Βράδυ Τρίτης 28 Φλεβάρη 2023. Κοιλάδα των Τεμπών.
Η Άτροπος αποφασίζει να κόψει το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων, στην Κοιλάδα των Τεμπών, που επιβαίνουν σε δύο αμαξοστοιχίες. Ένα σκληρό μήνυμα μιας θείας Δίκης ως προς την ανευθυνότητα των υπαιτίων. Θύματα αυτής, οι 57 αθώες ψυχές και ακόμα πόσες, οι οποίες έμειναν πίσω να θρηνούν με ένα «γιατί» που χαράζεται ανεξίτηλο, καθώς οι κινήσεις που διενεργούνται έχουν ως σκοπό να κλείσει γρήγορα η υπόθεση και όχι σωστά.
Στην ανθρώπινη φύση όμως και αξιοπρέπεια, δεν ταιριάζει η αποχή μπροστά σε τόσο πόνο και οδύνη μιας αδικίας που ζητά απαντήσεις. Συγγενείς των θυμάτων και επιζήσαντες, διεκδικούν την αλήθεια, απαιτούν τη δικαίωση και ξεκινούν το δικό τους ανθρώπινο κίνημα, καλώντας τους συμπολίτες τους στον πόλεμο ενάντια του τιτάνα που ονομάζεται κράτος-κατεστημένο. Βήμα το βήμα, με μικρές και ουσιώδεις νίκες, καταφέρνουν να υψώσουν το ανάστημα τους, έτσι ώστε αυτή τη στιγμή η υπόθεση να χρίζει την πραγματική αντιμετώπιση που της αξίζει και αργά, μα σταθερά, να οδεύει προς την δικαιοσύνη.
Κάπως έτσι, μία συμπολίτισσά μας αποφάσισε να πάψει να είναι αμέτοχη μπροστά στην αδικία και με τη βοήθεια κι άλλων ανθρώπων, να φέρει πιο κοντά μας τα γεγονότα. Σκοπός, να κατανοήσουμε ότι η αποχή δεν είναι δικαίωμα μπρος σε τέτοιες θηριωδίες. Πως έχουμε μερίδιο ευθύνης, όχι στις συνέπειες της ανευθυνότητας των υπαιτίων, αλλά στην συνενοχή της σιωπής καθώς γινόμαστε μάρτυρες των γεγονότων.
Εικοστή ογδόη
Στην παράσταση Εικοστή ογδόη της Γενοβέφας Κτενίδου, οι ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους –μια μεγάλη ευθύνη κατά τη γνώμη μου– κατάφεραν επάξια να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Να δώσουν φωνή στους χαρακτήρες. Και να τους φέρουν πιο κοντά μας, δίπλα μας, ανάμεσα μας...
Το σκηνογραφικό μέρος τοποθετημένο έξυπνα ώστε να διαχωρίζεται η τοποθεσία της γυναίκας-θεατή και αυτή των μαρτύρων, ώσπου στο τέλος παράλληλα με την εξέλιξη να ενώνονται σταδιακά με τους ηθοποιούς και να πλαισιώνουν όλη τη σκηνή. Ο φωτισμός και ο ήχος συμβάλλουν ουσιαστικά στο να τονίζονται τα ακόμα πιο σημαντικά σημεία της παράστασης. Ένα ευαίσθητο και σκληρό από συναισθηματικής άποψης γεγονός, το οποίο μεταφέρθηκε κατά τη γνώμη μου με τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση που του άξιζε, ώστε να φτάσει ως ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα κοντά μας. Παρακολουθώντας την παράσταση, αναμνήσεις και συναισθήματα άρχισαν να με κατακλύζουν.
Θύμωσα ακούγοντας τα αναπάντητα γιατί με τα οποία αυτοί οι άνθρωποι πρέπει πια να ζήσουν. Και πώς προχωράς στη ζωή σου όταν έχεις χάσει το σπουδαιότερο κομμάτι της ζωής σου, του λόγου ύπαρξής σου... τον ίδιο σου τον εαυτό; Και άραγε, είναι δυνατόν να επανέλθεις σε μια προηγούμενη κανονικότητα; Τον αντίκτυπο τον νιώθω να είναι πέρα από κάθε φαντασία. Ένας κόμπος θλίψης στον λαιμό ζητούσε επίμονα να μετατραπεί σε δάκρυα... Να ξορκίσει τον πόνο και το άδικο... Η ενστικτώδη αντίδρασή μου ήταν να νιώθω έντονα την ανάγκη να χαρίσω μια τεράστια δυνατή αγκαλιά στον καθένα τους ξεχωριστά, μήπως έτσι καταφέρω να κολλήσω τα σπασμένα της ψυχής τους κομμάτια. Γνωρίζω πως δεν μπορώ, όμως κατανοώ πως τόσο εγώ όσο και οι συμπολίτες μου, οφείλουμε να μην μένουμε πλέον άπραγοι. Γιατί, αν αυτό συνεχιστεί, τότε το κακό που λένε θα φτάσει και στην δική μας πόρτα. Και δεν πρέπει να είναι ο φόβος το κίνητρο, μην φτάσει σε εμάς. Θα πρέπει να είναι η αλληλεγγύη που έχουμε υποχρέωση να νιώθουμε ως άνθρωποι. Γιατί οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι με αγάπη στην καρδιά τους, με καλοσύνη, μα στην πορεία το ξεχνούν. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να τιθασεύουμε το εγώ μας, και να χτίσουμε ένα πιο δυνατό εμείς. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Αν όχι για εμάς, τότε για εκείνους που θα αφήσουμε πίσω μας...
Σε μια πρόβα που είχα την τιμή να παρακολουθήσω –και είμαι ευγνώμων που μου επέτρεψαν να παρευρεθώ– μία εκ των ηθοποιών με ρώτησε αν έκλαψα και αν ήταν λόγω του μηνύματος που περνάει ή από προσωπική εμπειρία. Ομολογώ πως με έπιασε εξαπίνης.
Όμως δεν γινόταν να πω κάτι άλλο παρά μόνο την αλήθεια. «Από τύχη δεν ήμουν εγώ!»
Από τύχη δεν ήμουν εγώ, εσύ, κάποιος δικός μας... Από τύχη, αυτή τη στιγμή μπορώ και γράφω αυτό το κείμενο. Κι εσύ... από τύχη είσαι στη θέση να το διαβάζεις.
Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Αυτή είναι η μόνη κληρονομιά που θα αφήσεις όταν φύγεις. Ας είναι γεμάτη συμπόνια, αγάπη, αλληλεγγύη...
Ευχαριστώ θερμά τους συγγενείς των θυμάτων και τους επιζήσαντες που στάθηκαν με θάρρος απέναντι στις ακόμα ανοιχτές πληγές τους και παραχώρησαν τις μαρτυρίες τους στην κυρία Γενοβέφα Κτενίδου, ώστε να φέρει κοντά μας την παράσταση Εικοστή ογδόη. Ολόψυχα εύχομαι να αφυπνίσει συνειδήσεις και να θυμηθούμε ότι η αλλαγή του μικρόκοσμού μας (όπως αναφέρεται και σε ένα σημείο της παράστασης) είναι το πρώτο βήμα προς έναν καλύτερο κόσμο...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι συνοδευτικές εικόνες, από την παράσταση, ανήκουν στο αρχείο της συντάκτριας