Γιάννη Σμίχελη
9
Ο βαρύς ήχος του Τσέλο διεισδύει μ' επιβλητικότητα στον εσωτερικό μου κόσμο
τον διαπερνά σχίζοντας κυριολεκτικά της εκάστης καθημερινότητας τη φθορά
εικόνες κι εντάσεις περιστατικών τριβής σ' έναν κόσμο της πληκτικής έντασης
σ' ανούσιες λεπτομέρειες, αφού έτσι κι αλλιώς τα βαριά θέματα μοιάζουν
σαν αόρατες καρμανιόλες που ήδη μας έχουν αποκεφαλίσει.
Βασικά τσακωνόμαστε σαν ακέφαλες κότες από πανικό
μπρος στην τελευταία αλλοτρίωση πριν τον θάνατο
μετά πια η αλήθεια θα μας αλέσει νηφάλια και παντοκρατόρισσα
Κάνω ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης με τον πολύ αργό και μελαγχολικό έως καταθλιπτικό
ήχο ενός οργάνου που κινείται τόσο αργά στη μουσική
ώστε να μην χρειάζεται να επιστρέφει στα προηγούμενα πεντάγραμμα
κάθε νότα και μια βεβαιότητα στο μουσικό διηνεκές.
Κατά αυτόν τον τρόπο έφτασα στην αναπνοή μου
και αφού την περιεργάστηκα, ταυτίστηκα μαζί της
για να μπορέσω να δω το Ρέθυμνο ως μια κοινωνία ατμών
σαν να έβραζαν όλοι κι όλα στην ηδυπάθειά τους
ένας ζωμός δρυιδικής εμπνεύσεως με μαγικές επιδράσεις
που μεταμόρφωνε την σαπίλα σε ρομαντικές γκραβούρες
συνευρέσεων με τα τέρατα της ζεστής αποπνικτικής νύχτας.
Αυτή τη φορά δεν θα γράψω γι' αυτήν, είπα, και λάθος νόμιζα
Τονίζω μια φράσης της, στο άσχετο μου την είχε πετάξει
και ήταν το μόνο σωστό που είπε για μένα
«Εσύ» πατώντας χοντρά μαύρα γράμματα την προσωπική αντωνυμία
«δεν κολλάς με όλους αυτούς» εννοώντας όλο το συνάφι
των πανεπιστημιακών διανοούμενων.
Μόνο που δεν ήξερε πως αυτό ισχύει για όλα τα περιβάλλοντα
που έχω ζήσει μέχρι και σήμερα.
Πράγματι είμαι ένας αταίριαστος.
Κατά βάθος είμαι ένας παρείσακτος στην οικογένειά μου
τον φιλικό κύκλο, τους εκπαιδευτικούς χώρους που πέρασα
ένας ξένος για τους πιο οικείους μου, ο άγνωστός τους
εξού και με φοβόντουσαν ως απρόβλεπτο πασχίζοντας
να με μπουρδουκλώσουν και παγιδεύσουν σε πλήρη ακινησία.
Αφήνοντάς μου ως αποκλειστικό στόχο να γίνω persona non grata
για ν' απελευθερωθώ από τα δεσμά της παρακμής τους
την αλλοτρίωση των στενόμυαλων επιδιώξεών τους
και προπαντός το ενοχικό σύνδρομο ως ένα διαρκώς αυξανόμενο φορτίο
ακριβώς επειδή μ' αναζητούσα με όρους ελευθερίας
και πρόσβαλα τους συμβιβασμούς της αδυναμίας τους.
Τρωγόντουσαν με το «ποιος είναι αυτός που δεν υπολογίζει την κοινή λογική
των παραδεδεγμένων διαστρεβλώσεων».
Ένας ανυπότακτος σε σύγχυση ήμουν και βέβαια βολικός μεζές στις ορέξεις τους
μόνο που όταν έπαιρνα ανάποδες τότε
έτρεμε το φυλλοκάρδι τους την οργή μου.
Και πράγματι δεν μάσαγα, μα για καλή μου τύχη
είχα πάντα τη φυγή στο τσεπάκι μου, η μόνη αξιοσημείωτη διδασκαλία
του πατέρα μου.
