Το Θέατρο Artbox Fargani είναι από τους φιλόξενους χώρους της Θεσσαλονίκης που πάντοτε σφύζει από κόσμο και τυγχάνει να αποκομίζω μονάχα ευχάριστα συναισθήματα σε κάθε μου επίσκεψη. Έτσι και τώρα (24/5/2024) όλοι μας περιμέναμε από νωρίς μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες και να πάρουμε τη θέση μας για το έργο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, του Τένεσι Ουίλιαμς. Η θεματολογία του καθώς και η ταυτότητα των πρωταγωνιστών (πρόκειται για την Φιλαρέτη Κομνηνού, την Αναστασία Παντούση, τον Δημήτρη Τσίκλη, την Λίλλυ Μελεμέ –η οποία ανέλαβε και την σκηνοθεσία– και τον Πάρη Λεόντιο) ήταν το κυρίαρχο θέμα στα πηγαδάκια που δημιουργήθηκαν πριν την έναρξη.
Το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία μας είναι ένας κήπος, στο κέντρο του οποίου υπάρχει σε λίγο ψηλότερο σημείο ένα ψάθινο κάθισμα όμοιο με θρόνο. Στην έναρξη μάλιστα της παράστασης μας πρωτοπαρουσιάζεται να προσέρχεται εκεί ένας ψυχίατρος (Δημήτρης Τσίκλης) με το λευκό του κουστούμι και την απαραίτητη ιατρική του τσάντα.
Τυγχάνει να είναι καλεσμένος της πλούσιας κυρίας Βέναμπλ (Φιλαρέτη Κομνηνού) και σύντομα η συζήτησή τους αναλώνεται γύρω από τον θάνατο του γιου της Σεμπάστιαν, ο οποίος συνέβη πριν από έναν χρόνο. Όπως μας πληροφορεί η μητέρα του, πέθανε περίπου στα σαράντα του χρόνια αγνός και αμόλυντος. Επίσης, υποστηρίζει ότι η κάθε του μέρα συνοψιζόταν γύρω από τη διαπίστωση πως «η ζωή ενός ποιητή είναι η τέχνη του». Μάλιστα ήταν σθεναρή επιλογή του να μη κυκλοφορήσει τα έργα του όσο βρισκόταν εν ζωή.
Γρήγορα διαπιστώνουμε πως κύριο θέμα της ιστορίας μας είναι η προσπάθεια διαλεύκανσης των πραγματικών συνθηκών κάτω από τις οποίες βρήκε θάνατο ο γιος της. Κι αυτό συνέβη μακριά από τη μητέρα του, που συνήθως τον συνόδευε σε κάθε του βήμα. Όχι όμως και στο συγκεκριμένο ταξίδι. Το τελευταίο του Σεμπάστιαν.
Στην ιστορία μας εισβάλουν σύντομα νέοι χαρακτήρες. Η Κάθριν (Aναστασία Παντούση), η κυρία Χόλι (Λίλλυ Μελεμέ) και ο Τζορτζ (Πάρης Λεόντιος). Οι δύο τελευταίοι μάλιστα, πρόκειται για την μητέρα και τον αδερφό της Κάθριν. Όλοι τους συγγενείς από την πλευρά του, επίσης νεκρού, άντρα της κυρίας Βέναμπλ. Κάποιοι απ' αυτούς λειτουργούν έχοντας απώτερους σκοπούς. Ιδιοτελείς αλλά και ανιδιοτελείς. Με τις προσωπικές επιδιώξεις να μπερδεύουν κατά το δοκούν την αλήθεια με το ψέμα. Απαραίτητοι ωστόσο όλοι τους για τη διαλεύκανση του κεντρικού ερωτήματος της ιστορίας. Κι όπως αποδεικνύεται, μονάχα ένα άτομο είναι αυτό που γνωρίζει τι συνέβη πραγματικά. Μια πραγματικότητα όμως που είναι ικανή να κάνει ράκους τους εμπλεκομένους, ωθώντας τους να την αποδεχτούν ασυζητητί και να σωπάσουν...
Ομολογώ πως κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρξαν πολλές ατάκες που στόχευσαν στο κέντρο της ψυχής μου. Όπως το ότι «Η μοναξιά είναι χειρότερη κι απ' τον θάνατο» ή πως «Όλοι χρησιμοποιούμε ο ένας τον άλλον. Κι αυτό το ονομάζουμε αγάπη». Κι αν το αναλογιστούμε, το θέατρο δεν είναι τίποτε λιγότερο παρά ένας καθρέφτης της πραγματικής μας ζωής...
Και για το τέλος άφησα τους αποκλειστικά υπεύθυνους αυτής της επιτυχημένης παράστασης. Τους ηθοποιούς, οι οποίοι υπηρέτησαν τόσο πειστικά τους ρόλους τους από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό! Σε κάθε εξομολογητική στιγμή, στις οδυνηρές αλήθειες, στις δραματικές στιγμές. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων μάλιστα γινόταν τόσο αυθόρμητα και με τόση ένταση, όσο απαιτούσαν οι χαρακτήρες και οι προσωπικότητες που υποδύονταν. Δίχως καμία περιττή υπερβολή, κανένα μετέωρο, ανερμήνευτο σημείο. Συνοδευόμενοι πάντοτε με εκείνα τα βλέμματα, τις επιτηδευμένες σιωπές, καθώς και τη γλώσσα του σώματος η οποία προσέθετε όσα δεν έλεγαν τα λόγια.
Οι ερμηνείες όλων θεωρώ πως ήταν συγκλονιστικές, έχοντας ως αποκορύφωμα τον σπαρακτικό μα και τόσο λυτρωτικό, μονόλογο στο τέλος της παράστασης!
Με το παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα του κοινού στο τέλος, να λειτουργεί όχι μονάχα ως επιβράβευση, μα και ως ένα ολόψυχο ευχαριστώ για τις δυνατές στιγμές που βιώσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου