Γιάννη Σμίχελη
2
Γράφω, κι όσο γράφω το μαύρο καθαρίζει
Ελαττώνεται η τρικυμία του, οι κυκλώνες του εξασθενούν
Οι αποχρώσεις ξεθωριάζουν και η στιλπνότητα εξαλείφεται
Μένει μόνο το χρώμα δίχως να είναι τέτοιο
Παρά μια σύμβαση του μυαλού σε γλωσσικό συνειρμό
Με κατάληξη την σιγή.
Γι' αυτό άλλωστε η σιωπή δεν του ταιριάζει
Ένεκα των υπόγειων διεργασιών της
Των δήθεν ανομολόγητων μα ταραχωδών
Σαν του μαύρου σύννεφου και από την ακινησία του βάρους του
Εκπέμπει την υπερένταση της προδιάθεσής του
Και ρίχνει καρεκλοπόδαρα με καθήμενους
Τα κερατά μας τα βερνικωμένα.
Κι έτσι καταλήγω στην μεταλογοτεχνία
Δεν ενδιαφέρομαι για καλλωπισμούς
Και η χρήση ρευμάτων δεν διεκδικεί
Γνωστικές περγαμηνές
Καθαρά πρακτική χρήση
Σε σχέση με τα φούμαρα του τσερβέλου μου
Στην στιγμής της έμπνευσης
Εννοώ έκφραση με νόημα στα εσώψυχά μου
Αφού ούτως ή άλλως οι γενικεύσεις
Και οι αφαιρετικές σκέψεις μόνο για συμπαίκτες
Στην συμπαιγνία των κυκλοθυμικών μου διαθέσεων
Μπορούν να ληφθούν.
Έχτισα το σπίτι μου στ' αστέρια
Με εξέλαβαν ως βλάσφημο κι έσβησαν από ντροπή
Έκανα λοιπόν την καμένη ύλη τους σώμα μου
Και όσο με κορόιδευαν, λοιδορούσαν, χειριζόντουσαν
Πρόδιδαν, τόσο κι εγώ με μισούσα πιο πολύ
Γιατί εμένα, αναρωτιόμουν, τόσο απαίσιος και τρομακτικός
Τόσο ενοχικός κι απορριπτέος, μα να μην κάνω για τους ανθρώπους
Ούτε από μακριά, ούτε καν για τους δικούς μου.
Νιώθω πως κουβαλάω ολάκερη την απόρριψη της ελληνικής κοινωνίας
Και από τα νεύρα μου τους έστελνα ροχάλες και εκρήξεις
Κι όταν την έβλεπα να καταρρέει και επιβεβαιώνονταν
Οι χειρότερες προβλέψεις μου τότε άρχισα
Να τους πετάω τα πόδια και τα χέρια μου
Τα πνευμόνια μου ξερνούσαν τοξίνες
Και τα συκώτια μου αλκοολικές παραισθήσεις
Με κλότσαγα στον ίδιο μου τον ύπνο
Να ξεβράσει η βρόμα την απόγνωσή μου και
Την αυτοκαταδίκη να κάνω αιώνιο μαρτύριο
Έτσι να υποφέρω μέχρι να υποφέρω περισσότερο.
Γιατί να μην είχα τολμήσει να την αλλάξω
Την Ελλάδα των ρωγμών ώστε τα ρήγματα να γίνουν
Δρόμοι αγάπης και να ζήσουμε εμείς καλά
Και οι άλλοι μαζί μας καλύτερα;
Τι στα τσακίδια γεννήθηκα παρά μόνο για να
Μεγαλοπιάνομαι στη φαντασίωση
Της στραβής φυγής μου;
Γενικά θεωρώ το μετά ως πρόθεμα
Μεγάλη απάτη γιατί όπως δεν υπάρχει πριν
Έτσι και το κατόπιν δεν υφίσταται
Αυτά είναι απατεωνιές της ιστορίας
Για να μας πείσει πως έχει αντικειμενική
Ή τουλάχιστον μια νηφάλια και αποστασιοποιημένη προσέγγιση.
Έλα ντε όμως απ' όπου και να τα πιάσεις
Τα γεγονότα γλιστράνε όχι σαν χέλια
καλά θα ήτανε, αλλά σαν σκατούλες
Αφού ούτως ή άλλως οι πηγές είναι κατάλοιπα
Ή υπολείμματα των γεγονότων
Που απαιτούν ερμηνεία
Δηλαδή χημικές εξετάσεις για να αποδειχθεί
Η τοξικότητα ή η ασθένεια των παρελθοντικών τεκταινόμενων.
