Γιάννη Σμίχελη
5
Κατά τη διάρκεια των σεμιναρίων απέκτησα μια σύγχυση
η οποία είχε θολώσει όλες τις σχηματοποιήσεις που η κοινωνιολογία
μου είχε προσφέρει και άρχισε ο εγκέφαλος μου να κινηματογραφεί
το παρελθόν με εντελώς σουρεαλιστικό τρόπο.
Τον Καποδίστρια εντόπιζα κομματιασμένο σε όλη την εξέλιξη του ελληνικού κράτους
καταρχήν το μυαλό του ήταν στην Ρωσία, το πρόσωπό του στην Ελβετία
η καρδιά του στα Επτάνησα, τ' άκρα του στην Πελοπόννησο και τον Σαρωνικό
ενώ ο λαιμός του στο Ναύπλιο, ο υπόλοιπος κορμός του επεκτεινόταν στον χρόνο
με δυσμορφίες και νεοπλάσεις σ' όλα τα εσωτερικά όργανά του, σαν να ήταν οι πνεύμονες
φτερά που μεγεθύνονταν και έλιωναν όσο πλησιάζουμε στην εποχή των μνημονίων
ώσπου στο τέλος είχε γίνει τέλειο ξίδι τοπ.
Το λεπτό και παχύ έντερό του συμβόλιζαν αντίστοιχα τη γραφειοκρατία και
τα όργανα καταστολής ενώ το στομάχι τις ναυτιλιακές εταιρείες
το συκώτι ταυτίστηκε με την αντίσταση και το αντάρτικο αλλά είχε κιτρινίσει
γιατί είχαν εξαντληθεί τα αποθέματα αντίδρασης στην τοξικότητα
το πάγκρεας με τις αρχαιότητες και τα μουσεία
και τα νεφρά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας
το ανοσοποιητικό σύστημα εξαρχής ήταν με την μαύρη αγορά ένα πράγμα
κλέφτες κι αμαρτωλούς, πειρατές, ληστές, μαφία και τοπικά δίκτυα εξυπηρετήσεων.
Ουσιαστικά το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε πάνω στο έγκλημα της δολοφονίας του
πρώτου κυβερνήτη
πολύ χριστιανικό, όπως ο Κάιν που σκότωσε τον Άβελ
έτσι ο περιούσιος λαός του ορθόδοξου χριστιανικού Θεού
οι Έλληνες, ξεκίνησε τη σύγχρονη σταδιοδρομία του γεμάτος ενοχές
που ήδη οι δυο εμφύλιοι μες στην επανάσταση μόνο ως αισιόδοξο μήνυμα
περί αρετής, σύνεσης κι εθνικής ομόνοιας δεν ήτανε.
Ο Σιμόπουλος πόσο δίκιο έχει. Οι ξένοι εθελοντές συναγωνιστές
τυχοδιώκτες, επαγγελματίες πολεμιστές και ρομαντικοί
σοκαρίστηκαν, σαν ν' άνοιγε η περικεφαλαία της Αθηνάς και
πετάγονταν διαβολάκια της επιβίωσης και του αρχετυπικά φευγάτου
αρχαιοελληνικά μεγαλεία και κουραφέξαλα
ο Κασομούλης έβγαλε στη φορά το παιχνίδι, τα πλακάκια με τα καπάκια
Αν έχει ένα κάποιο βαθμό δυσκολίας ο ορισμός της κοινότητας
έτσι ώστε όλα τα μέλη της ως σ' ένα κρίσιμο για την ενότητα σημείο να συμφωνούν
αναμφίβολα σε επίπεδο έθνους τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ζόρικα.
Στην ελληνική περίπτωση το φαντασιακό οργιάζει
διότι δεν μας ευλόγησε μόνο ο Θεός των μονοθεϊστών
αλλά έχουμε κληρονομιά από τον Δία, τον μπαμπά του Κρόνο
και τον Διόνυσο. Βασικά το ελληνικό έθνος είναι καθαγιασμένο απ' όλες τις μπάντες
των ιστορικών περιόδων και γίγνεσθαι.
Ξεπερνά του Εβραίους που έχουν την ευλογία μόνο ενός θεού
οι Έλληνες έχουν λάβει την έγκριση όλου του θρησκευτικού στερεώματος
διότι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνα θα βρεις από κάτω
και φυσικά έχουν απλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου
μέχρι την Χιλή, ακόμη και της Ιαπωνίας ο εθνικός συγγραφέας έχει ελληνικές ρίζες.
