koukidaki: Ο αποχαιρετισμός

Χρήστου Ντικμπασάνη

Μέσα απ' το σπασμένο τζάμι

των πρώιμων προσδοκιών μου

κοιτάζω με τα μάτια

γεμάτα δάκρυα καυτά

έναν ευτυχισμένο, πολύχρωμο κόσμο

που δεν υπάρχει

Είμαι ένα πληγωμένο παιδί

που στις τσέπες του κρύβει

πόθους και χιόνι,

κήπους ολάνθιστους

και μαραμένα λουλούδια,

την άνοιξη που λαχταράει

μα δεν έρχεται,

το καλοκαίρι που ποθεί

μα δε θα έρθει

Είμαι ένα παιδί λαβωμένο

απ' την κακία και το μίσος

των μεγάλων της Γης

Είμαι ένα παιδί

που θέλει να φτιάξει

ένα ανθισμένο αύριο,

έναν κόσμο ειρηνικό

χωρίς οργή, φθόνο, διακρίσεις

μα το εμποδίζουν

η απληστία και η ματαιοδοξία

των ενηλίκων κατοίκων

της μιασμένης υδρογείου

Αύριο θα φύγω ψηλά στ' αστέρια

να βρω τις εποχές που ονειρεύομαι

🍈

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα John Molindris [άτιτλο, ακρυλικά σε καμβά]