Ανθρωπισμός

Γεωργίου Κονίδη

Μικρές γλυκιές στιγμές, ήχοι που ακούστηκαν... μόνο... μια φορά.

Αγάπες που λογίστηκαν κάτω από τη λάμψη του ήλιου.

Στιγμές μοναδικές.

Στιγμές που μένουν παντοτινά μέσα στην καρδιά μας.

Το φεγγάρι ίσως λάμψει απόψε.

Ίσως και όχι, ποιος ξέρει.

Το κρύο όμως είναι τσουχτερό και οι υδρατμοί στο τζάμι γράφουν τη δική τους ιστορία.

Μια ιστορία πικρή, γεμάτη δάκρυα αληθινά από πρόσωπα που ζούσαν χρόνια χωρίς τον ήχο μιας ζωντανής μουσικής, χωρίς τα χείλη τους να νιώσουν το άγγιγμα άλλων χειλιών αγαπημένων, χωρίς αυτή την βαθιά ανάσα ελευθερίας.

Όμως πίστευαν ότι ζούσαν.

Τι κρίμα.

Γιατί να βρίσκεται η θάλασσα τόσο μακριά ώστε να μην μπορώ να γλείψω τα χείλη μου γευόμενος την αλμύρα της;

Γιατί ο αγέρας να είναι γεμάτος βρομιά, γεμάτος αμαρτία;

Γιατί τα μάτια σου δεν μου λένε την αλήθεια;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Το φεγγάρι έχει κλάψει μαζί με το ερωτευμένο ζευγαράκι που κάνει όνειρα βλέποντάς το.

Ένα κερί βλέπω αναμμένο στο μικρό εκκλησάκι.

Μόνο ένα κεράκι τόσο αργά.

Το χέρι της γριούλας τρεμάμενο το τοποθετεί προσεκτικά στην άμμο.

Είναι για τον πεθαμένο της σύντροφο.

Το πήρε με τα λίγα ψιλά που είχε στο μικρό της πορτοφολάκι και αναστέναξε ξέροντας ότι αύριο δεν θα είχε αλλά λεφτά για να πάρει ένα κομμάτι ψωμί για το φτωχικό της.

Όμως τι;

Τι μας μέλει εμάς;

Μήπως εμείς πεινάμε;

Μήπως εμείς πεθαίνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα γιατί έτυχε να γεννηθούμε μαύροι;

Μήπως εμείς υποφέρουμε επειδή έτυχε η μάνα που μας γέννησε να είναι από μια Αιθιοπία;

Μήπως εμείς πεθαίνουμε τώρα... να σε λίγο... εκεί... σε μια βρόμικη γωνία του κακόφημου ξενοδοχείου από υπερβολική δόση ηρωίνης;

Μήπως εμάς μας αγγίζουν όλα αυτά;

Όλοι εμείς που καταντήσαμε άνθρωποι χωρίς συνείδηση, χαμένοι μέσα σε ένα απρόσωπο, αλλόκοτο, άχρωμο πλήθος.

Άνθρωποι χωρίς μορφή, χωρίς μάτια, διότι αυτά που έχουμε δεν βλέπουν τίποτα.

Και το περίεργο τρομακτικό βάδισμα με προορισμό την ανυπαρξία.

Το απόλυτο τίποτα που βιαζόμαστε να φτάσουμε για άλλη μια ακόμα μέρα.

Άνθρωποι φαντάσματα χωρίς ανθρωπισμό.

Ανδρείκελα.

Φωτοτυπίες του ίδιου προσώπου που δεν έχει έκφραση.

Σαν κούκλες βιτρίνας.

Κάποιος έγραψε «Η φυλακή των πουλιών είναι πολλές φορές τα ίδια τα φτερά τους».

Μήπως;

Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Gregoire Philippatos [Directing Intelligence, Mathematicart_Wall, λάδι σε καμβά]