Σ' ένα χωριό της Ηπείρου, με αφορμή την άφιξη ενός ξένου που ψάχνει για χρυσές λίρες από τον πόλεμο, βγαίνουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά μιας παρέας φίλων, η οποία διαλύεται εξαιτίας ενός λάθους και μεταφέρεται στο επέκεινα, όπου διαπιστώνουμε πόσο άσχημα είναι τα πράγματα μεταξύ ουρανού και κόλασης. Εκεί μιας δίνεται μονάχα μια ευκαιρία για να επανορθώσουμε. Πώς μπορούμε να χειριστούμε σωστά αυτήν την επιλογή;
Ο Μιχάλης Σπέγγος έγραψε ένα ενδιαφέρον και συναρπαστικό θεατρικό κείμενο που ακροβατεί σωστά μεταξύ σουρεαλισμού και πραγματικότητας και δημιουργεί ταυτόχρονα γέλιο και συγκίνηση. Στην πρώτη πράξη γνωρίζουμε την παρέα των φίλων που περνάνε την ημέρα τους στο καφενείο του Βασίλη και της γυναίκας του, ποιες είναι οι σχέσεις μεταξύ τους, τι κώδικες επικοινωνίες έχουν, τι όνειρα, τι φιλοδοξίες. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και μας παρουσιάζουν με υποκριτική δεινότητα ανθρώπους ντόπιας κουλτούρας με τα μυστικά τους, το γέλιο τους, τις πεπερασμένες και απλοϊκές αντιλήψεις τους και πολλά άλλα. Όταν βγαίνει στην επιφάνεια κάτι που δεν έπρεπε, όλοι τους αλλάζουν ερμηνευτικό εύρος και δημιουργούν μια δυνατή αντίθετη εικόνα, με ένταση, αναστάτωση και εκπλήξεις. Κι εκεί που αγάπησα τον καθένα από αυτούς μεταφερόμαστε σ' ένα μεταφυσικό, δυστοπικό περιβάλλον όπου πλέον ο καθένας έχει μεταμορφωθεί, έχει αλλάξει, έχει γίνει πιο ωμός και πιο σκληρός, με αρχηγό όλων τον Χάρη, έναν αυστηρό, σκούρα ντυμένο άντρα. Τα πάντα αλλάζουν όμως όταν ξαφνικά έρθει ένα ζευγάρι και διαπιστώνει την υπερφυσική διάσταση της στιγμής.
Ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος έχει εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, δυνατή φωνή και στο επέκεινα με εντυπωσίασε με τις εκφράσεις του προσώπου του. Ο Γιώργος Ζώης είναι πειστικός στον ρόλο του χωριάτη που ζει έναν απαγορευμένο έρωτα και μεταμορφώνεται στον ρόλο του Χάρη, όπου παρουσιάζεται κοφτός, απότομος, αλύγιστος, εκτός από τη μοναδική στιγμή που κάποιος καταφέρνει να τον κάνει να χαμογελάσει, μόνο που αυτό το χαμόγελο δεν προμηνύει κάτι καλό για τις επερχόμενες εξελίξεις. Ο Μάνθος Καλαντζής είναι πολύ καλός στον ρόλο του καφετζή που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και αλλάζει κι αυτός στο επέκεινα, το βλέμμα του βαθαίνει, το στήσιμό του «κουμπώνει», βιώνει με επιδέξιο τρόπο τα διλήμματα που έθεσα προηγουμένως, υποδύεται πια κάποιον που θέλει να επιλέξει, να διορθώσει το λάθος του και απογοητεύεται όταν διαπιστώνει πως δεν μπορεί να σώσει αυτόν που δεν θέλει να σωθεί. Ο Κώστας Καραμουσάλης δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας είτε ως χωριάτης είτε στο επέκεινα, απολαυστικός, αεικίνητος, εκφραστικότατος, ζει στο πετσί του τους δύο διαφορετικούς ρόλους και ταιριάζει άψογα με τον Λεωνίδα Αργυρόπουλο στις ζογκλερικές σχεδόν κινήσεις τους. Η Μαργαρίτα Σάββα είναι εξίσου εντυπωσιακή ως προς τις υποκριτικές της δυνατότητες και ως γυναίκα του καφετζή και ως η πλούσια κοπέλα που έρχεται στο επέκεινα χωρίς να το ξέρει.
