3
Το ακόλουθο πόνημα είναι αναποιητικό ποίημα
Δηλαδή το ποιώ ξανά και ξανά ώστε το παρόν μου να επεκταθεί
Μέχρι εκεί που το σκοτάδι θα είναι σκότος
Τίνγκα στην αδειοσύνη
Βήμα βήμα μέσα στο τωρινό τώρα θα
Καταθέσω τις αντιφάσεις και συγχύσεις μου
Κι αν τις λύσω δεν ξέρω
Πάντως θ' αποκαλύπτω τόσο ώστε να γίνω γαλήνιο σκοτάδι
Η ευτυχία ποτέ δεν έρχεται από ένα στοιχείο
Ουσιαστικά είναι μια απόπειρα αυτοαποκαλυπτική
Δίχως στερεότυπα και ιδεοληψίες,
Στο κέντρο το κεντρικό μου σύμπλεγμα
Μέχρι να γίνει κενό.
Νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα καράβι μ' απόβλητα
Και για να μην μολύνω μια και καλή το φυσικό περιβάλλον
Είμαι υποχρεωμένος να τα μεταποιώ σε ποιητικές απόπειρες.
Και αναποιητικά δοκίμια.
Σαν οι υπόνομοι να αδειάζουν μέσα μου, γιατί αν ήταν έξω
Θα είχε νόημα η φυγή και θα ξέγνοιαζα
Αλλά όπου κι αν πηγαίνω οι αναμνήσεις με βρομίζουν
Με φοβίες, παραισθήσεις, παλινωδίες, φαύλους κύκλους
Οπότε η απόδρασή μου είχε νόημα μόνο και μόνο
Να βρω το κατάλληλο μέρος και να με υποβάλλω
Σε στιχουργικές δοκιμές
Μέχρι τα υλικά της τοξικής μνήμης
Να μεταμορφωθούν σε λέξεις που οδηγούν
Στο ταξίδι
Ακριβώς επειδή μέχρι τώρα
Ανακυκλώνομαι στον φαύλο κύκλο
Των ανακυκλωμένων ενθυμήσεων
Μόνο που δεν πρέπει απλά να ξεθωριάζουν
Ένεκα της ανεπαίσθητης και υποδόριας επίδρασής τους
Ως λανθάνουσες απειλές,
Όχι!, μόνο αν γίνουν προτάσεις σε συμπυκνώματα λογοτεχνικά
Θα μπορέσω ξανά να βιώσω την ελευθερία της ανεξάρτητης
Αυθόρμητης επιλογής
Πια έχω την πεποίθηση πως θα γεράσω
Και θα σας μιλάω μέχρι την τέταρτη ηλικία
Για ποίηση της αναποίησης
Εκεί που πάντα μια δεύτερη φωνή
Ζητά διέξοδο για να σηκώσει λογοτεχνικό ανάστημα
Όχι σώνει και καλά ως προς την αλήθεια της γλωσσικής δεξιοτεχνίας
Αλλά πρωταρχικά στ' όνομα της αρμονίας
Επειδή η ταπεινή γοητεία της έγκειται στ' όνομα
Της ειλικρίνειας και της ευθύτητας που δεν ομολογούνται
Γιατί ένα πληγωμένο εγώ φέρει έναν παράλυτο εαυτό
Ο οποίος δεν κατέχει τις δυνατότητές του
Αφού αντί για ικανότητες απλώς μεμψιμοιρεί
Βρίζει και αυτοελεεινολογείται.
Υπάρχει κάτι βαρύ, μπερδεμένο και με λάσπη
Σαν να είναι τα χρώματα του ουρανίου τόξου
Πηγμένα σε αμμοβροχή
Ο νοτιάς σήκωσε το χώμα της Σαχάρας
Και το βαρομετρικό έχει συγκεντρώσει συννεφομάνι
Μαύρο κι ακινητοποιημένο από την ζοχάδα του
Κι όλα μαζί φτιάχνουν λασποεικόνες.
Συγκεντρώνομαι στην παλάμη μου και το δέρμα μου
Προβάλλει αποσπάσματα από καυγάδες
Σαν να είναι μαχαιριές, φτυσιές, βρισίδια
Κοροϊδίες και επικριτικά σχόλια
Όλα ένας αχταρμάς δηλητηρίων
Κι εγώ πάντα να ουρλιάζω και να φεύγω
Μια κραυγή οργής κι απελπισίας εν τη ερήμω
Και πάντα να χτυπάω τα χέρια και το κεφάλι μου
Σε αόρατους καλοχτισμένους τοίχους
Ασφαλείς και κλειδαμπαρωμένους από μέσα
Κι απ' έξω,
Ιδού το μυστήριο,
Και οι φύλακες και οι τρόφιμοι σε μια συνεργία
Φαινομενικά διαβολική, με πλεκτάνη μαφιόζικη
Και ένα παιχνίδι win win ανάμεσα σε νεκροζώντανους
Και κοράκια
Να ζήσουν οι φυλακισμένοι ασφαλείς και τα αποσυντιθεμένα κορμιά
Απλώς να ενταφιάζονται ώστε να εξαφανίζονται από τη μνήμη
Διότι οι φρουροί έχουν ως αποκλειστικό έργο
Την ησυχία των εσώκλειστων και την υγιή πορεία τους στον ατάραχο θάνατο
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.