Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας «Κόκκινοι κάστορες εναντίον Μπλε»;
Ματίνα Ζαγκότη: Στο τελευταίο στάδιο της δημιουργίας του βιβλίου ήμασταν σε αναζήτηση τίτλου με τη Βιβή Μαρκάτου, την εικονογράφο. Ψάχναμε κάτι ενδεικτικό της ιστορίας, να υποδηλώνει με κάποιο τρόπο την πλοκή, αλλά χωρίς να τη μαρτυρά εντελώς. Επίσης θέλαμε να τονίσουμε την αντίθεση, πώς από το αρχικό «εναντίον» οι κάστορες καταλήγουν στο «μαζί» και τη συμφιλίωση. Είχαμε αρκετές ιδέες αλλά αποφασίσαμε ότι αυτός ο τίτλος ταιριάζει καλύτερα στην ιστορία.
Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσω του παραμυθιού σας;
Μ.Ζ.: Η βάση της ιστορίας των καστόρων είναι η διαφορετικότητα μεταξύ των κόκκινων και των μπλε η οποία τους οδηγεί σε αντιδικία. Ωστόσο, στο τέλος έρχεται η συμφιλίωση μεταξύ τους κι έτσι τονίζεται η αξία της ειρήνης και της αρμονικής συνύπαρξης, η αποδοχή της διαφορετικότητας και ο σεβασμός του Άλλου. Επιπλέον προάγει πανανθρώπινες αξίες όπως η φιλία, η προσφορά, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η ομαδικότητα.
Στο βιβλίο σας αναφέρετε: «Εξωτερικά είμαστε διαφορετικοί, ναι, όμως μέσα μας είμαστε όλοι ίδιοι». Θέλετε να μας εξηγήσετε;
Μ.Ζ.: Η φράση αυτή ανήκει στον κόκκινο βασιλιά, όταν στο τέλος του ταξιδιού των κόκκινων καστόρων, συνειδητοποιεί πως αυτά που ενώνουν μπλε και κόκκινους κάστορες είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Παρόλο που στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται συγκεκριμένα στο χρώμα, τη γούνα των καστόρων, ως διαπίστωση επεκτείνεται σε οτιδήποτε μας διαφοροποιεί από τους άλλους. Εννοεί πως θα πρέπει να υπερπηδήσουμε τις όποιες διαφορές και να δώσουμε βαρύτητα στις ομοιότητές μας. Ό,τι κι αν είναι αυτό που μας χωρίζει, στο τέλος σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα ζητήματα –τα συναισθήματα λ.χ.– είμαστε όλοι ίδιοι. Οι άνθρωποι θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των καστόρων και να βρούνε την κοινή συνιστώσα που θα τους επιτρέψει να ζούνε αρμονικά ο ένας πλάι στον άλλον.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη συγγραφή;
Μ.Ζ.: Αναπάντεχα, θα έλεγα. Εννοώντας πως δεν ήταν στα σχέδιά μου, ούτε είχα φανταστεί από μικρή να γίνω συγγραφέας. Βέβαια, πάντα υπήρχαν διάφορες ιστορίες στο μυαλό μου, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσα πράγματι να γράψω κάτι. Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος όμως θέλησα να γράψω κάτι για κείνον. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μου βιβλίο «Τα φτερά της φιλίας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια. Πλέον η συγγραφή έγινε το αγαπημένο μου χόμπι μου και έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Αν το παραμύθι σας ταξίδευε, σε ποια χώρα θα θέλατε να πήγαινε και γιατί;
Μ.Ζ.: Σίγουρα αν μπορούσε να ταξιδέψει θα ήθελα να ανοίξει τα φτερά του και να πάει σε όλον τον κόσμο. Δεν μπορώ να διαλέξω μία χώρα συγκεκριμένα. Σίγουρα υπάρχουν αρκετές χώρες αυτή τη δεδομένη στιγμή όπου η κατάσταση είναι έκρυθμη και θα χρειαζόταν να ακουστεί ένα αντιπολεμικό μήνυμα. Ωστόσο θεωρώ πως ακόμη και σε περιπτώσεις ειρήνης, δεδομένου του πόσο εύθραυστη είναι, μηνύματα για την αξία και την αναγκαιότητα της ειρήνης, της αλληλεγγύης, του σεβασμού, είναι διαχρονικά. Είναι αξίες που πρέπει να εμποτιστούν μέσα μας ώστε να συμπορευόμαστε μαζί τους.
Είστε ικανοποιημένη από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις Ελκυστής καθώς και την εικονογράφηση;
Μ.Ζ.: Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη και από τα δύο. Οι εκδόσεις Ελκυστής είναι ένα φιλικό και δοτικό περιβάλλον για τον συγγραφέα. Όσον αφορά την εικονογράφηση του βιβλίου ανήκει στη Βιβή Μαρκάτου, η οποία είναι εξαιρετική και ως καλλιτέχνης αλλά και κυρίως ως άνθρωπος.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Μ.Ζ.: Σίγουρα κάποιες παρουσιάσεις των βιβλίων μου. Απολαμβάνω ιδιαιτέρως να πηγαίνω σε σχολεία και να βλέπω τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αλληλεπίδραση μαζί τους είναι πραγματικά το καλύτερο κομμάτι της συγγραφής παιδικών βιβλίων. Και φυσικά, αν όλα είναι ευνοϊκά, θα ήθελα να συνεχίσω την πορεία μου με ένα ακόμη βιβλίο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η Ματίνα Ζαγκότη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Τύρναβο Λαρίσης. Έχει σπουδάσει φιλολογία, κοινωνική ανθρωπολογία και διοίκηση επιχειρήσεων. Μένει στη Λάρισα με τον σύζυγο και τους δύο γιους της. Η αγάπη της για τα βιβλία ξεκίνησε από μικρή ηλικία, όταν η μητέρα της την προέτρεπε να διαβάζει τα μεσημέρια για να κάθεται ήσυχη. Όταν γεννήθηκε ο πρώτος της γιος, ένιωσε την ανάγκη να του μάθει όσα ήξερε, αλλά δεν ήξερε τον τρόπο. Αυτή η επιθυμία της μεταφράστηκε σε παραμύθι. Κι έτσι η συγγραφή απέκτησε το δικό της ξεχωριστό μέρος στη ζωή της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια συγγραφής παιδικών βιβλίων ώστε να γνωρίσει καλύτερα τον τομέα αυτό ενώ παράλληλα διαβάζει πολλά παιδικά βιβλία μαζί με τα παιδιά της. Θα ήθελε τα παιδιά να αγαπήσουν την ανάγνωση και εύχεται να συμβάλλει έστω και λίγο σε αυτό με τις ιστορίες της.