Νεφέλης Πηγή
Πιστέψαμε ότι ήταν αγάπη
μα στην πραγματικότητα ήταν μίσος· νόμιζα πως κρατούσα το χέρι
μα στ' αλήθεια ήταν ένα κομμάτι πάγο
μην πεις τίποτα τα ξέρω όλα
ξέρω ότι ο θάνατος πλησιάζει
ξέρω ότι ο κακός τέλος δεν έχει
πατρίδα του το σκοτάδι και το όνομά του πάγος
πιστέψαμε πως ίσως κάπου τελειώσει
πως θα έρθει το φως
μα αυτά γίνονται μόνο σε παραμύθια και σε όνειρα που βλέπεις το βράδυ
μα είναι και ώρες που μοιάζει όνειρο η ζωή
και τότε αισθάνεσαι για λίγο ευτυχισμένος
μπορεί να είσαι καταδικασμένος
μα μέσα σου ελπίζεις ότι ίσως μια μέρα...
Μια μικρή πράσινη κουκκίδα στη μέση ενός απέραντο σκοταδιού
μοιάζεις με πρωτόβγαλτο παιδί
που μαδά ακόμα μαργαρίτες
και η καρδιά σου ακόμα δεν ένιωσε τον θάνατο
τα μάτια σου δεν γεύτηκαν την άλλη αλμύρα από δάκρυα
πιστέψαμε και οι δύο σε κάποια ελπίδα
μαράθηκαν τα κρίνα και εγώ λυπημένη
δεν ξέρω πώς να σου χαμογελάσω δίχως αυτά
μαράθηκαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα
και εγώ δεν ξέρω πώς να δείξω την αγάπη μου
γι' αυτό σου στέλνω την καρδιά μου, για σένα είναι γεμάτη αγάπη.
🍈
Copyright © Νεφέλη Πηγή All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το έργο αποτελεί μέρος της συλλογής Τα εφηβικά
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Κορίννας (Μυστικές αναμνήσεις)
