Τη θυμάμαι την Μιράντα Καλλιάνου. Τη θυμάμαι από τότε που διάβασα τη Φονική εκδίκηση: Το παρελθόν πάντα εκδικείται, που επίσης είχε κυκλοφορήσει από την Άνεμος εκδοτική. Αστυνομικό μυθιστόρημα κι εκείνο όπως και το καινούργιο της, τα Προμελετημένα εγκλήματα, και θυμάμαι ότι είχα σημειώσει το κοφτερό μυαλό της συγγραφέως, την ικανότητά της να πλάθει χαρακτήρες και στιβαρή δομή.
Εξακολουθούν τα ίδια χαρακτηριστικά και σε αυτό το μυθιστόρημα, με την Μιράντα Καλλιάνου να μας εισάγει στην υπόθεσή της με μια σκοτεινή σκηνή, ικανή να πυροδοτήσει το ενδιαφέρον μας ενώ εναλλάσσει δημιουργικά τη γραφή της από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο κι ανάποδα. Οι εικόνες δε από το παρελθόν, που εμβολίζονται αναδρομικά μέσα στο κείμενο, λειτουργούν υπέρ του συνόλου κι εντέλει έχουμε ένα ακόμη άξιο βιβλίο του είδους.
Πολλές φορές τα χρήματα εξαγοράζουν ηθικούς φραγμούς και συνειδήσεις.
Στην υπόθεση, με λίγα λόγια, ο ντετέκτιβ Ντίνος Σταματόπουλος απολαμβάνει τις καλοκαιρινές του διακοπές με την παρέα του στις Σπέτσες όταν τα πάντα διαταράσσονται από μια στυγερή δολοφονία. Το θύμα είναι μια πλούσια πλοιοκτήτρια και οι αρχές κινητοποιούνται άμεσα ώστε να διαλευκανθεί ο θάνατός της. Όμως η οικογένειά της ζητά τη βοήθεια ιδιωτικών ερευνητών, δηλαδή του Ντίνου και του θείου του, του Βελισάριου (γνωστοί αμφότεροι από το προηγούμενο αστυνομικό αλλά μην έχετε αμφιβολίες· η συγγραφέας προσφέρει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τους χαρακτήρες της κατατοπίζοντας άριστα τον αναγνώστη). Έτσι έχουμε δύο παράλληλες έρευνες να «τρέχουν» για την άτυχη Έλεν, όμως έχουμε και νέους φόνους να περιπλέκουν τα πράγματα. Αναζητούνται συνδέσεις και κίνητρα ενώ τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η ζωή είναι ανατρεπτική.
Τα σύντομα κεφάλαια-εικόνες εξυπηρετούν πολύ καλά τη μυθοπλασία και προσφέρουν παλμό και ροή. Η κυρία Καλλιάνου δεν αναλώνεται σε περιγραφές (τοπία, άνθρωποι, περιβάλλον...) παρά μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Μόνο στις πληροφορίες κάνει εξαίρεση ώστε να μην χάνεις στοιχεία της ιστόρησης.
Διάφορα ερωτηματικά πέφτουν στο τραπέζι κάπως υποδόρια, δηλαδή χωρίς να αναγράφονται «μπροστά»: ένας ο δολοφόνος; δύο; τρεις; πόσοι; κοινός ή κοινοί δολοφόνοι ή διαφορετικός/διαφορετικοί για κάθε φόνο; κ.ο.κ. Επίσης, η εστίαση των ερευνών δεν αφορά έναν χαρακτήρα. Διαφορετικά πρόσωπα με διαφορετικές ιδιότητες διαχειρίζονται την υπόθεση με εξίσου σημαντική συμβολή στην εξέλιξή της. Σε αυτά τα δύο σημεία έχουμε τη διαφοροποίηση του ύφους της συγγραφέως από μια μέση αστυνομική ιστορία ή ένα ντετέκτιβ στόρι (εδώ συνυπάρχουν και τα δύο είδη).
Επίσης, το βιβλίο είναι πολυπρόσωπο με την καλή έννοια, με έναν τρόπο ώστε να εισάγονται νέοι χαρακτήρες σταδιακά.
Τελικά, έχουμε ένα όμορφο, πολύ καλό αποτέλεσμα, με το ενδιαφέρον να ενδυναμώνεται όσο προχωράει η ανάγνωση.
Στα πολύ ψιλά γράμματα, νομίζω πως αποτελείται από ισάριθμα κεφάλαια όσα τα χρόνια του βασικού θύματος, της Έλεν, αλλά δεν είμαι κι εντελώς σίγουρη. Είμαι βέβαιη ωστόσο ότι αυτή η λεπτομέρεια είναι από τις λιγότερο χρήσιμες –εκτός...
Τέλος πάντων, άξιζε η «βόλτα» του, με ταξίδεψε σε Ελλάδα και Αγγλία και μου προσέφερε κλιμακωτή έξαψη όσο προχωρούσε η εμπειρία.