Κορνηλίας Καδόγλου
Το αγόρι στην άκρη του ουράνιου τόξου την σκέφτονταν συνέχεια
καθώς τύλιγε σε κορδέλες τα
χρώματά του.
Η βροχή βάλσαμο στην ψυχή και η
προσμονή ένας χρησμός πως
Και του έφταναν οι στάλες να ζωγραφίζει τη μορφή της.
αφού περίσσευαν οι λέξεις.
Και φεύγαν οι χειμώνες να συναντήσουν τα καλοκαίρια.
Ήταν τότε που του 'λειπε παράφορα σαν στέρευαν τα σύννεφα.
Κλωστές που υφαίναν τα αστέρια γίνονταν νήματα στον ουρανό
πυξίδα να της φτιάξει.
Και ήξερε πως θα 'ρθει σαν το θρόισμα των φύλλων με την οσμή
της μπόρας εκεί στην άκρη του
ουράνιου τόξου.
Κι είχε φυλάξει θησαυρούς... στα
πόδια της να αφήσει
δροσοσταλίδες για να πιει, τη μοίρα να ξορκίσει.
Μα ποιος κατάφερε να δει στην άλλη άκρη της γης το κορίτσι να
περπατά στα σύννεφα;
🌺
Copyright © Κορνηλία Καδόγλου All rights reserved
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Πού βρίσκεται η ομορφιά του κόσμου;)
Το έργο περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή της Κορνηλίας Καδόγλου Μόριμος, ο πένθιμος επισκέπτης του θέρους.