα και παραμύθια της έχουν βραβευτεί σε διαγωνισμούς, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το παραμύθι της Σαμπίν, μια μάγισσα χωρίς μαγεία από τις εκδόσεις Κέφαλος. Τον Αύγουστο του 2022 κυκλοφόρησε το καινούργιο της βιβλίο Εγώ και ο εξωγήινος εαυτός μου και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους Το σεντούκι των ευχών από τις εκδόσεις Διάνοια. Παράλληλα γράφει και μοιράζεται ιστορίες flash fiction για τις σελίδες 121 words και Moonlight Tales.
