Νεφέλης Πηγή
Είμαι σε μόνιμη άμυνα, το μυαλό μου δεν με αφήνει να ξεχάσω. Ξυπνάω με ένα μόνιμο πονοκέφαλο από τα όνειρα που βλέπω το βράδυ. Είναι τόσο δυνατά, είχε να μου συμβεί χρόνια να τα θυμάμαι τόσο έντονα. Καμιά φορά ζεσταίνομαι, μετά κρυώνω, μετά πνίγομαι. Ανοίγω τα παράθυρα να μπει αέρας και αντ' αυτού μπαίνει ο κόσμος όλος, ακούς να μιλάνε, να ψιθυρίζουν, να κοιτάζουν. Είναι από αυτές τις στιγμές που όλα σου αποκαλύπτονται, όλα σου προσφέρονται σε ένα τεράστιο πιάτο και από την άλλη όλη αυτή η αβεβαιότητα που σε κυκλώνει σε κάνει να νιώθεις αβοήθητος, έχεις να διαχειριστείς το βιωμένο με το αβίωτο, το πριν, το τώρα και το μετά, το τελευταίο είναι αγκάθι, αυτό το μικρό όργανο που έχει φτιαχτεί για να σε προστατεύει, που εσύ ο ίδιος το δημιούργησες, ξαφνικά γυρνάει εναντίον σου και σε ματώνει, σε ενοχλεί, σε αγκυλώνει. Ξέρεις, ο κόσμος είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους, όλοι βλέπουμε τα ίδια πράγματα, αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο τα βλέπουμε και πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, ίσως να βλέπουμε αυτά που μπορούμε, ή έχουμε τη δύναμη να δούμε.
Έχεις αναρωτηθεί πόσα πτώματα ρίχτηκαν στην τάφρο της αγάπης, πόσα εγκλήματα διαπράχθηκαν για χάρη της; Το σκέφτομαι πολύ συχνά, είναι κάτι που με απασχολεί, τι θυσιάσαμε στο όνομά της...
Νομίζω ότι για χρόνια είχαν ατροφήσει όλες οι επιθυμίες μου, μεταφέρθηκαν κάπου... Μάλλον τις έκρυψα πολύ καλά που ακόμα δεν τις έχω βρει... Πώς είναι όταν αποθηκεύεις κάτι και λες θα το βάλω εδώ για να είναι εύκολο να το θυμηθώ; Ε, καμία σχέση, δεν το βρίσκεις ποτέ! Θέλω για λίγο ο χρόνος να σταματήσει, ο χρόνος που είναι άπιαστος, άυλος, καμιά φορά νομίζω ότι ο χρόνος μέσα στη ζωή μου έχει πυρήνα. Ο χρόνος μου μέσα από τις εποχές, μέσα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, όλες οι εποχές του χρόνου είναι υγρές και η υγρασία αυτή είναι διαφορετική για κάθε εποχή, αυτές οι υγρασίες αφήνουν αποτυπώματα πάνω στο δέρμα, αυτά τα σημάδια προσπαθούν να μιλήσουν στην ψυχή μου, που έχει τυφλά σημεία, άψυχα και υγρά· το φαντάζεσαι πως η ψυχή μπορεί να έχει άψυχα κομμάτια; Καταλαβαίνω να είναι τυφλή –ή μήπως όχι; Ή βλέπει αυτά που θέλει να δει; Η δικαιοσύνη είναι τυφλή; Δεν ξέρω, πρέπει να το σκεφτώ, να το ψάξω, να εμβαθύνω, αλλά καμία φορά δεν βγαίνουν οι λέξεις...
Ξοδεύω ανάσα, σπαταλώ ιδρώτα, με βασανίζω, με κουβάδες νερό πλένομαι σχολαστικά, με την ίδια σχολαστικότητα πλένω και την ψυχή μπας και καθαρίσει, η καρδιά μου το ξέρει, πόσο πολύ το θέλω, που την έδεσα σε ένα καραβάκι, από 'κεί κρατιέμαι, αυτό το μικρό καραβάκι θα με πάρει εκτός κι αν με αρπάξεις εσύ, στο ζητάω άρπαξέ με, με γέλια για να ραγίσουν συθέμελα όλες οι ενοχές, να τρομάξουν τα εφιαλτικά όνειρα από την ελαφρότητα της στιγμής, σου ζητώ να ξοδέψεις τον οίκτο σου και εγώ θα τον διαχειριστώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Και ας ήσουν πάντα ένα βήμα μπροστά και ας με χτυπούσες με χτύπημα κάτω από τη μέση και ας ήταν ο πόνος οξύς τόσο που να γονατίζει η ψυχή μου, τόσο που να κλαίω, να φωνάζω, να φτύνω. Όμορφό μου τέρας, βάσανό μου μοναδικό, μιας και επέλεξα να είσαι παρόν και εντός μου, άσε με τουλάχιστον να σε κοιτάξω στα μάτια, σου υπόσχομαι να μην κλάψω, να μη φωνάξω, θα σου αποδώσω όλο τον σεβασμό που σου αρμόζει. Είσαι τρελή αν πιστεύεις ότι θα με γελάσεις για δεύτερη φορά! Άκουσέ με, ξέρω πώς είναι, ζεις και 'σύ στις σκιές όπως και εγώ, δεν διαφέρουμε, γνωρίσουμε τη μοναξιά του πόνου, δεν θέλω να σε εκδικηθώ, δεν είναι λύση, αυτό που ζητάω είναι να ξοδέψεις λίγο από το έλεός σου.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου, ο φόβος του εαυτού μου. Έλα να σου δείξω ότι πια δεν φοβάμαι, μπορούμε εσύ και εγώ να περπατήσουμε μαζί, σε όποια μεριά θέλεις εσύ, θες πλάι μου, θες πίσω μου, θες μπροστά μου, όπου εσύ θέλεις...
Υπάρχουν διακλαδώσεις στο σώμα μου, στο μυαλό μου, στους δρόμους που βαδίζω, χτυπάει δυνατά η φλέβα στον λαιμό, σε λίγο θα εκραγεί. Το μαχαίρι σύριζα θα κόψει ό,τι εξέχει, αφήστε τις πόρτες και τα παράθυρα ολάνοιχτα, δεν ωφελεί να είναι σφαλιστά... Ψάξε με, θα με βρεις από τη διαδρομή του αίματος...
Ουρλιάζω, κρατάω στα χέρια μου ένα λάχανο και το χτυπάω με μανία στον πάγκο, πρέπει με κάποιον τρόπο να ξεθυμάνω, μη γελάς, το σκέφτεσαι, να κρατούσα μαχαίρι, πολύ φοβάμαι ότι θα το έστρεφα στον εαυτό μου. Αυτή η επαναλαμβανόμενη συνήθεια χωρίς έμπνευση, χωρίς φαντασία, για κάποιο λόγο διαταράχθηκε, διαταράσσεται καθημερινά. Δεν ξέρω αν είμαι ψυχαναγκαστική, αυτό που ξέρω είναι ότι έχω θαμπώσει, έχω ξεραθεί...
Copyright © Νεφέλη Πηγή All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Στέλλας Σιδηροπούλου