Ποίηση... κι ένας ρεαλιστής δημιουργός που, ξεφεύγοντας σύριζα από τον πεσιμισμό, σμίγει συγγραφικά με τον άνθρωπο ως μέλος μιας συστημικής κοινωνίας, δηλαδή της πραγματικής ζωής. Ο Ν.Γ. Λυκομήτρου, σε αυτή την ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, πραγματεύεται ερεθίσματα της καθημερινότητας και γράφει αφαιρώντας όλη τη χρυσόσκονη.
Ο ήχος της απώλειας μιλάει για θάνατο άρα συνεκδοχικά και για ζωή, όμως ακόμα κι εκεί που «βλέπει» ζωή, ή μια νέα ζωή, τη φιλτράρει μέσα από το πρίσμα της φρίκης που βιώνουμε –όπως στη σελίδα 13, σΤο πέταγμα του πελαργού.
Κεντρικοί πυλώνες γίνονται οι μικροαστοί και η ζωή στην πόλη. Λέξεις όπως θλίψη και θύμα κυριαρχούν. Γενικότερα, ο άνθρωπος προσδιορίζεται ως θύμα της σύγχρονης αστικής ζωής, της κοινωνίας και των κοινωνικών δομών. Οι εικόνες φορτίζουν τα μάτια και τον νου μας με φρίκη, σκοτάδι, μελαγχολία... και θάνατο ενώ αναδεικνύεται πανίσχυρη η κενότητα του ανθρώπου, τα ακυρωμένα του όνειρα, οι νεκρωμένες ψυχές, τα αδιέξοδα...
Ανοίκειες σκέψεις λειτουργούν ως αδιόρατες απειλές –όπως στη σελίδα 29 στο Obsessive compulsive disorder. Ακόμα και οι ταξικές διαφορές, φασιστικά αποφασίζουν, μέσα από τη συστημική κατάσταση, πού θα τοποθετηθεί καθένας (μας). Κι εμείς, ως ζωντανοί νεκροί, τελικά αφηνόμαστε μόνοι σε μια παρασκηνιακή ζωή που έχει μοναδικό της σκοπό έναν, όχι όμορφο, τύπο επιβίωσης. Υπάρχει και Η διάπλασις των παίδων, παράλληλα, που αναδεικνύει τον καθοδηγούμενο προγραμματισμό των νέων ατόμων ώστε να εξασφαλιστεί η ίδια συνέχεια... Και τελικά (θα) είμαστε/είναι η αιτία και ο λόγος που θα επαναληφθεί η Ιστορία.
Κάπως έτσι είναι η αίσθηση του κόσμου που μεταφέρει ο κύριος Λυκομήτρος στα έργα της συλλογής του. Δηλαδή αφουγκράζεται το προφανές με ρεαλισμό, χωρίς στολίδια, παραμένει γήινος, προσγειωμένος ως το τέλος αλλά αφήνει και το σχόλιό του –άλλες φορές φανερά κι άλλες ανάμεσα στις αράδες.
Ό,τι επίπλαστο, ψευδές, προσχηματικό ή κι οδυνηρό περιλαμβάνεται. Μοιραία. Το άτομο ταλαιπωρείται σε σώμα και ψυχή όμως ακολουθεί την πεπατημένη. Ίσως, με αυτό το βιβλίο του, ο δημιουργός, να επιθυμεί, όχι μόνο να ξεβγάλει το αγκάθι του (γιατί είναι σίγουρο ότι πονάει από όλα αυτά που γίνονται, βλέπει, αισθάνεται, βιώνει), αλλά και να επιχειρήσει μία επανάσταση ενάντια στα σύγχρονα πάθη του ανθρώπου. Ίσως να επιδιώκει σε μία αφύπνιση προσδοκώντας ένα πιο ανθρώπινο, όμορφο, αναίμακτο αύριο.
Όπως και να 'χει, η Οφηλία του Μιλέ (βλέπε εξώφυλλο) παρασύρεται στο νερό κρατώντας στα χέρια τα πανέμορφα λουλούδια της, σε ένα κύκνειο άσμα που θα την οδηγήσει με σιγουριά στο τέλος της, εγκλωβισμένη στα χρώματα ενός πίνακα ως αιώνια καταδίκη· ούτε εντελώς ζωντανή αλλά ούτε και εντελώς νεκρή, ζωντανή νεκρή λοιπόν, όπως ο αστός στα έργα του Λυκομήτρου.
Γεγονός είναι ότι το άγγιγμά του με κέρδισε. Μου θύμισε πόσο άσχημος είναι ο κόσμος μας. Όχι, πόσο μπορεί να γίνει. Ούτε εκείνες τις φορές που είναι. Όχι. Πόσο άσχημος είναι! Τελεία. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τότε μια ματιά στους τίτλους των ειδήσεων μιας τυπικής μέρας αρκεί. Εκείνος, το έριξε αυτό το βλέμμα –ουσιαστικά και μ' ενσυναίσθηση, όχι επιφανειακά ή ρομποτικά– και αυτό που είδε/συνάντησε εκεί μόνο καλό δεν ήταν.
Μα, αν η ποίηση είναι μία επαναστατική πράξη (είναι –και– κατά Κώστα Λάνταβο) οπότε υπάρχει ένας εξ ορισμού καλός λόγος.
Ο Ν.Γ. Λυκομήτρος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλολογία κι έκανε μεταπτυχιακό στη μετάφραση - μεταφρασεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2010 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Ιχνηλάτες του τέλους (εκδόσεις Γαβριηλίδης), η οποία την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση (ισπανικά-ελληνικά) υπό τον τίτλο Rastreadores del Fin (Ediciones Idea), σε μετάφραση κι επιμέλεια του ποιητή Mario Domínguez Parra. Τον Μάιο του 2011 δημοσίευσε τον κύκλο ποιημάτων με τίτλο Θροΐσματα Θανάτου, στο πλαίσιο της μηνιαίας ψηφιακής έκδοσης Λογοτεχνικά Σημειώματα (τεύχος 9), που επιμελείτο ο ποιητής Θοδωρής Βοριάς. Το 2012 εξέδωσε το θεατρικό έργο Dead End: Μητροπολιτικό ψυχόδραμα σε τρεις πράξεις (εκδόσεις Βακχικόν). Διατηρούσε τη στήλη «Ποιήματα και Χίμαιρες» στο Fanzine Chimeres (τεύχη 22-28, έτη 2012-2014), ενώ είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου «Ο ήχος της απώλειας». Το βιβλίο Ο ήχος της απώλειας είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή.