Ιωάννη Σιδηρόπουλου
Στη γλυκιά, δική μου, γιαγιά μου, Μάρθα Ιακωβίδη-Σιδηροπούλου για τα τέσσερα χρόνια που έφυγε
Περιτυλιγμένη η σιωπή
Τώρα πια όλα ναυάγιο
Σαν ανταμώσουμε με το καλό
Η Βουλγαροκτόνου θα θυμίζει
Της ψυχής μου την κραυγή
Και φύγανε μαζί
Με σένα
Η κόποι να σε κρατήσω αγκαλιά εκεί
Για μια σπάνια ζωή
Ω Αγαπημένη!
Ξεχάστηκε η αγάπη σου
Εκεί στη γειτονιά σου
Και έγινες άγγελος στον ουρανό
Πέταξες μακριά, ψηλά, με τα χρυσά φτερά σου
Και η γαλήνη που νιώθαμε κι οι δυο
Στάχτη έγινε
Σε ένα σταχτοδοχείο
Γιατί η καρδιά σου σταμάτησε
Και η δική μου όλο δάκρυα
Και ξεψύχησε η φωνή μου με τη χαρά
Στου Προμηθέα μας την ψυχή που ζει ακόμη
Στολίδι έγινε γιαγιά
Ο Προμηθέας Βέροιάς μας θα ζει μέσα μου αιώνια
Και σαν επιστρέφει η ψυχή σου στου τάφου σου
Την καταιγίδα
Θα φέρεις το σώμα και ψυχή
Στον Προμηθέα μας
Και θα πω
Πάντα εδώ θα είμαστε
Σώμα, ψυχή και υπαρκτή ελπίδα
Γιατί τα φτωχά μας όνειρα γιαγιά
Μάρθα μου αγαπημένη
Ζουν στου Προμηθέα την ψυχή
Και τώρα
Τώρα είσαι πεθαμένη.
Μα η καρδιά μου κι η ψυχή
Να έρθεις περιμένει.
Ένα στολίδι ήσουνα
Και έγινες άφαντη
Μα στην ψυχή μου είσαι και θα είσαι
Το κομμάτι μου, Μάρθα μου, η νέα μαζί με την
μητέρα Δέσποινα την άχραντη.
Θυμάσαι που με τάιζες γιαγιά μου Μάρθα τραχανά
Στη βρύση τη βρυσούλα;
Και τώρα έφυγες γιαγιά
Και είσαι με τη χαρά στο στόμα
Γιατί η πίκρα δεν χωρεί
Στα μέρη τα δικά σου
Εγώ σου δίνω μια όμορφη ευχή
Να χωθώ στην αγκαλιά σου.
🍈
Copyright © Ιωάννης Σιδηρόπουλος All rights reserved
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία του ίδιου που φέρει τον τίτλο «Το σπίτι της γιαγιάς μου Μάρθας»
