Σας έχει τύχει να παρευρεθείτε σε παράσταση συνειδητοποιώντας σύντομα ότι λαμβάνετε ενεργό μέρος κι εσείς σε αυτήν;
Κάπως έτσι συνέβη το βράδυ της 8ης Μαΐου 2024 στο Θέατρο Αυλαία στην Θεσσαλονίκη. Εκεί, όπου στο πλαίσιο του έργου Σκηνές από ένα γάμο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, οι πρωταγωνιστές μάς έκαναν γρήγορα να νιώσουμε ως καλεσμένοι τους. Ο λόγος; Αφού μας καλωσόρισαν προσφέροντάς μας από ένα ποτό, μας ανακοίνωσαν πως γιορτάζουν τα 10 χρόνια έγγαμου βίου.
Έπειτα ανέβηκαν πάνω στη σκηνή και μας παρουσιάστηκαν: Εκείνη ονομαζόταν Μαριάνε, δικηγόρος στο επάγγελμα με ειδίκευση στα διαζύγια, ενώ ο Γιόχαν εργαζόταν ως καθηγητής πανεπιστημίου. Οι δυο τους ήταν γονείς δύο κοριτσιών.
Ο Γιόχαν και η Μαριάνε μοιράστηκαν στη συνέχεια μαζί μας κάποια στοιχεία για τους εαυτούς τους, αλλά και το τι τους αρέσει, τι απεχθάνονται, μα και για τις σχέσεις τους με τους άλλους. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει το πώς γνωρίστηκαν, μιας και κυριολεκτικά η μοίρα τους έφερε πιο κοντά και τους έδεσε μετά από κάποια επώδυνη στιγμή της ζωής τους.
Τα σκηνικά, στα οποία εξελίσσεται η ιστορία τους, θυμίζουν το εσωτερικό ενός σπιτιού. Δεξιά και αριστερά μάλιστα υπήρχε και από μια γκαρνταρόμπα όπου οι ηθοποιοί άλλαζαν στο ενδιάμεσο κάθε επόμενης σκηνής. Στο μεσοδιάστημα αυτό υπήρχε πάντοτε μια μεταβατική «γέφυρα» με μουσική ή αφήγηση των πρωταγωνιστών.
Σ' αυτό το σπίτι λοιπόν, παρακολουθούμε την «πραγματική» τους ζωή. Γινόμενοι μάρτυρες στην εμφάνιση των πρώτων μαύρων σύννεφων στην χαρούμενη οικογένειά τους, οδηγώντας τους αθόρυβα προς την κούραση και τη φθορά. Η αρχή γίνεται με την ανακοίνωση της Μαριάνε πως κυοφορεί το τρίτο τους παιδί.
Γρήγορα, η συζήτηση των «θέλω» τους εξελίσσεται σε σύγκρουση. Η συζήτηση που ακολουθεί έχει ως περιεχόμενο μονάχα ένα ερώτημα: Ποια θα είναι άραγε η λύση που θα πάρουν σ' αυτήν την ανεπιθύμητη (;) εγκυμοσύνη;
Το «Δε ξέρω πώς θα πάω παρακάτω» της Μαριάνε, την οδηγεί εντέλει να πιάσει σφιχτά το χέρι του Γιόχαν.
Μα έπειτα, στο προσκήνιο εισβάλουν νέες καταστάσεις που τους καταβάλουν. Μεταμορφώνοντας τα «Αυτό πρέπει να το πράξουμε μαζί» σε «Πρέπει να φύγω». Με την Μαριάνε ωστόσο να μην της αρέσει που κοιμάται μόνη στην άκρη του κρεβατιού και τον Γιόχαν να λέει πως «Κάθε σπίτι είναι προσωρινό. Ο καθένας την ασφάλεια πρέπει να τη νιώθει μέσα του». Μα υπάρχουν στιγμές που ό,τι κι αν πεις φαίνεται λάθος. Ταυτιζόμενοι ωστόσο και οι δύο πως είναι θλιβερό αυτό που συνέβη. Θλιβερό και συγχρόνως παρελθόν... Με τις ψυχές των ηρώων να ξεγυμνώνονται. Να αλλάζουν. Να ξεσπούν αδίκως σαν μανιασμένα κύματα και να κλείνονται έπειτα σιωπηλά στο εγώ τους. Να μοιάζουν επιφανειακά σαν από πέτρα, μα στην πραγματικότητα να είναι τόσο ευαίσθητοι και ανοχύρωτοι μέσα τους. Με την Μαριάνε να μονολογεί πικραμένη ότι «Κάπου κάναμε λάθος και δεν υπήρχε κάποιος να μας ανοίξει τα μάτια».
Και κάπου εκεί γεννιούνται πάμπολλα εύλογα ερωτήματα: Από τι αποτελείται μια αγάπη; Έχεις μέσα σου άραγε την ικανότητα να αγαπήσεις; Πόσο εύκολα μπορεί να πάει μια σχέση στραβά, δίχως να το καταλάβεις; Πού έγινε τελικά το μοιραίο λάθος;
Κάποιες από τις ατάκες που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, για το ηθικό τους βάρος και συγκράτησα, είναι οι παρακάτω: «Το πιο απατηλό είναι πως ο κόσμος γυρίζει γύρω σου» και ότι «Όλα γίνονται πιο γκρίζα όταν υπάρχει έλλειψη αξιοπρέπειας».
Με την ολοκλήρωση της παράστασης, «αναγκάσαμε» με το χειροκρότημά μας τους ηθοποιούς να επιστρέψουν ξανά και ξανά στη σκηνή. Κι αυτό, γιατί δίχως άλλο πρόκειται για ένα έργο με εναλλαγές δυνατών συναισθημάτων. Τόσο έντονων και τόσο επιδραστικών στην ψυχή του θεατή, που προσδοκώ πως δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.
Και για το τέλος άφησα τις εντυπώσεις μου από τους ηθοποιούς Νίκο Ψαρρά και Μαρίνα Ασλάνογλου, η χημεία των οποίων ήταν απίστευτη, δίνοντας αυθόρμητα την εντύπωση πως πρόκειται όντως για ένα σύγχρονο ζευγάρι που αντιμετωπίζει τα προβλήματα που μας παρουσίασαν, ερμηνεύοντας τους ρόλους τους με την απαιτούμενη φλόγα και το αμείλικτο σκοτάδι που απαιτούσε η ρεαλιστικότητα των εκάστοτε σκηνών. Χαρίζοντάς μας εντέλει μια παράσταση που κάλλιστα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η μαγεία του θεάτρου συνάντησε την οδυνηρή όψη της πραγματικότητας...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
