Οι διακοπές στο χωριό για τα παιδιά της πόλης είναι ευλογία. Είναι ανεμελιά, είναι απλότητα, είναι παιχνίδια στη φύση, είναι αγκαλιές και χατίρια από τον παππού και τη γιαγιά. Όλα αυτά θα ζήσει ο μικρός φίλος της ιστορίας μας Αλέξης και ακόμα περισσότερα, όταν θα μεταβεί στο χωριό του πατέρα του, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Αναπόσπαστο κομμάτι του θα γίνει ο Στελάκης και οι δυο τους θα συνδεθούν με τον άρρηκτο δεσμό της φιλίας, θα ζυμωθούν με τις αντοχές τους, θα ξεπεράσουν τα όριά τους και θα αποκτήσουν αναμνήσεις που θα τους συνοδεύουν για μια ζωή.
Η σημερινή νουβέλα είναι ξέχειλη από συναισθήματα και από ανιδιοτέλεια. Καυτηριάζει τις ξύλινες συμπεριφορές καθημερινών ανθρώπων και δη διδασκάλων, τη σκληρότητα των παιδιών προς το διαφορετικό και αναδύει με πολύ όμορφο τρόπο την αξία της δεύτερης ευκαιρίας και της εμπιστοσύνης.
Οι λέξεις μοιάζουν με τους ανθρώπους. Ό,τι ρούχο κι αν φορέσουν δεν αλλάζουν.
Ο Αλέξης με το σχολείο, δεν έχει κανένα κοινό σημείο. Είναι ανορθόγραφος, έχει τις δικές του ιδέες που με αυτές πορεύεται και αγαπά τη ζωγραφική. Πνεύμα αντιλογίας, αντιδραστικός για τους άλλους, λατρεύει να εκφράζεται με σχέδια και χρώματα παρά με λέξεις.
Ο Στελάκης από την άλλη, είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Θύμα των υπολοίπων, υποφέρει στα χέρια των συνομήλικών του και υπομένει στωικά τη μοίρα του. Στενοχωριέται, κλαίει, αδικείται, παραγκωνίζεται, φοβάται και κλείνεται στον εαυτό του.
Αυτά τα δύο παιδιά θα γίνουν ένα, όταν ο Αλέξης θελήσει να σταματήσει την αδικία και υπερασπιστεί τον μελλοντικό του φίλο, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον ασκό του Αιόλου.
Θα διαβάσουμε για τον καλοκαιρινό ύπνο κάτω από τον έναστρο ουρανό, την παρέα των πιτσιρικάδων που ξεχύνονται το καλοκαίρι στους δρόμους όλη μέρα, για ένα περίτεχνο άρμα που συνοδεύει τα παιχνίδια τους, για τον νταή Στάθη που υπονομεύει τον Στελάκη, για έναν καβγά χωρίς νικητή, αλλά και για τις απειλές για εκδίκηση του αρχηγού της παλιοπαρέας.
Ακολουθεί μια νέα φιλία που γεννά όνειρα, μια μέρα στο ποτάμι όπου θα πνίξουν παρέα τους φόβους του Στελάκη αναδύοντας ένα βαθύ και αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπό του, αλλά και η συζήτηση με μια πονεμένη και αδικημένη μάνα γεμάτη ευχαριστίες, ευχές και μια τσάντα χαιρετίσματα.
Τα δύο αγόρια περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους μαζί. Ο ένας μαθαίνει από τον άλλον και η φύση στέκεται αρωγός τους σε αυτό το καλοκαιρινό ταξίδι χωρίς όρια. Το οδοιπορικό στην Κόκκινη Σπηλιά, τα δεμένα με σχοινιά γράμματα που κόπηκαν μια για πάντα και ελευθέρωσαν μια αγνή και άδολη ψυχή, η γενναιότητα των πράξεών τους, η στήριξη του λεβέντη παππού αλλά και η ύψωση του αναστήματος του Στελάκη έναντι των γηραιών αργόσχολων του καφενείου, προσδίδουν πνοή αισιοδοξίας στο κείμενο και μια ώθηση ταύτισης με τα δύο νέα παιδιά.
Ένα ταξίδι με τρακτέρ, η βροχή των αστεριών, η ζωγραφιά της ειρήνης στον τοίχο, που προξενεί θύελλα αντιδράσεων, ένα άρθρο στην εφημερίδα που τους κάνει περήφανους, ένα χαρτόκουτο ξέχειλο ιδέες και ένα ανορθόγραφο μεν γράμμα αλλά γεμάτο δύναμη ψυχής, αφήνουν στον αναγνώστη μια τρυφερή αίσθηση και αδημονία για τη συνέχεια.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Αντώνη Παπαδόπουλου, ένα σύντομο βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
Ο ήλιος μέσιασε. Θα μας περιμένουν. Πάμε πίσω; Μπροστά να πάμε, όχι πίσω! Πάμε μπροστά στο «πίσω»!
Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, θα γνωρίσουνε τον τετράποδο φίλο Μωυσή, θα γίνουμε μάρτυρες μιας διάσωσης ενός «εχθρού» που έγινε φίλος και θα καμαρώσουμε όταν ένα μετάλλιο δοθεί στον ήρωα της καρδιάς μας.
Πρόκειται για ένα βιβλίο υπέροχο. Ένα βιβλίο που ανάμεσα στις λέξεις κρύβεται η ταπεινότητα, η φιλία, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη, η αδικία, η συγχώρεση αλλά και η δύναμη ψυχής.
Τα σκοινιά κόπηκαν, η χαρά απελευθερώθηκε και μαζί της μια ψυχή παραγκωνισμένη, καταπιεσμένη, τσαλαπατημένη και πονεμένη, θα μείνει για πάντα ελεύθερη έχοντας απαγκιστρωθεί από τα βαρίδια της κοινωνίας και των ανθρώπων που εύκολα καταδικάζουν.
Εύχομαι πραγματικά να τύχει της προσοχής σας, να διαβαστεί και να παραδειγματίσει!
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα του βιβλίου:
Ο Αντώνης Παπαδόπουλος είναι συνταξιούχος δάσκαλος και τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στη γενέτειρα πόλη Καστοριά. Έχει εργαστεί σε διάφορα σχολεία της δυσπρόσιτης περιφέρειας καθώς και στο ιδιωτικό σχολείο του απόδημου ελληνισμού SAHETI του Γιοχάνεσμπουργκ. Η ενασχόλησή του με το θέατρο είναι ερασιτεχνική. Έχει συγκροτήσει διάφορες παιδικές θεατρικές ομάδες, γράφοντας θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν επανειλημμένα στις θεατρικές αίθουσες του νομού. Με τη συγκρότηση της θεατρικής ομάδας των δασκάλων στον νομό Καστοριάς, ανέβηκαν τα κάτωθι θεατρικά έργα, τα οποία συνέγραψε και σκηνοθέτησε: Λαθρεπιβάτες της ζωής (κωμωδία), Δυο κουταλιές ακόμα (με θέμα τη διατροφή), Ζωοτροφές υπάρχουν! (επιθεώρηση), Δ. Xe - COVID... για πάντα! (επιθεώρηση) Το 1998, με τη θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Μαυροχωρίου, παρουσίασε το θεατρικό του έργο: Καφενείον Η αλήθεια, μεταξύ άλλων και στο αδελφοποιημένο Γυμνάσιο Στροβόλου Κύπρου. Η ίδια παράσταση ανέβηκε την επόμενη χρονιά από τη θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Στροβόλου. Έχει εκδώσει από τις εκδόσεις Πατάκη τρία βιβλία ορθής χρήσης του γραπτού λόγου για τους μαθητές του δημοτικού σχολείου: Γράφω, διαβάζω και παίζω, Ελάτε να παίξουμε «ορθογραφία», Το παιχνίδι της Ορθογραφίας. Σύντομα πρόκειται να εκδοθεί το παιδικό μυθιστόρημα Το παιδί που ήξερε να μιλάει με τα μάτια.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Ο Στελάκης είναι αλλιώτικο παιδί. Δεν ονειρεύεται. Κάνει ή δεν κάνει ό,τι του προστάξει η στιγμή. Το αλφαβητάρι της ζωής του δεν έχει ύψιλον, ήτα ή ωμέγα. Δεν έχει τόνους, δεν έχει ορθογραφία και κανόνες. Δύσκολο να τον καταλάβει κανείς! Στο χωριό, δηλαδή, κανείς δεν τον έχει καταλάβει. Αλαφροΐσκιωτο, καθυστερημένο ή κουτό τον φωνάζουν οι περισσότεροι. Οι πιο γραμματιζούμενοι παιδί με ειδικές ανάγκες και οι πιο γαλαντόμοι παιδί με ειδικές ικανότητες.Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι ο Στελάκης. Ένα ευαίσθητο παιδί είναι, μεγαλωμένο στην ορφάνια, δίχως να πάρει αγάπη από τους κοψοχέρηδες του χωριού ή μια σταγόνα πίστη, να μπορέσει μ’ αυτή να κολλήσει τα κομμάτια της ψυχής του.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
