Μιαν άνοιξη

Ρόζα Βλαχογιάννη

Μιαν άνοιξη γυρεύω

να ντυθώ στα χρώματά της,

απ' τον ήλιο της να παίρνω φως,

να ταξιδεύει η ματιά

πέρα απ' τα τείχη

και τα κάστρα των ανθρώπων.

Ώσπου εκείνη να φανεί θα περιμένω...

οι μοίρες μ' έραναν υπομονή σε πόθο αραχνούφαντο,

στον ιστό του δε φοβάμαι να κρυφτώ.

Η άνοιξη π' αγαπώ δεν έχει στέμμα στα μαλλιά,

ούτε κρατά μυριόχρωμα άνθη.

Έρχεται από δρόμο μακρινό,

στο βήμα σύννεφα σκόνης ξεσηκώνει.

Καίει σαν λίβας την ψυχή,

σμίγει ματιές σε οχυρά,

σ' ουρανούς ανεμίζει την ελπίδα.

Ρομφαία μπήγει στο κουφάρι της ψευτιάς,

θάνατο στο λίγο του παρόντος.

Κι όταν έρθει...

θα βγω τρέχοντας απ' του ονείρου τις σκιές

κι εσύ γελώντας

θα μ' απλώνεις φιλικά το χέρι...

🌺

Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, 2024

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Jocasta M. [άτιτλο, ακρυλικά]