Αν δεν είσαι εκεί την ώρα που συμβαίνει
Και δεν έχεις αλωνίσει τα χωράφια του χρόνου
Λίγο πριν και λίγο μετά με όλα τα διαθέσιμα εργαλεία
Της θεωρητικής ανάλυσης και την ψυχρότητα του ιδεατού
Ιδεολόγου
Δεν βγάζεις άκρη.
Κοντολογίς το καλύτερο ξεκλείδωμα των δρώμενων
Γίνεται από τους μάρτυρες τους κρυφούς
Τους αδέσποτους, που δεν φαίνονται
Αλλά κρύβονται στην ταπεινότητα του φόβου
Κι όμως τον ξεπερνούν λόγω της διαίσθησής τους
Για να κάνουν τα γεγονότα σώμα τους
Και όχι απλά τσέπη ή σκήπτρο ή φήμη.
Μόνο το κορμί μας είναι ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας
Και αποκλειστικά εκείνος που γράφει με το σώμα του
Κι όχι με το μυαλό ή την καρδιά ή την ψυχή.
Θεέ μου τι αυταπάτη η τελευταία
Δεν βγάζουμε άκρη
Νομίζω αντί για ψυχή θα έπρεπε να μιλάμε για ενέργεια
Ακριβώς επειδή στο ασυνείδητο εδράζεται η πηγή της ακτινοβολίας μας
Μέσω της οποίας αγωνιζόμαστε και υπηρετούμε
Τις ιδέες, αξίες και ιδανικά μας
Δηλαδή την ψυχή η οποία δεν είναι τίποτε άλλο
Παρά το ατομικό φαντασιακό μας
Που απορρέει ή επηρεάζεται καθοριστικά από τη κοινωνική θέσπιση
Των αφηρημένων όρων της ύπαρξής μας
Λοιπόν επειδή δεν τα πάω καλά με τον χρόνο
Αυτό το μετά δεν μου αρέσει, όπως και το προ
Μεταγενέστερος και προγενέστερος είναι μια κατασκευή
Με πολλές σκοπιμότητες και αν θέλουμε να ξεφύγουμε
Θα πρέπει να βγούμε από την κοινωνία
Και να αράξουμε στην νιρβάνα των γιόγκι
Δηλαδή πάρ' τ' αβγό και κούρευτο
Άρα εμείς χρειαζόμαστε τις αξιόπιστες μαρτυρίες
Των μαρτύρων με τις ανόθευτες εκτιμήσεις
Των αναμάρτητων επιδιώξεών τους
Μόνο ο άσχετος, ή προτιμότερο ο αφελής που την γλιτώνει
Γιατί πολλούς τους τρώνε οι ξώφαλτσες σφαίρες
Σαν τις παράπλευρες απώλειες των βομβαρδισμών
Αποκαλύπτει μεγάλο μέρος της αλήθειας
Και ακόμη όταν δεν την κατέχει ολόκληρη
Παρά μόνο ένα στοιχειώδες καθοριστικό μέρος της
Απλούστατα δεν παραποιεί ή αποσιωπεί εσκεμμένα.
Η αναποίηση, η αναλογοτεχνία από τον αναστοχασμό
Μπορεί να γίνεται ύστερα αλλά όχι πολύ μακριά σαν το μεταμοντέρνο
Που περίμενε να τελειώσει το μοντέρνο μετά από δυο τρεις αιώνες
Για να το θάψει και να το παίξει μαλαγάνας.
Κατά την ταπεινή μου λοξότητα θα επικαλεστώ τον όρο
Αναμοντερνικότητα
Γιατί μόνο το μοντέρνο στον νέο τωρινό χρόνο είναι απτό
Αφού μόνο το κάθε τώρα ζούμε πραγματικά
Και τα πριν και μετά είναι κατασκευαστικές απλουστεύσεις κι υποθέσεις
Μόνο το νέο υπάρχει και μόνο στο κάθε νέο
Μπορούμε να διαμορφώνουμε ασφαλή εμπειρία, γνώση και σοφία.