Ρέθυμνο με μια Φορτέτζα όλο παραμορφωμένα όντα
τέρατα φύλακες της χυδαίας παρανομίας και των καλικάντζαρων κοινοτοπιών
ένα ακατάπαυστο πανηγύρι του ευτελούς με την ισχύ των πιστολιών
και τους λαρυγγισμούς πιωμένης διανόησης με πονοκέφαλο ακέφαλων συλλογισμών.
Φαντάζομαι τη μεταμόρφωση του Ψηλορείτη σε τσέλο κι αντί για κουμπούρια
να παίζουν πάνω του μόνο δοξάρια που θα υμνούν την νύχτα της ανάστασης των ονείρων
Έχουν πνιγεί στην άγρια θάλασσα πολλές ορμητικές επιδιώξεις
κάνοντας την ελπίδα σκέτο θάνατο
και τα φτερά πνιγμένα από την βαριά αλμυρά των ρακοποτισμένων κυμάτων
της στεριάς μέσα στο λιμανάκι των αδιέξοδων παθών.
Στον σταθμό των υπεραστικών μεταλλάξεων τα παιδιά γίνονται μαντήλια
και γερασμένοι λαιμοί αμετανόητων ουρλιαχτών κρυωμένοι
ρίχνουν τις ροχάλες τους στα παιδικά λευκά υφάσματα της αθώας καρδιάς.
Το Ρέθυμνο του ενενήντα είναι μια ντροπή στο Ρέθυμνο του Ξυλούρη.
Τ' όλο θέμα ήταν η αποδόμηση του ελληνικού εθνικισμού
η αποηρωποίηση των πρωταγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης
ώστε να φανούν ως δρώντες της ζωής τους στην εποχή τους
με βάση τα μεγάλα ερωτηματικά που έθετε ως προς την επιφανειακότητά του
το παρόν της πρώτης δεκαετίας μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ως μαρξιστές τότε οι εξελίξεις μάς είχαν πάρει τα σώβρακα
κι εμείς κυματίζαμε ολόγυμνοι στον ορίζοντα του αγνώστου
επιμέναμε σ' ένα δίκιο από ένστικτο που δεν γινόταν διαίσθηση
ακριβώς επειδή οι νεόπλουτοι αυξάνονταν και τα μικροαστικά στρώματα διευρυμένα
είχαν αποκτήσει στάνες σπιτικά για δεξιώσεις με τους σφαγείς τους.
Τα σφαγεία θα εμφανιστούν λίγο αργότερα με την μορφή χρηματιστηρίου
ολυμπιακών εγκαταστάσεων, τραπεζικών ιδρυμάτων
και τελικά μνημονιακών ντελιρίων περί σωτηρίας της πατρίδος
έτσι το τέλος της ιστορίας κατάρρευσε μπρος στο τέλος της φαντασιοπληξίας
περί λαϊκού καπιταλισμού
Οι πλούσιοι θα γίνονται όλο και πιο πάμπλουτοι
και ο Μαρξ με χαμογελαστά γένια ειρωνεύεται τον Κέινς
στα ξηλωμένα σαλόνια της κοινωνικής συναίνεσης των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ακροδεξιά αγωνιά ως μεταμελημένη κορασίδα στα πόδια της μαμάς δεξιάς
και του ακροκεντρώου μπαμπά.
Κάπως έτσι τελικά στο κοντινό μέλλον
θα γίνουν οι κομμουνιστές δύναμη του μεσαίου χώρου με νεοσυνθετική ικανότητα.
Ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα
ίσως τελικά η γενιά μου πάρει εκδίκηση για το καπέλωμα από τους γονείς τής
γενιάς της Κατοχής, Εμφύλιου και μετανάστευσης με καραμανλική πατέντα
και ξεπεράσει την ξεφτίλα της με όρους ρηξικέλευθης επανάστασης.
Ίσως, το λέω με παχιά προφορά, επειδή ο εφησυχασμός της
με την ναρκισσιστική αδράνειά της ως τώρα την κατευθύνουν
στον αφανισμό.
Οψόμεθα
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
Σημ. επιμ.: Η επιμελήτρια θεωρεί πως στον στίχο «ο Μαρξ με χαμογελαστά γένια ειρωνεύεται τον Κέινς» ο Σμίχελης αναφέρεται στον Τζον Μέιναρντ Κέινς ο οποίος υπήρξε από τους πιο σημαντικούς οικονομολόγους του 20ού αιώνα μαζί με τον Μίλτον Φρίντμαν.