Ο Κολόμβος την γλίτωσε γι' αυτό και την πάτησε
ενώ ο Γκαγκάριν όταν παρατηρούσε την υδρόγειο από εκεί ψηλά
μαύρο δάκρυ έριχνε για την ψωροκώσταινα
χωρίς να καταλαβαίνει γιατί
και δυστυχώς δεν πρόλαβε να κάνει ψυχανάλυση
ώστε να λύσει το μυστήριο των αγράφων της παντέρμης ψυχής του.
Έτσι μέχρι σήμερα μετά θάνατον βασανίζεται από τα ερωτήματα
και δεν μπορεί να του απαντήσει στον Άδη ο Αχιλλέας και ο Αλέξανδρος
ούτε στην κόλαση ο Δάντης. Οι άγνωστες βούλες του σύμπαντος
έχουν ελληνική προέλευση
τότε μήπως ο κόσμος γεννήθηκε από την αποπλάνηση του έρωτα
από την ίδια την μητέρα του, την Αφροδίτη;
Και ποιος έσπειρε τον μικρό διαβολάκο;
Γιατί ο Ήφαιστος με τόσα νεύρα και στραπάτσα, μόνο παιχνιδιάρης δεν ήταν
Ο Δίας τον φύτεψε στην κόρη του τότες
Άλλωστε και ο ίδιος ερωτιάρης ήτανε για τα καλά
Όχι δεν στέκει, γιατί έτσι. Εξηγήσεις σε όλα θα δίνουμε, τώρα;
Ο μικρός τους γέννησε όλους
κι αυτός υπήρχε ανέκαθεν.
Το ελληνικό έθνος είναι το εφευρετικό μυράκιο που υπάρχει πριν τον κόσμο.
Τελεία και παύλα.
Οι λέξεις ζητάνε την ανάδυση στο φως
δίχως να συνηθίσουν ποτέ τον ίδιο τους τον εαυτό
σαν να είναι το δικό τους νόημα ένας διαρκές άγνωστο χι
που στις προτάσεις αποκτά την συγκεκριμένη σημασία του βιώματος
των συμβάντων
εκείνα τα γεγονότα που αγκυροβολούν στην καρδιά
ορίζουν τη βεντάλια των ανομολόγητων σκέψεων.
Μα οι λέξεις αναζητούν ακόμη και από αυτήν την
συναισθηματική φόρτιση να διαφύγουν
όχι για να θεραπεύσουν, αλλά πρωτίστως να διαμορφώσουν
διαύλους επικοινωνίας του συγκεκριμένου με το καθολικό
το οποίο είναι ένα λυτρωτικό απρόβλεπτο.
Οι προτάσεις τους έχουν αξία για μια αιώνια στιγμή
μέχρι την επόμενη να σχηματίσουν καθώς αναζητούν
διεξόδους από τα τείχη των τετελεσμένων.
Τίποτα δεν είναι πιο τέλειο από αυτό που ήδη έχει ολοκληρωθεί
αλλά πότε συμβαίνει αυτό δεν το γνωρίζουμε με βεβαιότητα
παρά μόνο όταν ξεχαστεί για να βυθιστεί
για πάντα στο ασύλληπτο
που στέλνει τα μηνύματα και τις σκιές
όταν οι περιστάσεις το ενεργοποιούν.
Δεν γίνεται να θυμόμαστε τα πάντα σε κάθε στιγμή
αλλά η λήθη δεν είναι παρά πολύτιμα πετράδια
στα σπλάχνα του ασυνείδητου
ικανά να εκπέμψουν ακτινοβολία
όταν κι εφόσον το απαιτεί η επικαιρότητα των ενεργειών .
Ενώ ό,τι βίωσα στον Άγιο Νικόλαο λειτουργεί σαν το σκοτεινό σπίτι
της φυγής μου, όλα τα πεπραγμένα μου στο Ρέθυμνο
είναι συγκεντρωμένα στην αποθήκη, στο πιο σκοτεινό κελάρι
και δίνουν τροφή πάντα σε μια στίφη γεύση
και το μυαλό μουδιάζει ώστε μονάχα η διαίσθηση να μπορεί
μια άκρη να βγάζει σε κάθε στιγμή με απρόβλεπτο συμπέρασμα
που ανοίγει τον άγνωστο δρόμο και το ίδιο το είναι μου
αναζητά.
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