Η σκηνοθεσία του Στέλιου Καλαθά βοηθάει τους ηθοποιούς να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό και κρατάει τα όρια, μιας και βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, αλλάζουν εκφράσεις, χειρονομούν διαρκώς κι όλο αυτό θα μπορούσε να ξεφύγει εύκολα, οπότε ο σκηνοθέτης καταφέρνει όλο αυτό να το βάλει σε μια σειρά και σε κάποιο πλαίσιο. Η Γιωργίνα Γερμανού έστησε ένα καλό, πρακτικό και ρεαλιστικό σκηνικό που αποτυπώνει σωστά ένα χωριάτικο καφενείο και μου άρεσαν οι καρέκλες στο φόντο και τα φώτα κάτω από τα τραπέζια που έδωσαν τη μεταφυσική διάσταση που χρειαζόταν όταν φτάσαμε στη σκηνή του επέκεινα. Η Κατερίνα Μαραγκουδάκη ανέλαβε τους φωτισμούς και χωρίζει σωστά τις πράξεις ενώ το στήσιμο της μεταφυσικής διάστασης δημιουργεί τις φωτοσκιάσεις που μας εισάγουν στην απαραίτητη ατμόσφαιρα. Η μουσική επιμέλεια του Σωτήρη Καναρέλη μας εντάσσει με τους ηπειρώτικους ήχους στον χώρο και στον τόπο που πρέπει ενώ βοηθάει στην ένταση ή στην ηρεμία που πηγάζουν από τα δρώμενα επί σκηνής.
Διαρκείς ανατροπές, έξυπνοι διάλογοι, σημαντικά μηνύματα γύρω από τις επιλογές μας και τον τρόπο που τις χειριζόμαστε, πολύ καλές ερμηνείες και μια ιστορία που δεν ξέρεις πού θα σε πάει, είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά μιας παράστασης που με προβλημάτισε, με διασκέδασε και μου χάρισε τροφή για σκέψη. Το επέκεινα ο καθένας το βιώνει όπως το δημιουργεί κι έτσι όλα στρέφονται γύρω από την πρώτη πράξη, η οποία εκτυλίσσεται με συγκεκριμένο τρόπο μπροστά στα μάτια του θεατή, μόνο που στη συνέχεια αλλάζει η οπτική γωνία κι αναρωτιόμουν τι συνέβη, πώς συνέβη και με τι συνέπειες. Αυτή η ρευστότητα και το παιχνίδι με τον θεατή με κράτησε σε αγωνία ως το τέλος όσο, μέσα από ωραία ευρήματα, η ιστορία προχωρούσε παρακάτω και με γέμιζε σκέψεις και προβληματισμούς. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, υποστηρίζει σθεναρά ο μυστηριώδης Χάρης αλλά ένας από τους ήρωες του έργου συμπληρώνει: «Ο καθένας έχει δικαίωμα να μετανιώσει.».
Τελικά, μετά το επέκεινα γυρνάς πίσω ή συνεχίζεις, άγνωστο για πού; Υπάρχει μεταθανάτια ζωή; Μπορείς να σώσεις κάποιον που δεν θέλει να σωθεί; Τι πραγματικά συμβαίνει στο επέκεινα και πόσο ισχύουν οι μεταθανάτιες εμπειρίες που περιέγραψαν όσοι κατάφεραν να γυρίσουν;
Μια δυνατή, ανατρεπτική παράσταση με δυνατές και σωστές ερμηνείες και πολλά συναισθήματα!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