Για μένα η ιστορία είναι επιστημονική λογοτεχνία
Η κοινωνιολογία είναι η σύγχρονη φιλοσοφία
Η ψυχολογία έχει να κάνει με την ενεργειακή κατάσταση του ατόμου
Η πολιτική επιστήμη είναι διεξοδική προπαγάνδα
Κήρυγμα εκ του άμβωνος των συμφερόντων
Και μόνο οι θετικές επιστήμες είναι μια γερή μεταφυσική πλατφόρμα
Διότι φυσική γνώση και αντικειμενικότητα επιστημονική
Μόνο εφόσον την κάνουμε από τη γη θα δούμε
Μιας και απλά υποθέτουμε τις υποθέσεις του άπιαστου κόσμου
Βασικά εκ αποστάσεως και μόνο με τα τηλεσκοπικά μάτια.
Όλα αυτά τα γράφω και πολυλογώ για να σας κάνω λιανά
Πως δεν γράφω ποίηση με τον κλασικό όρο
Την καθιερωμένη μετρική, τα αισθητικά κριτήρια με τα διαφορετικά
Είδη φωνηέντων και συμφώνων που παράγουν ήχους εύηχους και ταιριαστούς
Στις μελωδικές ευαισθησίες των εκλεπτυσμένων και καλλιεργημένων
Ανθρώπων.
Εγώ, και το τονίζω αυτό το εγώ, ως εαυτός είμαι χοντράνθρωπος, χύμα στο κύμα
Και γράφω για να βγάλω την μαυρίλα της σκοτεινιάς μου
Ώστε να μείνει μόνο το σκοτάδι ουδέτερο.
Άδειο, γυμνό, απένταρο κι ορφανό από θλίψη.
Έχω προσπαθήσει πολύ για να ξεφύγω από τη λογική
Της μαγειρικής στην αναποιητική γραφή μου
Δεν μου είναι εύκολο γιατί μεγαλώνοντας σ' εστιατόριο
Κι ανάμεσα σε μάγειρους έκανα τον τρόπο της δημιουργίας τους
Αυθόρμητη σκέψη
Έπρεπε να στραφώ στη γιόγκα και στον διαλογισμό
Για να εμβαθύνω στο αυθόρμητό μου
Και να μην με κουμαντάρει αλλά μήτε κι εγώ να το καπελώνω
Αντίθετα η διαίσθηση απελευθέρωσε τον αυθορμητισμό μου
Και η παρορμητική τάση προς στην ποίηση μεταπλάστηκε
Σε απελευθερωτικό αναστοχασμό
Έτσι μου προέκυψε και η διφωνία των έργων μου
Που είναι ουσιαστικά τρίφωνα εφόσον λάβουμε την σιωπή
Ως φωνή άηχη και αναπτύσσονται σε τέσσερις διαστάσεις
Του αναδυόμενου άλογου, της επαναπροσέγγισης, του ανομολόγητου
Και της παροντικής χρονικότητας
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος πρώτο: Παρακμιακοί λαβύρινθοι.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Φωτεινής Χαμιδιέλη.
Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.
Σημ. επιμ.: Για την καλύτερη κατανόηση του έργου, οφείλουμε να δώσουμε κάποιες πληροφορίες. Αρχικά πως ο Γιάννης Σμίχελης είναι αρκετά βιωματικός δημιουργός, υπό την έννοια ότι συχνά αναφέρεται σε πραγματικά περιστατικά, πρόσωπα και στοιχεία από τη ζωή του. Σε ένα απόσπασμα διαβάζουμε: Έχω προσπαθήσει πολύ για να ξεφύγω από τη λογική / Της μαγειρικής στην αναποιητική γραφή μου / Δεν μου είναι εύκολο γιατί μεγαλώνοντας σ' εστιατόριο / Κι ανάμεσα σε μάγειρους έκανα τον τρόπο της δημιουργίας τους / Αυθόρμητη σκέψη. Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει και στο θεατρικό του έργο Δάφνες του Δαφνιού, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki και στο οποίο έχει δομήσει τη συνθήκη και τοποθετήσει την υπόθεσή του σε ένα εστιατόριο. Στον στίχο Έτσι μου προέκυψε και η διφωνία των έργων μου αναφέρεται στο ποιητικό ύφος πολλών του έργων όπως τα συναντάμε και στη συλλογή Δεύτερη φωνή Ι, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
